Ανακοίνωση!

Όποιος γνωρίζει την κοπέλα που παίζει τόσο ωραία το κομμάτι αυτό, παρακαλείται να επικοινωνήσει μαζί μου :)

Άννα με μάγεψες.

Οι περιπέτειες ενός… ηλιθίου

''Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
κάποιον αγαπάω'' Α.Ι.

Τι σου λέω τώρα έ;
Θα ακούσεις και την μελωδία σε επόμενη δημοσίευση αλλα δεν θα ξεπέσεις στο επίπεδο το δικό μου.. στο επίπεδο ενός ηλίθιου. Ήταν τα λόγια σου αυτά, θυμάσαι; ''ένας ηλίθιος''

Πέρυσι το καλοκαίρι:
Μ: Θα είμαι πάντα φίλη σου.

Πέρυσι το καλοκαίρι..
Θ: Θα με αφήσεις και εσύ.. θα με ξεχάσεις..
Μ: Όχι.. ποτέ.. Πάντα θα ‘μαι κοντά σου όταν με θες.
Θ: :)

Πέρυσι το καλοκαίρι:
Μ: Μόλις γύρισα από κατασκήνωση το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανοίξω τον υπολογιστή μου να δω τα mail σου.
Μ: Χάρηκα όταν είδα όλα αυτά που μου έγραφες.
Θ: Ενδιαφέρομαι για σένα. Σου αρέσει που σου δείχνω ενδιαφέρον;
Μ: Πάρα πολύ :)

Πέρυσι τον Νοέμβρη:
Θ: Θέλω να έρθω σπίτι σου να σου κάνω καντάδα :)
Μ: :D Είσαι τόσο γλυκός!
(Αργότερα στο τηλέφωνο):
Μ: Είμαι έξω από την σχολή και είδα κάποιους με ακορντεόν και κιθάρες να τραγουδούν. Θυμήθηκα όλα αυτά που μου είπες πριν.
Μ: Θα είναι η καντάδα που ήθελες να μου κάνεις.

Φέτος τον Μάη:
Λ: Η Μ. κατάλαβε πόσο ηλίθιος είσαι. Δεν θέλει να σου ξαναμιλήσει.

Έτσι με έκρινε η Μ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Όσο για σένα άσε τα ''δεν πρέπει'', πες ότι είμαι ηλίθιος.. πες αυτό που πιστεύεις.. εξάλλου το έχουμε ξαναδεί το έργο.. αρκετές φορές…

Καλημέρα :)

Κάθε που η αυγή ξεδιπλώνει τα χρώματα σε τούτη γη
εγώ ανοίγω τα φτερά μου και πετώ στον ουρανό
σαν άλλο ουράνιο ον...



και ομιλώ στο ένα και μοναδικό δικό σου άστρο
που με φωτίζει
μέχρι της νύχτας την αγκαλιά να κουρνιάσει
και εγώ στο όνειρό του
την αλήθεια μου να πω
και ως την άλλη αυγή,
άλλη ευχή να πάρω
να σαλπάρω…

Ένα χαμόγελο το δώρο μου :D

Σήμερα είναι 25 Νοεμβρίου, Κυριακή, της Αγίας Αικατερίνης και δεν θα μπορούσα να μην αφιερώσω μια δημοσίευση στις δυο καλές μου φίλες, τις δυο Κατερίνες, την κατά κόσμο terry(accipiter nisus) και την Κάτια.

