Ξάστερος πόνος

Στίχοι: Διονύσης Καρατζάς
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη

Πώς αντέχεις και περνάς απ' τ' όνειρο
καπνίζοντας άχρηστους ανέμους;
Δε φοβάσαι φαίνεται τη νύχτα των αγγέλων
ούτε γνωρίζεις βέβαια τη γλώσσα της βροχής.
Αλλιώς θ' άναβες στο φεγγαράκι προσευχή
και θ' άκουγες το μυστικό τραγούδι της καρδιάς μου.

Πώς αντέχεις και περνάς απ' τ' όνειρο
πιστεύοντας σε άδικα φεγγάρια;
Δε θυμάσαι π' άστραψες στη δίνη του καιρού μου
ούτε ξεχνάς τη θάλασσα την ώρα του βοριά.
Ξανά σέρνεις το σιωπηλό σου χορό
και χύνεσαι σαν κεραυνός που παίρνει και το φως μου.


Ας με ξεχνάς εσυ τα όνειρα σε θυμίζουν
μου λείπεις...

Πάσχα στο χωριό

Σήμερα φεύγω για διακοπές, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι η επιστροφή μου στο χωριό μου. Έτσι λοιπόν αυτή θα είναι μάλλον η τελευταία μου δημοσίευση σε αυτό το blog μέχρι το Πάσχα. Εγώ βέβαια ελπίζω να βρω τρόπο να μπαίνω στο ίντερνετ, (σίγουρα κάτι θα βρω) αλλά μάλλον δεν θα έχω χρόνο να γράψω εδώ μέχρι το τέλος των διακοπών. Υπόσχομαι ότι θα γράψω τις εντυπώσεις μου από το πασχαλινό τουρ, που θα κάνω, όταν επιστρέψω.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να αναφέρω λίγα πράγματα για την γιορτή του Πάσχα και με αυτόν τον τρόπο να ευχηθώ στον καθένα που θα επισκεφτεί αυτή τη σελίδα καλές γιορτές. Πάντα πίστευα ότι αν βιώσεις και αισθανθείς πραγματικά το νόημα των γιορτών θα καταλάβεις κάποια πράγματα που σου φαίνονται καταναγκαστικά και αγγαρείες. Και πραγματικά όλοι μπορούν να καταλάβουν και ας μην θέλουν, και ας το αρνούνται, όλο και κάτι νιώθουν μέσα τους. Όλοι αισθάνονται το ελάχιστο.. την μελαγχολία των γιορτών που λένε.

Και εγώ έκανα το ελάχιστο που μπορούσα για να προετοιμαστώ για την γιορτή του Πάσχα, νήστεψα, απο τις τροφές, γιατι πνευματικά δεν νομίζω να τα κατάφερα. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά, την επόμενη μέρα, μπορεί να τα καταφέρω. Όταν τα καταφέρω μόνο τότε θα αισθανθώ πραγματικά ελεύθερος. Όλη αυτή η διαδικασία είναι μια συνάντηση με τον εαυτό σου. Είναι μια σχολαστική ματιά στον εσωτερικό σου κόσμο. Πάντα πρέπει να θυμάσαι ότι η ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι αθάνατη και άφθαρτη.

Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την αγάπη μόνο μέσα από τον πόνο που προκαλεί. Είναι οδυνηρό αλλά είναι αλήθεια αυτό. Όταν ο Χριστός κατέβηκε στη γη για να διδάξει την αγάπη οι άνθρωποι αρνήθηκαν να τον κατανοήσουν γιατι οι ίδιοι υπέφεραν κάθε μέρα από τα δικά τους πάθη. Ζήτησαν απόδειξη της αγάπης Του και αυτός ταπεινώθηκε για άλλη μια φορά. Έτσι λοιπόν η θυσία και ο πόνος πάνω στον σταυρό ήταν μονόδρομος. Και σήμερα το ίδιο θα γινόταν.

Την Μεγάλη Εβδομάδα ο καθένας θα μπορέσει να καταλάβει πόση αγάπη έχει μέσα του. Θα πάρουμε την θέση Του πάνω στο σταυρό και θα αναστήσουμε την ψυχή μας. Δεν ξέρω αν όσα έγραψα είναι κατανοητά απ’ όλους, αλλά για μένα είναι σημαντικές αυτές οι μέρες.

Πονάω άρα σ’ αγαπάω.

Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους και καλή ανάσταση να έχουμε!

Πολλά φιλιά :)

Η λέξη απομόνωση

Κάποτε, όταν ήμουν μικρός, υπήρχε μια εκπομπή παιδική στην τηλεόραση σε κρατικό κανάλι που την έβλεπα τακτικά. Ήταν εθισμός για μένα η τηλεόραση και καθόμουν με τις ώρες να δω πράγματα που πολλές φορές δεν καταλάβαινα, αλλά η περιέργεια με ωθούσε. Δένεσαι πάνω στο κατάρτι του πλοίου και πίσω από το γυαλί ακούς και βλέπεις μια θάλασσα από χρώματα και φανταστικά πρόσωπα που σε καλούν να κολυμπήσεις μαζί τους, να τα λατρέψεις ή να τα μισήσεις.

