Αγκαλιά

Να και κάτι νέο και φρέσκο!



που με εκφράζει απόλυτα...

Έτσι άρχισαν όλα

Είναι γνωστό, και το δηλώνω και εδώ, ότι είμαι πολύ κλειστός στις συναναστροφές μου με άτομα που γνωρίζω για πρώτη φορά. Θες αυτό να το ονομάσεις ντροπή, φόβο, αντικοινωνικότητα πάντως έτσι μου βγαίνει τις περισσότερες φορές. Τελευταία με απογοητεύει το γεγονός ότι άτομα που γνωρίζω στον έξω κόσμο δηλαδή εκτός ίντερνετ, στο πανεπιστήμιο ή στις καφετέριες ας πούμε έχουν μια φιλοσοφία ζωής ξένη προς εμένα. Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή μια χτεσινή μου έξοδο σε μια ταβέρνα που γνώρισα κάποιους φίλους φίλου και απογοητεύτηκα όχι γιατί ήταν κακή παρέα αλλά είχαν μια νοοτροπία επιφανειακή. Και αυτό έχει γίνει κανόνας πια σε γενικότερο επίπεδο σε αντίθεση με άτομα που γνωρίζω από το ίντερνετ τα οποία πραγματικά εκτιμώ και θαυμάζω.

Όλη αυτή η αποστροφή που νιώθω για αυτή την απρόσωπη και εγωκεντρική με την κακή έννοια κοινωνία του φαίνεσθε με οδηγεί σε μια εσωστρέφεια. Η μη επικοινωνία μου αφήνει ένα κενό που αναπληρώνεται πολλές φορές με εσωτερικές αναζητήσεις όχι πάντα εύστοχες, και διαλόγους που έχουν την ανάγκη να συμπυκνωθούν και να βγουν προς τα έξω. Η αξία της προσοχής.

Λίγο πριν κοιτούσα διάφορα κείμενα που έχω γράψει εδώ, αλλά και αλλού. Δεν είμαι σίγουρος αν έχουν να πουν κάτι σε κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό μου. Πολλές φορές μοιάζουν ευτελή αν τους ρίξεις μια επιφανειακή ματιά. Όταν διαβάζω μετά από καιρό κάτι που έχω αποτυπώσει στη στιγμή, αισθάνομαι ότι ξαναζώ εκείνο το συναίσθημα που εγκλώβισα στις σελίδες του τετραδίου μου ή του word. Δεν ξέρω πόσο σημαντικό είναι αυτό.

Πράγματι δεν ξέρω πόσο ανάγκη μπορεί να έχει κάποιος την παρέα μου αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ την δική μου στον εαυτό μου. Πριν αρκετό καιρό στο παρελθόν έτυχε να διαβάσω ένα βιβλίο με ποιήματα του Bertolt Brecht και ένα από αυτά μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Έχει τίτλο ''τραγούδι για την μητέρα μου'' και το έγραψε σε νεαρή ηλικία. Σ’ αυτό μιλάει για την μητέρα του η οποία πέθανε και μέσω αυτού εκφράζει την αγάπη αλλά και τον πόνο που νιώθει πλέον για την απώλειά της.

Παρακάτω παραθέτω το κείμενο.

--------------

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ (Μπέρτολτ Μπρέχτ)

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης

Τη μορφή της δεν τη θυμάμαι πια πως ήταν πριν οι πόνοι της αρχίσουν. Αποκαμωμένη, ανασήκωνε τα μαύρα τα μαλλιά της απ’ το ξεσαρκωμένο μέτωπό της - το βλέπω ακόμα εκείνο το χέρι να σαλεύει.

Χειμώνες είκοσι την φοβερίσαν, τα βάσανά της δεν είχανε σωσμό, κι ο θάνατος ντρεπόταν σαν την ζύγωσε. Και τότε πέθανε, και το κορμί της ήτανε σαν παιδιού κορμί.

Στο δάσος είχε μεγαλώσει

Πέθανε ανάμεσα σε πρόσωπα που ‘χαν τραχύνει βλέποντάς την τόσον καιρό να ξεψυχάει. Τη συχωρέσαμε που έτσι βασανίστηκε, μα εκείνη είχε χαθεί ανάμεσα στα πρόσωπά μας, προτού να σβήσει ολότελα.

Τόσοι και τόσοι μας αφήνουνε, χωρίς να τους κρατήσουμε. Έχουμε πει το καθετί, τίποτα πια δεν έχει απομείνει ανάμεσα σε μας και εκείνους, σκληραίνουνε τα πρόσωπά μας σαν χωρίζουμε. Κι όμως, το πιο σπουδαίο δεν το είπαμε, μόνο αναμασούσαμε τ’ ασήμαντα.

Ώ γιατί τα πιο σπουδαία να μην τα πούμε, ήτανε τόσο εύκολο, και τώρα θα κολαστούμε για τη σιωπή μας. Εύκολες ήταν λέξεις, σφίγγονταν πίσω από τα δόντια μας. Καθώς γελούσαμε έπεσαν, και τώρα το λαιμό μας πνίγουν.

