Μου λείπεις.. και εγω ξανά χάνομαι...

μελαγχολία

Είναι η τρικυμία της σιωπής που με κάνει να απολαμβάνω τις νύχτες. Έρχεται από μέσα η γήινη αίσθηση της απουσίας και αν ήταν κάποτε γλυκό ερέθισμα τώρα καρφώνεται στον τοίχο, τον αποχρωματίζει, και τον τρυπά. Συγκεντρώνει δυνάμεις για να αναστατώσει τον εγωισμό και την αυτοεκτίμησή μου και όλο φυσάει για να εντείνει την θαλασσοταραχή.
Δεν έχω και την όρεξη να γράψω εδώ. Τι να γράψω; Για την αίσθηση ενός κενού μέσα μου; ποιον αφορά; Δεν έχω φίλους.
Αύριο στη συναυλία το θέατρο θα είναι άδειο. Απομεινάρι στην άκρη της πόλης. Ιδρωμένο από την φωνή και εγώ θα είμαι μια λέξη στην τελευταία γραμμή της σελίδας. Η μοναδική.