Πέρα από αυτά όμως η εκπομπή που αναφέρομαι ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα. Υπήρχε ένα κοριτσάκι τόσο μικρό που το ύψος του δεν ξεπερνούσε το μήκος ενός μολυβιού. Το κοριτσάκι αυτό το είχε σκάσει από κάποιο βιβλίο και η περιέργεια της την ωθούσε να μπαίνει σε άλλα βιβλία και να γνωρίζει τις ιστορίες που διαδραματίζονταν σε αυτά. Έτσι λοιπόν ενώ είχε μπει σε διάφορα λογοτεχνικά βιβλία σε μυθιστορήματα και διηγήματα κάποια μέρα μπαίνει και σε ένα λεξικό.

Εκεί λοιπόν συνάντησε την βασίλισσα του λεξικού που δεν θυμάμαι ποια λέξη ήταν, συνάντησε την Χαρά που ήταν πάντα χαρούμενη, την Λύπη που ήταν πάντα λυπημένη και άλλες λέξεις μεταξύ αυτών και μια που καθόταν σε μια γωνία μόνη της και την έλεγαν Απομόνωση. Το κοριτσάκι παραξενεύτηκε που ήταν τόσο μόνη και ζήτησε να μάθει την ιστορία της.

Ως συνήθως τα λεξικά δεν αφηγούνται ιστορίες για τις λέξεις που περιέχουν απλά αρκούνται σε έναν ορισμό. Ορίζω σημαίνει περιορίζω, γι’ αυτό θα ήθελα να γράψω τι σημαίνει για μένα η λέξη απομόνωση.

Η απομόνωση βρίσκεται πάντα πάνω σε ένα μεταίχμιο γεμάτο αντιφάσεις. Το χρώμα που της ταιριάζει είναι το μωβ γιατι και αυτό έχει μια διττή φύση.. Το μώβ των λουλουδιών και το μώβ της χαραυγής. Κλείνεσαι σε ένα χώρο που τη μια είναι φυλακή και χρωματίζει την ψυχή σου στο χρώμα του νυχτερινού ουρανού, και την άλλη χώρος ανασυγκρότησης που απορροφά της άσχημες σκέψεις και τις επιστρέφει αμόλυντες και πιο ώριμες.

Γιατί τα γράφω αυτά; Ίσως γιατι και τώρα νιώθω πολύ μόνος.. και μπερδεμένος…

Η Απομόνωση

Περίμενε, στάσου για μια στιγμή

υάκινθος ανθίζει, καλοκαίρι ξημερώνει

θα ‘ρθουν χαρές, στιγμές, και χρόες.. με χρώματα

μα κλεισμένος στο κλουβί μου πώς να δω;

Ενίοτε φωνές τρέχουν λαχανιασμένες

να συμβουλέψουν ένοχους

να τους συγκεράσουν στο μέτρο

που έχει ο καθείς τη ζωή του στοιβαγμένη.

Η λέξη απομόνωση γράφεται με ωμέγα

στην τέταρτη συλλαβή ‘κει που ‘ναι ταγμένη

γιατι με κρατάει χώρια μου, στενό, που ‘ναι μέγα

στενοχώρια της ψυχής μου, μη αρεστή ευχή μου.

Η λέξη απομόνωση περατώνει την ζωή μου

μέχρι να αναγεννηθεί από το μεταίχμιο κλειδί μου

ξαναγεννημένη σε μια υδατογραφία

έλα με χρώματα να ζήσουμε την ίδια ιστορία

Αχ..

υάκινθος ανθίζει.. καλοκαίρι ξημερώνει..

χαρές, στιγμές και χρώματα ανέγγιχτα λυτρώνει…

Στην μικρή Κ.

Θέλω να συνεχίσω αυτό που υποσχέθηκα στις προηγούμενες δημοσιεύσεις μου (σε αυτή και αυτή) και κλασσικά πάλι θα μιλήσω για μένα και για την ζωή μου γι’ αυτό σε προειδοποιώ από τώρα ότι και αυτό το πόστ θα είναι μια βαρετή, δυσκόλως αφηγητή ή μάλλον μπερδεμένη αποκωδικοποίηση της σκέψης μου.

Πολλοί επικαλούνται την κοινή λογική για να δικαιολογήσουν την συμπεριφορά τους. Το μοιραίο γι’ αυτούς είναι ότι εξουδετερώνονται από αυτή την αίσθηση κοινής λογικής που τους ακολουθεί σε όλη τους την ζωή. Η λογική και το συναίσθημα είναι ότι για ένα έμβιο όν το σώμα και η ψυχή. Το ένα ζει μέσα στο άλλο αλλά στο τέλος επιβιώνει μόνο ένα από τα δυο. Όπως λοιπόν επιβιώνει η ψυχή όταν αποχωρίζεται από το σώμα, έτσι και το συναίσθημα επικρατεί της λογικής.