Κατ’ αρχήν να πούμε δυό λόγια για την Αγία Αικατερίνη :
Η Αγία Αικατερίνη ή Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας, γνωστή και ως Μεγαλομάρτυς Αγία Αικατερίνη και κατά τους υμνολόγους της Ορθόδοξης Εκκλησίας Αικατερίνα, πιστεύεται ότι υπήρξε σημαντική στοχάστρια κατά τον πρώιμο 4ο αιώνα.
Πιστεύεται επίσης ότι έζησε επί εποχής Μαξιμίνου, απόλυτου άρχοντα της Αιγύπτου, ιδιαίτερου χριστιανομάχου και ότι ήταν βασιλικού γένους, όντας κόρη του αριστοκράτη τότε Κώνστα. Έτυχε μεγάλης μόρφωσης και ήταν κάτοχος των λατινικής γλώσσας και της ελληνικής φιλολογίας. Σπούδασε φιλοσοφία και ρητορική και πολλές ξένες γλώσσες της εποχής της. Από νεαρή ηλικία προσελκύσθηκε από την χριστιανική διδασκαλία την οποία μελέτησε και αφού ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό, εργάσθηκε με έντονη δράση και ενθουσιασμό για την διάδοσή του επιτυγχάνοντας πολλά χάριν της ρητορικής της δεινότητας και των πολλών γνώσεών της. Την Αικατερίνη όμως εκτός της σοφίας και των αρετών της, την διέκρινε και το σπάνιο κάλλος της μορφής της. Λέγεται ότι στην ηλικία των 18 ετών επισκέφτηκε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν πιθανόν ο Μαξιμίνος Β ή ο Μαξέντιος, και προσπάθησε να τον πείσει για το ότι ήταν εσφαλμένοι οι διωγμοί που διεξήγε κατά των Χριστιανών (ενώ πέτυχε να μεταστρέψει στον Χριστιανισμό την γυναίκα του αυτοκράτορα). Τούτο προήλθε από μία σύγχυση με μια ωραιότατη ατιστοκράτιδα της Αλεξάνδρειας που είχε αποκρούσει τις ακόλαστες προτάσεις του Μαξιμίνου και εξ αυτού τιμωρήθηκε με δήμευση όλης της περιουσίας της υπ΄ αυτόν, της οποίας την ιστορία είχε γράψει ο εκκλησιαστικός συγγραφέας του 4ου αιώνα Ευσέβιος.Η σύγχυση όμως αυτή διαλύθηκε πρώτα από την διαπίστωση ότι ουδεμία τέτοια λεπτομέρεια του βίου της Αγίας δεν αναφέρεται στη βιογραφία εκείνης και ούτε του μαρτυρικού της θανάτου, αλλά και από στοιχεία (σχόλια) από άλλο συγγραφέα βεβαιώνεται ότι η περί ής ο λόγος Αλεξανδρινή αριστοκράτιδα λεγόταν Δωροθέα. Πάντως η Αγία Αικατερίνη από νεαρότατη ηλικία είχε δείξει ασυνήθη ευσέβεια και προσήλωση στα Θεία όπου και ο θρύλος ότι δέχθηκε το "δακτυλίδι πνευματικής μνηστείας" από μέρους του Χριστού που της προσκόμισε η αειπάρθενος Μητέρα Του ή κατ΄ άλλους από τον Ίδιον. (πηγή Βικιπαιδεια, η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια)

Την Κατερίνα την γνώρισα στις αρχές του έτους και σε μία πολύ άσχημη περίοδο στη ζωή μου. Στάθηκε δίπλα μου και κοντά μου και αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Είναι ένα σοβαρό και υπεύθυνο άτομο με μυαλό πολύ πιο ώριμο απ’ ότι κανείς θα περίμενε για την ηλικία της και έξυπνη πολύ έξυπνη, ξεφτέρι όπως θα έλεγε κανείς. Της εύχομαι λοιπόν χρόνια πολλά και ευτυχισμένα και καλή επιτυχία στις προκλήσεις που αναλαμβάνει και να γίνει μια λαμπρή επιστήμονας.

Την Κάτια την γνώρισα και αυτή στις αρχές του έτους έχουμε συναντηθεί και από κοντά πολλές φορές και έχουμε περάσει υπέροχα σε συναυλίες. Είναι ένας καλοσυνάτος άνθρωπος με αγάπη για τους άλλους και κατανόηση. Θα νοιώσεις υπέροχα κοιτώντας τη στα μάτια γιατι είναι πολύ εντυπωσιακά και όμορφα. Της εύχομαι λοιπόν χρόνια πολλά και ευτυχισμένα και να μοιράζει χαμόγελα και να εισπράττει χτυποκάρδια.



Το απολυτίκιο της Αγίας Αικατερίνης:

Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν,
Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά,
την βοήθειαν ημών και αντίληψιν ότι
εφήμωσε λαμπρώς τους κομψούς
των ασεβών του Πνεύματος τη μαχαίρα,
και νυν ως μάρτυς στεφθείσα,
αιτείται πάσι το μέγα έλεος.

