Μικρή ζωή

Να ήταν η ζωή μικρή σαν μια σταγόνα
νεανική λιακάδα στην αγκαλιά της νύχτας
πονεμένη χαρά πριν χαράξει ξανά,
να ‘μοιαζε με την δική μου…

Να ‘χε φτερά η ψυχή σαν πεταλούδα
να πετάει χορευτά σαν συναντά αγάπη
λυτρωμένο παιδί που δραπετεύει από τα βαθιά
να έμοιαζε με την δική μου…

Τραγούδια καλλιεπή για την μοναξιά
ξαπλωμένη η μέρα να ακούει άγρυπνα
ξεγελώντας τη σκοτεινή αμφιβολία
πως το μέλλον αίφνης μάταιο θα αποβεί

Και όσους αγαπάμε, πόσο γι’ αυτούς πονάμε;
Στο όνειρο μόνο ζουν την αλήθεια της στιγμής τους..
Να ήταν η ζωή μικρή σαν μια σταγόνα
να ‘μοιαζε με την δική μου…

Γιατι μες στ' όνειρο μόνο ζω...

Συγγνώμη που καιρο εχω να γραψω στο ιστολογιο μου, αλλα εχω μια σοβαρη ασθένια που με εχει κανει να μην εχω ορεξη να ασχοληθώ με πολλα πραγματα που αγαπούσα και συνεχίζω να αγαπω.
Γυρισα πριν λίγο απο μια συναυλία και ανακάλυψα για άλλη μια φορα ποσο σημαντικό είναι να μοιράζεσαι την ζωή σου με καποιον που μπορει να γεμίσει για λίγο την αγκαλιά σου και να τραγουδίσει μαζί σου ένα στιχάκι. Κρίμα που όλο αυτο δεν θα καταφέρω ποτε να το ζήσω.

Ιδανικος αυτοχειρας

Ιδανικοι αυτόχειρες (Κ. Καρυωτάκης)

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..

...κάτι να αιωρείται...

Κάποτε θα έρθει και η λήθη
και όταν θα περνας
ούτε θα στέκεσαι
ούτε ενα βλέμμα θα μου ρίχνεις
μόνο σαν όραμα θα καταλήγει η μορφή σου
μπροστά στο πελιδνό μου πρόσωπο...

1η Σεπτεμβρίου η Svetlana Zakharova στο Μεγαρο Μουσικης!

Καλησπέρα.
Πίσω ξανα στην πόλη μας. Μετα απο ενα μηνα τι θα μπορούσε να αλλάξει
Πως πέρασα; Χμμ δεν ξερω, δεν ημουν εκει!
Προσπαθω να βρω ξανα τον ρυθμο μου σιγα σιγα, χτες ήρθα, χτες το απογευμα. Για να δουμε.. προσπαθω να μην απογοητευομαι, ψάχνω και για σπίτι...
Εκανα σημερα το πρωι μια βολτα στο κεντρο της πόλης και διαπίστωσα οτι μεσα στις 15 πρωτες μερες του Σεπτεμβρη θα εμφανιστουν ολοι και μετρισα 5-6 παραστασεις/εμφανίσεις που θελω να πάω... μα πως.. δεν τις προλαβαίνω όλες...
Την μεγαλύτερη έκπληξη όμως την πήρα όταν ενω πήγαινα προς την κεντρική βιβλιοθήκη απο τον λευκό πύργο έπεσα πάνω σε μια μεγαλη αφίσα-πανό που ανήγγειλε την παρασταση στο μεγαρο μουσικης με την Svetlana Zakharova!!! Αντιλαμβανεστε την εκπληξή μου και την αγωνια μου να βρω εισητηριο μιας και η παρασταση ειναι αυριο!

Απο το in.gr:

Η πρίμα μπαλαρίνα, Σβετλάνα Ζαχάροβα, θα επισκεφθεί για άλλη μια φορά τη χώρα μας την Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, την Παρασκευή 4, το Σάββατο 5 και την Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Κάθε χρόνο, την ίδια περίπου εποχή η «Τσαρίνα του Μπαλέτου» - όπως έχουν επίσημα αποκαλέσει τα διεθνή ΜΜΕ αυτή την «απόλυτη» μπαλαρίνα- θα έρχεται στην Αθήνα με τους Φίλους της και θα προσφέρει τα καλλιτεχνικά της διαπιστευτήρια στους θαυμαστές της.