Μέσα στον παραλογισμό των συναισθημάτων γίνομαι ξένος της λογικής και ''αυτού που πρέπει να γίνει''. Γίνομαι γραφικός. Γιατί λοιπόν να επικοινωνήσω με άτομα που δεν ξέρω αφού αυτοί που νιώθω κοντά μου με αποξενώνουν και κρύβονται από μένα; Πρέπει να ξέρεις ότι ο άνθρωπος ολοκληρώνεται όταν έχει προκαλέσει χαρά και πόνο. Κάθε άνθρωπος ολοκληρώνει την ύπαρξή του χιλιάδες φορές μέσα στη μέρα. Η χαρά και ο πόνος είναι δύο από τις υπέρτατες ηδονές.

Πριν αρκετές μέρες ταξίδευα με το κτέλ. Εκεί οι άνθρωποι (μαζί σε αυτούς και εγώ) μου φαίνονται τόσο ψυχροί, αγέλαστοι, νωθροί. Εκείνη την μέρα όμως γνώρισα την μικρή Κατερίνα που ταξίδευε μαζί με τους δικούς της, ευγενικοί άνθρωποι που παρόλο την αδύνατη μνήμη μου θυμάμαι πόσο πολύ αγαπούσαν το κοριτσάκι τους. Σε κάποια στιγμή θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω μια έκφραση θλίψης στο πρόσωπό μου κοιτώντας έξω από το παράθυρο το τοπίο να περνά αργά αργά από μπροστά μου. Γυρνώντας το βλέμμα μου μπροστά είδα ότι αυτό το μικρό κοριτσάκι με κοιτούσε και αισθάνθηκα άσχημα που είχα αυτό το ύφος λίγο πριν και επέτρεψα σε κάποιον άλλο να προσέξει μια δική μου μελαγχολική στιγμή. Μετά έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας της και ξέχασα έτσι την μικρή στιγμή αμηχανίας, για λίγο όμως γιατί λίγα λεπτά μετά ξαναγύρισε και προτείνοντας μου μια κόλα χαρτί μου ζήτησε να παίξουμε το παιχνίδι ''πρόσωπα, ζώα, φυτά, κτλ''! Ναι, το παιχνίδι που προσπαθείς να βρεις λέξεις με το ίδιο αρχικό! Καταλαβαίνεις την έκπληξή μου και την ντροπή μου. Ποτέ δε μου έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο.

Ήταν απίστευτο! Πέρασε η ώρα ευχάριστα , γνώρισα και τους δικούς της, πολύ καλοί άνθρωποι, και η μικρή με αποφόρτισε από τις σκέψεις μου με την ζωντάνια της. Κάτι είχε σβήσει από μέσα μου. Κάποια στιγμή σταμάτησε το παιχνίδι και σε λίγο θα αποβιβαζόταν η οικογένεια καθώς έφτανε στον προορισμό της. Είδα την μικρή Κατερίνα να ζωγραφίζει και να γράφει πάνω σε ένα από τα χαρτιά που παίζαμε αλλά δεν έδωσα σημασία. Ήρθε και η στιγμή που είπαμε και το τελευταίο αντίο και αυτό ήτανε. Χαμογελώντας συμφώνησα με τον εαυτό μου ότι αυτό θα μείνει μια ευχάριστη ανάμνηση και το λεωφορείο ξεκίνησε ξανά. Σε μία ώρα θα έφτανα και εγώ στον δικό μου προορισμό.

Φτάσαμε. Μαζεύω τα πράγματά μου για να κατέβω και τι να δω! Κάτω απο το κάθισμα βρισκόταν ένα από κείνα τα χαρτια που παίζαμε! Το πήρα στα χέρια μου και είδα ότι είχαν προστεθεί κάποιες πολύ όμορφες ζωγραφιές στην επιφάνειά του. Και απ’ όλλες ξεχώρισα αυτή στην φωτογραφία που παραθέτω. Είναι φανταστική! Έγινε από τα χέρια, και αποτυπώθηκε, έτσι όπως τα μάτια μιας πραγματικά αγνής ψυχής φαντάστηκε!

Μετά απο όλα αυτά η πιο πάνω φωτογραφία συμβολίζει για μένα την αρετή, την αγνότητα, την παιδικότητα και την πραγματική αγάπη.

Όλη αυτή την ιστορία την έγραψα γιατι πιστεύω πως είναι η απάντηση στην ερώτηση της τρίτης παραγράφου. Και ο καθένας στη ζωή του θα αντιληφθεί πολλά τρυφερά ψυχογενή συναισθήματα

Τα λέμε :) Κάπου εδώ θα είμαι.