Όταν ωριμάζεις

Η σχέση μου με το χρόνο έχει περάσει διάφορα στάδια και οι αντιλήψεις μου και τα πιστεύω μου γι’ αυτόν έχουν αλλάξει ουκ ολίγες φορές. Όταν ήμουν μικρός έτρεμα στην ιδέα της φθοράς που σου αφήνει ο χρόνος. Δεν ήταν λίγα τα βράδια που σκεφτόμουν έντονα υπαρξιακά ζητήματα και ερωτήματα του τύπου ''μετά το θάνατο τι;'' Και πώς θα καταλήξουν μετά από πολλά χρόνια τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Βέβαια αυτά τα ερωτήματα και οι σκέψεις είναι πολύ συνηθισμένες για παιδιά αυτής της ηλικίας.

Στη συνέχεια όπως ήταν φυσικό, κατάλαβα ότι ο χρόνος δεν είναι ένα ταξίδι προς τον θάνατο. Δεν είναι σαν τα 107 βήματα που πρέπει να διανύσουν οι μελλοθάνατοι λίγο πριν την εκτέλεσή τους, αλλά ένα ταξίδι που σε καλεί να το απολαύσεις και μια πρόκληση που πρέπει να κατανοήσεις και να την αντιμετωπίσεις για να γευτείς στο τέλος μια γλυκιά νίκη ή μια εσωτερική αποτυχία που δεν είναι απαραίτητα μία αιώνια καταδίκη χωρίς αύριο. Θα επεκταθώ σε αυτά τα θέματα στο μέλλον όμως, γιατί είναι ένα μεγάλο θέμα που δεν αναπτύσσεται ούτε εύκολα ούτε σε μία μικρή δημοσίευση όπως αυτή.

Και έρχομαι στο σήμερααααα. Ξυπνώντας προχτές το πρωί και κοιτώντας τον αγουροξυπνισμένο εαυτό μου στον καθρέφτη πρόσεξα μια μικρή λεπτομέρεια που με έκανε να χαρώ είναι αλήθεια και να σκεφτώ λίγο παραπάνω. Βρήκα στα μαλλιά μου μια άσπρη τρίχα να προεξέχει περιφανή και περήφανη εκεί στα πλάγια. Είναι η τρίτη που βρίσκω και χαίρομαι πολύ γι’ αυτή μου την ανακάλυψη. Σαν κάποιος να μου λέει ότι ωριμάζω ένιωσα. Βέβαια αυτό για μια κοπέλα φαντάζομαι είναι μια μικρή τραγωδία, αλλά μια απόλαυση για μένα. Ήτανε και τα γενέθλιά μου πριν κάτι μέρες και έτσι η ιδέα των χρόνων που περνούν μου είναι πιο έντονη.

Είθε κάθε μέρα που περνάει να μας βρίσκει πιο ώριμους εσωτερικά

Σάν κύματα

Υπάρχουν ταξίδια που γίνονται για μας, χωρίς εμάς
Οι ταξιδιώτες αυτοί κάνουν μοναχικό ταξίδι και το γνωρίζουν
Τα πλανεμένα μάτια τους ζητούν να δουν να αγαπήσουν ή να αγαπηθούν
Χιλιάδες γύρω μας είναι έτοιμοι να μπαρκάρουν.
Τυχοδιώκτες.