Φέτος θα πρωτοτυπήσει, γιατί παράλληλα με τα διάσημα, Αστέρια-Φίλους της, θα τη συνοδεύσει και το Μπαλέτο της Εθνικής Όπερας του Κιέβου. Στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, η Ζαχάροβα θα παρουσιάσει ολόκληρο το μονόπρακτο μπαλέτο «Κάρμεν» σε χορογραφία του Κουβανού Αλμπέρτο Αλόνσο και σε μουσική του Σοβιετικού Ροντιόν Σεντρίν.

Η Svetlana Zakharova γεννήθηκε στο Lutsk της Ουκρανίας. Άρχισε τις σπουδές της από την ηλικία των 10 ετών στη Σχολή Χορού του Κιέβου (τάξη της Valeria Sulegina). Έλαβε μέρος σε ηλικία 15 ετών στο Διαγωνισμό χορού της Ακαδημίας Μπαλέτου Βαγκάνοβα της Αγίας Πετρούπολης όπου κέρδισε το δεύτερο βραβείο όντας η νεότερη διαγωνιζόμενη. Αμέσως εισήχθη στην τελευταία τάξη της εν λόγω Ακαδημίας (τάξη της Elena Ente’ eva) πράγμα πρωτάκουστο στην ιστορία της Ακαδημίας Βαγκάνοβα. Στην ηλικία των 17 ετών (1996) η Svetlana άρχισε την καριέρα της στο Μπαλέτο Kirov του Θεάτρου Mariinsky της Αγ. Πετρούπολης και τον επόμενο χρόνο γίνεται σολίστ. Η πρώτη μεγάλη της επιτυχία έγινε όταν χόρεψε «Ζιζέλ» και μαγνήτισε κοινό και κριτικούς.Ο σπουδαίος V. Vasiliev την προσκάλεσε να χορέψει στο Μπαλέτο του Θεάτρου Μπολσόι της Μόσχας (2003) όπου ερμήνευσε τους περισσότερους ρόλους με μεγάλη επιτυχία καθοδηγούμενη συνεχώς από τη σπουδαία Ludmila Semenyaka.Από το 2000 συνεργάζεται συνεχώς με το New York City Ballet, το Κρατικό Μπαλέτο της Βαυαρίας, το Μπαλέτο της Όπερας της Ρώμης, το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού, το Νέο Εθνικό Θέατρο του Τόκιο, το Θέατρο San Carlo της Νάπολης, το American Ballet Theatre, το Μπαλέτο του Αμβούργου, το Θέατρο της Σκάλας του Μιλάνου. Έχει κερδίσει πολλά και σημαντικά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις.Πρόσφατα τιμήθηκε από τον Πρόεδρο Πούτιν με το βραβείο του Καλλιτέχνη του Λαού της Ρωσίας το οποίο απονέμεται σε καλλιτέχνες μετά από πολύ γόνιμη παρουσία στο χώρο της Τέχνης.Στις τελευταίες Εθνικές εκλογές της Ρωσίας (2008) εξελέγη μέλος του Ρωσικού Κοινοβουλίου.Τέλος πέρυσι ανακηρύχθηκε πρώτη χορεύτρια (Αστέρι) του μπαλέτου της Σκάλας του Μιλάνου μετά την αποχώρηση της Alexandra Ferri.Ο τίτλος αυτός για πρώτη φορά απονέμεται σε μη ιταλίδα χορεύτρια.

Ανυπομονώ!

Σήμερα

Ψάχνεις για ένα τραγούδι να ακούσεις και τότε ξέρεις οτι είναι νύχτα. Ακούς την σιωπή να σου λέει σώπα και ο ψίθυρος της μουσικής σε νανουρίζει. Κλέινεις τα μάτια και δε σε νοιάζει πια το αυριο αλλα για λίγο όλα αρχίζουν ξανά.

Κάπου πεταμένη η μουσική που ποτέ δεν μπορεσες να μάθεις. Σπασμένο το μελλον σε κοματάκια πάνω στο είδωλο της κιθάρας σου που στέκετε για να σου θυμίσει ποιος ήσουν και ποιος θα γινεις. Αχνίζει η ανάσα της στο τζάμι της διαφήμισης στη σταση που κάθεσαι περιμένοντας το αστικό να σε πάρει μακριά. Δε θες, αλλα είναι κάτι σαν μοιρα, αφου δεν κατάφερες αποψε να είσαι ο εαυτός σου, και το “απόψε” γνωρίζεις πολύ καλά οτι είναι όλη η ζωή σου.