Ισχνοί κυματισμοί εμφανίζονται περιοδικά στην επιφάνεια του νερού. Ίσα που φαίνονται και χάνονται αμέσως στα γυάλινα τοιχώματα του ενυδρείου, πάνω από το οποίο, στον τοίχο, ένας μεταλλικός δίσκος κινείται ακούραστα δεξιά αριστερά, παράγοντας παλλόμενες ηχητικές δονήσεις σαν τους χτύπους του ρολογιού ή μπορεί κάλλιστα κανείς να πει σαν τους χτύπους της καρδιάς όταν απο έρωτα χτυπά μανιασμένα στο νεανικό στήθος της ήβης.
Οι τοίχοι των δωματίων πολλές φορές απεικονίζουν τον εσωτερικό κόσμο των κατόχων τους, έτσι ένα δωμάτιο χωρίς πίνακες, εικόνες και διάφορα καλούδια στους τοίχους μπορεί να προδώσει την θλίψη και την εσωστρέφεια του κατόχου του, αντιθέτως ένα πλούσια διακοσμημένο δωμάτιο αποκαλύπτει έναν εξωστρεφή χαρακτήρα, δεν είναι και απόλυτο όμως αυτό. Το εκκρεμές στον τοίχο πάντα μου έδινε την ψευδαίσθηση μιας καρδιάς που χτυπάει για μένα και ενός ατόμου που μπορεί να μου δώσει συμπαράσταση και κουράγιο όποτε το χρειαστώ, πιθανόν το ίδιο να αισθάνεται και ο κάτοχος αυτού του δωματίου.
-Φτάνει.. δεν πιστεύω να έχεις σκοπό να με μεθύσεις, Αίγισθε
-Οίνος ευφραίνει καρδίαν, Ανδρονίκη.
Πέφτει και η τελευταία σταγόνα από το άδειο πια μπουκάλι και ο Αίγισθος προσφέρει ευγενικά το ποτήρι με το αλκοόλ στην Ανδρονίκη η οποία δεν έχει πάρει τα μάτια της ούτε λεπτό από πάνω του. Επιμένει να κοιτάει με ζωηρό ενδιαφέρον τα δυο πράσινα μάτια του και τα λακκάκια στα μάγουλά του όταν μειδιά ελαφρώς, ενώ όποτε της δίνεται ευκαιρία δεν διστάζει να ανακατεύει με το χέρι της τα μακριά μαλλιά του και να τα χαϊδεύει.
Μετά από μία αμοιβαία φιλοφρόνηση απολαμβάνουν μια γουλιά από το ποτό τους και αφήνουν τα ποτήρια τους στο χαμηλό τραπεζάκι μπροστά τους. Την προσοχή της Ανδρονίκης αποσπά για λίγο το ενυδρείο δίπλα τους, το οποίο κοιτά με μεγάλο ενδιαφέρον και αρκετή έκπληξη.
Η αλήθεια είναι ότι σε ένα ενυδρείο θα μπορούσε να βρει κανείς διαφόρων ειδών ψάρια, αστερίες, αχινούς ακόμα ακόμα και κεφαλόποδα ή εν πάση περιπτώσει σίγουρα θα περίμενε να υπάρχει μια μορφή ζωής που να φιλοξενείται εντός του. Αντιθέτως αυτό το ενυδρείο είναι κενό από ζωή. Μία ηρεμία διαχέεται κάτω από την επιφάνεια και στον βυθό σκόρπια και ωραία τοποθετημένες πέτρες από την θάλασσα και βραχάκια μικρά, όμορφα σμιλευμένα πάνω στην ψιλή κίτρινη άμμο. Από πριν, όμως, και εδώ και αρκετά λεπτά το βλέμμα της Ανδρονίκης έχει επικεντρωθεί σε ένα άψυχο όστρακο, το μόνο ενδιαφέρον αντικείμενο που κανείς μπορεί να βρει σε αυτό το ενυδρείο. Δεσπόζει ανοιχτό στο κέντρο και στο εσωτερικό του υπάρχει ένα μεγάλο πανέμορφο μαργαριτάρι, που η απαλή λάμψη του μοιάζει με αυτή της υφής ενός μεταξιού.
Το κενό από ζωή ενυδρείο ανακαλεί στην μνήμη της κάτι που είδε όταν ήταν αρκετά μικρή, και σ’ ένα ταξίδι που είχε πάει με τον πατέρα της σε μια χώρα μακρινή και ίσως ξεχασμένη πια. ″Οι άδειες θάλασσες καθοδηγούν τα βήματά τους″ έγραφε η επιγραφή στη βάση και πάνω της ορθωνόταν ένα τεράστιο άγαλμα ενός νέου που κοιτούσε τον ορίζοντα πάνω από την θάλασσα με βλέμμα γεμάτο ελπίδα και αρκετά μελαγχολικό συνάμα. Η μνήμη της δεν την βοηθά, αλλα σίγουρα ήταν το άγαλμα ενός ναυτικού.
Κοιτώντας πάλι τον Αίγισθο, θυμήθηκε πάλι εκείνη την πρώτη μέρα που τον γνώρισε, όταν τον βρήκε λιπόθυμο στην άκρη της θάλασσας, πάνω στην παραλία, που είχε πάει για βόλτα εκείνο τον Αύγουστο. Περάσανε κιόλας 2 χρόνια. Είχε και αυτός το ίδιο βλέμμα όταν άνοιξε για πρώτη φορά τα μάτια του. Και αυτή ήταν εκεί!
Η Ανδρονίκη ακουμπά ελαφρά τον καρπό του δεξιού της χεριού στον πάγκο που βρίσκεται πίσω τους, προδίδοντας στον Αίγισθο την κούρασή της από την ορθοστασία των τόσων λεπτών.
-Ας κάτσουμε να συνεχίσουμε την συζήτηση που είχαμε, τι λες; , ρωτά ο Αίγισθος.
-Ναι, βέβαια , αποκρίνεται εκείνη.
Λίγα βήματα πιο πέρα και οι δύο έχουν πάρει την θέση τους στον διπλό καναπέ.
-Τώρα πες μου Αίγισθε.. Tί συνέβη μετά; Τι συμβαίνει μέσα σ’ εκείνο το δωμάτιο; Γιατί μου το κρατούσες μυστικό τόσο καιρό;