Διαφήμηση τσιγάρου το όνειρο που σου ρχεται στο μυαλό, παρείσακτο και ενίοτε αυτονόητο, διαφημίζεται σε κάθε σταση που άφησες πίσω αλλα και σε όσες θα ακολουθήσουν. Η αρχή σου και το τέλος μαζί. Ωστε κατάφερες να βγάλεις το “Ο δρόμος σου είσαι εσύ” στη κιθάρα ε; Ωραία χαιρομαι γι' αυτο.

Και ενίοτε τα αστικά έρχονται να σε πάρουν για να βρεις τον τελικό σου προορισμό. Χάνεις τον χρόνο σου να στέκεσαι, να πιάνεσαι απο τις χειρολαβές.Ψαχουλεύεις τα πρόσωπα που δεν γνωρίζεις για να ακούσεις απο αυτά μια αλήθεια, ή ενα ψέμα. Κοιτάς τοτοπίο να σε προσπερνάει και να σε ραπίζει η εικόνα που ξετυλίγεται στο μάγουλο με το γνωστό τεμπο που η σκέψη σου ορίζει. Αν δεις για λίγο απ' εξω ίσως να θυμηθείς οτι κάποτε περπάτησες εδω. Κάτι όμως σε ξέχασε. Δεν υπάρχει διάρκεια. Κάποια απο απέναντι σου χαμογελάει. Σε κάποια μοιάζει, ή σε κάτι που τελείωσε νωρίς.

Ερχεται κοντα σαν να σε γνωρίζει και σου μιλάει. Δεν ξέρεις τι μπορει να θέλει. Μπορεί να είναι η αράχνη που στη γωνιά μας υφαίνει για μας ενα δάκρυ. Ρωτάει αν περάσαμε την έξοδο για τον περιφερειακό.Εγω τις λέω όχι. Εχω το τελευταίο βιβλίο της Μάρως Δούκα. Το έχω και εγώ. Τελειωσέ το τότε.

Χαμογελάει και μου ζητάει να κατέβουμε στην επόμενη στάση μιας και εκει εχει το αυτοκίνητό της. Θα κάνουμε παρέα. Αυτό δε θες; μου λέει.Ήταν να φύγουμε μαζι όμως πηγαίνω μόνος και γι' αυτο δεν αντεχω αναστολες. Είναι μικρό και ασημί για να αντικατοπτρίζει την φύση σαν θολό τοπίο. Έτσι δεν περνά άλλωστε απο μπροστά μας; Που μπορέι να σε πάει το χτες όταν δεν ελπίζεις πια για το αυριο;

Είναι η πίστη ένα καταφύγιο λένε. Την έχεις αντικαταστήσει με κάτι άλλο της λέω τι στιγμη που κοιτάζω κρεμασμένο ενα εκκρεμές στον καθρέφτη που καταλήγει σε μια ταμπελίτσα με πλάγια γραφή την λέξη CRONOS και την εικόνα του πλανήτη κρόνου με τον γνωστό δακτύλιο στη μέση. Ότι πιστεύεις είναι εδω, γύρω σου, όλα είναι εδώ και όλα επιλογές σου, μου λέει. Ξεκινήσαμε να φύγουμε μακριά σε κάτι νέο ή σε κάτι παρελθοντικό. Όσο πιο πίσω πας τόσο προοδευεις προς το τέλος.

Το ανοιχτό παραθυρο επιτρέπει στο αεράκι να μου δροσίσει το μέτοπο αλλα μου δίνει και την επιλογή να αποδράσω απο τον εφιάλτη μου. Που πάμε, ρωτάω. Κάπου μακρια μου αποκρίνεται. Κανένας ρομαντισμό, κανένα τρέμουλο στη φωνή. Ο κοσμος έξω αλλάζει γρήγορα. Ξαφνικά αποχρωματίζεται και όλα καταλήγουν να μοιάζουν ασπρόμαυρα. Τα χρώματα δεν υπάρχουν, η ιδέα-η δική μας παρουσία στα πράγματα- τα διαμορφώνει και αφου προχωρώ σε ενα κόσμο αποχρωματισμένο σημαίνει οτι η συμμετοχή μου σε όσα αγάπησα και σε όσα ήρθα κοντά παύει πλέον να ισχύει. Αρχίζω να νιώθω μόνος και ζητω απο την αγνωστη κοπέλα να γυρίσουμε πίσω. Δεν υπάρχει πια επιστροφή μου λέει. Πισω αφήσαμε το μέλλον. Μια επιλογη και τα χαραμίσαμε όλα.

Κοιτώ ξανα την ταμπελίτσα στον καθρεφτη και ολα αποκαλύπτονται στα μάτια μου. Ο δακτύλιος του Κρόνου αρχίζει πια να με πνίγει και αρχίζω να έχω δύσπνοια.Ποτέ δε φαντάστικα οτι ο χρόνος μπορεί να είναι γένους θηλυκού και να με χειραγωγήσει. Η διαρκεια είναι γένους θηλυκου, μου λέει. Μην υποτιμας την θηλυκή φύση.

Με πιάνει κρίση πανικου και αρχίζω να έχω ταχυπαλμία. Θέλω να γυρίσω πίσω. Θέλω να βγω έξω απο τον εφιάλτη μου. Γνωρίζω οτι όλα αυτα είναι όνειρο αλλα πνίγομαι στο κρεβάτι μου ξεχασμένος στον πιο αγαπημένο βυθό που μου χαρίζει ενα γλυκό τέλος.

Είναι καλοκαιράκι και εγω ιδρωμένος αφήνω την τελευταία μου πνοή λίγο πριν την αυγή απο μια πληγη που μου στερησε το όνειρο.

Σε όσα δεν εχω...

Κάποτε...

Αυτο για το οποιο ανησυχώ είναι οτι ίσως κάποια στιγμη ο χρόνος μ'αφήσει πίσω χωρίς να έχω προλάβει να κανω όσα αγαπώ, και να αγαπήσω όσα θέλω...

Είναι μια από τις τελευταίες μου νύχτες εδώ και νιώθω πολύ μόνος… Δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά.
Άδεια η ψυχή μου...
Έχω ένα σώμα κενό παρατημένο κάτω από τον ήλιο δίπλα στη θάλασσα, χλομό και ετοιμοθάνατο...
Δεν υπάρχουν άλλες λέξεις, ούτε άλλες φωνές…
Νιώθω κουλουριασμένος σε ένα μπουκάλι...
Χλομό χαρτί δίχως ζωές γραμμένες πάνω του...


Πολύ λάθος η ζωή μας πια…

Μου λείπεις.. και εγω ξανά χάνομαι...

μελαγχολία

Είναι η τρικυμία της σιωπής που με κάνει να απολαμβάνω τις νύχτες. Έρχεται από μέσα η γήινη αίσθηση της απουσίας και αν ήταν κάποτε γλυκό ερέθισμα τώρα καρφώνεται στον τοίχο, τον αποχρωματίζει, και τον τρυπά. Συγκεντρώνει δυνάμεις για να αναστατώσει τον εγωισμό και την αυτοεκτίμησή μου και όλο φυσάει για να εντείνει την θαλασσοταραχή.
Δεν έχω και την όρεξη να γράψω εδώ. Τι να γράψω; Για την αίσθηση ενός κενού μέσα μου; ποιον αφορά; Δεν έχω φίλους.
Αύριο στη συναυλία το θέατρο θα είναι άδειο. Απομεινάρι στην άκρη της πόλης. Ιδρωμένο από την φωνή και εγώ θα είμαι μια λέξη στην τελευταία γραμμή της σελίδας. Η μοναδική.

Ήταν Πάσχα

Ότι έχω στο νου μου
ένα ρολόι το έχει επισκιάσει
ρέπλικα του χρόνου που περνά
και σε τόπο ιερό προσωρινά μ’ αφήνει

Να ‘ταν καλύτερα μια προσευχή
και όχι η θύμησή της δεμένη, με δείκτες
επάργυρη, στο χέρι της παρόρμησης
να ακουμπά αχνά ένα ξένο πρόσωπο

Και εδώ κατοικούνε κόρες όμορφες
ενδεδυμένες με το πέπλο του ιερού μυστηρίου
της απύθμενης ομορφιάς, της ενάρετης αμαρτωλής ανάστασης
που κεντούσαν για μας κάποτε οι γιαγιάδες

Αυτός ο ανίερος λογισμός ας είναι ο αναστάσιμος κρότος
και ότι πιο θολό ακολουθεί ας το αφήσει
γιατί στη ζωή κανείς δε βλέπει πιο καθαρά από μένα
ούτε εγώ από τον καθένα

Ναι, είδα μπροστά μου την κόρη
με τους νερόμυλους στα μάτια
νερό να κατεβαίνει στο κελαριστό χαμόγελό της
όπως κάποτε

ήταν να μοιάζει με την Παναγιά
και εγώ, και Εκείνος ιερά ερωτευμένος στην αγκαλιά της
τόσο πρόθυμος ήμουν να πω Χριστός Ανέστη

Να και κάτι φρέσκο μιας και το απαιτεί και η μέρα απο την όμορφη Ελευθερία :)