Συνεχίζεται...

Φυσαλίδες

Περιμένουν άνεμοι να γεννηθούν από την πνοή σου
Και χρώματα ζωηρά.. διάφανα.. να τυλίξουν τον κόσμο
να μας αγκαλιάσουν και να μας δώσουν φτερά..
τον πολύχρωμο κόσμο να δούμε από ψηλά..

οι ανάσες είναι πολύτιμες. Είναι αυτές που μας κρατάνε στη ζωή. Κι όμως μόνο μία χρειάζεται για να μας την αλλάξει.. δεν θα πνιγώ.. δε θα το πνίξω.. θα τολμήσω.. φουουουουουουουουου enjoy :)

ένα δάκρυ...

κι όλο γυρνάει

στα μάτια σου γλιστράει

και πέφτει

και αυτό

και σαν άλλο

δεν γυρνά στο πουθενά

ως πότε

το τότε

θα ριζώνει στο μετά

υφάντρα αράχνη

θα στοιχειώνει

στην γωνιά μας

ένα δάκρυ..

για μένα

της σκιάς ρηχό βλέμμα

θα σου ρίχνω

κι όλο θα γυρνάει

στα μάτια μου θα γλιστράει

και θα πέφτει...

Κι όλο βρέχει...

Είναι κάποια πράγματα που με πνίγουν.. Γιατί αποστρέφονται από μένα; Τι τους έχω κάνει; Γιατί είναι απόμακρη και τόσο κρύα με 'μένα ενώ με τους άλλους όχι; Μου λείπει ένα βλέμμα που δεν μου το έδωσε ποτέ και ένα όνειρο που μου υποσχέθηκε στον ύπνο μου ότι θα το εκπληρώσει.. πριν με πληγώσει…

Μοίρα, στα φανάρια μη με σταματάς
Το βλέμμα να μου κρατάς
Μη πέσω

Να ‘μαι όρθιος
Ζωντανός
Ν’ αντέξω

Ν' αντέξω,
Κράτα μου το χέρι…

Παιχνίδια της μνήμης

Η μνήμη είναι ένα παράξενο πράγμα..
Αυτός που την έχει απολαμβάνει την δυστυχία των σκέψεων στις οποίες βυθίζεται καθημερινά..
Αυτός που δεν την έχει προκαλεί δυστυχία και πόνο, άθελα του φυσικά, έτσι για να βρίσκουν εφαρμογή και οι νόμοι της φύσεως.. παντού όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις…


Όλα είναι μαύρα..

Το πρώτο που νοιώθει είναι ένα ελαφρύ ρίγος από το κρύο γύρω του. Οι αισθήσεις του επανέρχονται σαν ένα πέπλο σκοτεινό να έφυγε από το πρόσωπό του παίρνοντάς του το, ένα από αυτά τα όρνια που κράζουν τις νύχτες στην ύπαιθρο. Αρχίζει να νοιώθει σιγά σιγά κάθε πτυχή πάνω στο σώμα του, αλλα ακόμα σκοτάδι στα μάτια και στο μυαλό. Ένα άψυχο αντικείμενο τον ακουμπά στο αριστερό του χέρι με ρυθμό που όλο και μειώνεται.

Που βρίσκομαι;

Ακόμα θολά τα πράγματα γύρω του αλλα προσπαθεί να συγκεντρωθεί σε κάτι μέσα του. Ψάχνει στο μυαλό κάτι που ακούει σιγά σιγά να έρχεται. Ακούγεται όλο και πιο δυνατά και παίρνει χρώματα μέσα του. Ένας καθρέφτης εμφανίζεται στον φανταστικό του κόσμο. Επικεντρώνει το βλέμμα του μέσα να δει κάποιο είδωλο και ξάφνου ένα τριαντάφυλλο εμφανίζεται και από πάνω μια γυναικεία φιγούρα που φαίνεται σαν κάτι να λέει. Φαίνεται να είναι νεαρή και γνωστή.

Περίμενέ με.. περίμενέ με.. περίμενέ με…

Θα περιμένω, αποκρίνεται και την αμέσως επόμενη στιγμή ο καθρέφτης σπάει αφήνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο σαν να κατέρρευσε τοίχος από μάρμαρο και όλα εξαφανίζονται με τεράστια ταχύτητα από την φαντασία του.

Ανοίγει τα μάτια και όλα φωτίζονται λευκά γύρω του. Ένα δυνατό φως τον θαμπώνει κοιτώντας ψηλά και ιδρώτας αρχίζει να κυλά από τις γωνίες γύρω από τα μάτια του. Αποστρέφει το βλέμμα από την λάμπα και κλείνει για λίγο τα μάτια που τσούζουν από το δυνατό φως στο οποίο εκτέθηκαν λίγο πριν. Κάνει κίνηση να φέρει και τα χέρια του αλλα κάτι τα εμποδίζει και τα κρατάει στη θέση τους στα χερούλια τις καρέκλας στην οποία κάθεται.

Πού βρίσκομαι Θεέ μου; Αναρωτιέται.

Συνεχίζεται…

Μελωδική δύση

Χειρότερα δεν πας ή πας έρποντας προς δυσμάς;
και αν πας έρποντας είσαι φίδι;
και αν είσαι φίδι γιατι αυτός που σε διαβάζει παρεξηγεί την λέξη φίδι αφού στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει κρατήσει την αρνητική της σημασία;
είναι και τα φίδια πλάσματα του Θεού;
και αν είναι εσύ γιατί όταν ήσουν μικρός σκότωσες ένα από αυτά επειδή το άτυχο έτυχε να βρεθεί στο δρόμο σου;
και που πήγαινες; θυμάσαι;
προς ανατολάς.
Τώρα γιατί θες να πας προς δυσμάς;
α σε κατάλαβα
ακόμα έχεις την επιθυμία να κάτσεις πάνω σε εκείνο τον βράχο στην παραλία με τα πόδια σταυρωτά και να αγναντεύσεις την δύση έ
ε φίλε μου σε γελάγανε. Το φθινόπωρο τα μάτια του ήλιου είναι κλειστά.
Και που ξέρεις οτι θέλω να τον κοιτάξω στα μάτια;
και που ξέρεις οτι πάω να αγναντέψω το ηλιοβασίλεμα;
χμμ χα χα χα χα χα
γιατί γελάς;
δεν είναι εκεί φίλε μου..
την διώξανε (διώξαμε)..
έφυγε λένε σε δυο παστρικά νερά να βυθιστεί...

Εν Αρχή...

Εξεπλάγην όταν είδα πόσο καιρό είχα να γράψω στο μπλοκ μου αλλά ποτέ δεν είναι αργά.. χαράματα της πρώτης μέρας του Νοέμβρη και μια διάθεση για δημιουργία με πλημμυρίζει.. λατρεύω αυτές τις ώρες πάρα πολύ γιατί κυριαρχεί η φαντασία μου που άλλοτε με τροφοδοτεί με ευχάριστα και άλλοτε με δυσάρεστα πράγματα.. χμμ αυτή τι στιγμή σκέφτομαι θετικά αλλά με το μυαλό που κουβαλάω ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει το επόμενο λεπτό.
Η πρωινή ηλιαχτίδα που θα χαϊδέψει όλα τα μαγουλάκια που κοιμούνται αυτή την στιγμή ας πάρει το χάρισμα ενός μαγικού ραβδιού και ας προσφέρει άλλη μια χαρούμενη και ευτυχισμένη μέρα σε όλα τα πρόσωπα που αγαπώ και έχω μες στην καρδιά μου :)
Σας αγαπώ.. Αγαπημένο μου νυχτοπούλι με αγαπάνε;…