Το δείλι χτες, πρωτομαγιά, πέθανε η μητέρα μου! Και δε μπορώ, από την γη να τηνε ξεριζώσω με τα νύχια μου!

--------------

Μου έκανε εντύπωση λοιπόν που εκείνη τη στιγμή της απώλειας, την στιγμή δηλαδή που ήταν συναισθηματικά τόσο φορτισμένος επέλεξε όλα αυτά που ένιωθε μέσα του να τα βγάλει με αυτό τον τρόπο. Και είναι τόσο έντονα εμποτισμένες η λέξεις με συναισθήματα που ο χρόνος παύει να είναι ανασταλτικός παράγοντας και σε μεταφέρει εκεί δίπλα. Μια μόνο ανάγνωση σε κάνει να συγκινηθείς και να θες να βρεθείς κοντά για να παρηγορήσεις αυτόν τον άνθρωπο.

Από κάποια τέτοια αναγνώσματα έβγαλα το συμπέρασμα ότι όταν εκφράζεσαι με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι καλύτερος ως άνθρωπος, αισθάνεσαι πλούσιος εσωτερικά. Πλέον μ’ αρέσει να γράφω, οτιδήποτε. Μ’ αρέσει να εγκλωβίζω τις ιδιαίτερές μου στιγμές σε κείμενα και να οικοδομώ μ’ αυτές ένα κόσμο γύρω μου ιδεατό. Και η μουσική σύμμαχος μου. Ο κόσμος έξω συνεχίζει να με απογοητεύει.. οι άνθρωποι.. οι καταστάσεις.. το στοίχημα είναι μπορώ να φτιάξω έναν κόσμο που θα με γεμίζει;

Ο Σινόπουλος διαβάζει Σινόπουλο

Έγραφα σε προηγούμενη δημοσίευση οτι αποφεύγω να αγοράζω εφημερίδες επειδή ενημερωτικά τις θεωρώ ελλιπή. Σήμερα έκανα μια εξαίρεση, όχι οτι δεν εκτιμώ τον ‘’κόσμο του επενδυτή’’.

Να λοιπόν για όποιον δεν πρόλαβε ποίηση από τον Τάκη Σινόπουλο τον συμπατριώτη μου

Ο Σινόπουλος διαβάζει Σινόπουλο

It's Oh So Quiet

:)

Βιβλίο - Ποίηση

Κάπου διάβαζα μια μελέτη ότι εμείς οι Έλληνες δεν διαβάζουμε βιβλία ούτε εφημερίδες και γενικά είμαστε πολύ κακοί αναγνώστες ενώ αρεσκόμαστε να παρακολουθούμε τηλεόραση και γενικά να ενημερωνόμαστε μέσα από τα οπτικοακουστικά μέσα.

Αυτό είναι αλήθεια αν και για τις εφημερίδες έχω πολύ αρνητική γνώμη και αποφεύγω να αγοράζω ενσυνειδήτως και θα εξηγήσω το γιατί. Ενώ έκαναν ανάλυση των ευρημάτων της έρευνας οι δημοσιογράφοι της εκπομπής κατηγορούσαν τους πολίτες για χαμηλή ποιότητα πνεύματος σαν λόγο αποστροφής προς τις εφημερίδες μη λαμβάνοντας υπόψη τα λάθη της δικής τους πλευράς. Η εφημερίδα σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα έντυπο προπαγάνδας του εκάστοτε επιχειρηματία ή μέσο παραπληροφόρησης του κάθε δημοσιογράφου. Δεν διαφέρει για μένα από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Απ’ την άλλη είναι πολύ λυπηρό που κλείνουμε την πόρτα στα λογοτεχνικά βιβλία. Δε λέω, βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς που θα πρέπει να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο για να κάτσουν να διαβάσουν κάτι εποικοδομητικό γι’ αυτούς. Έτσι λοιπόν αφού σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα της ποίησης πήγα στο βιβλιοπωλείο και αγόρασα τα ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου.

Η ποίησή είναι για μένα είναι η πεμπτουσία του γραπτού λόγου αφού μπορεί και εξυμνεί με τον καλύτερο τρόπο την αγάπη, την ειρήνη και τον ανθρωπισμό. Στην ποίηση οι λέξεις αναπαρθενεύονται, όπως άκουσα κάπου να λένε, και ορίζονται ξανά και ξανά σε σουρεαλιστικά μοτίβα. Η ποίηση είναι η πιο όμορφη μορφή της γλώσσας και του γραπτού λόγου, είναι το μέσο στο οποίο οι λέξεις αποκτούν ουσία και μορφή, αλλά και αρμονία μελωδική! Είναι λακωνική και απέριττη!

Έτσι λοιπόν μια τέτοια μέρα ας μην ξεχάσουμε να ταξιδέψουμε με ένα καλό βιβλίο.

Το λευκό φόρεμα

Ρίχνω στο μύλο του ουρανού μου λίγο άσπρο
λευκό καλύτερα αν σου αρέσει
και φτιάχνω μιας νεανίδας άστρο
στο ονειρολιβάδι να φοράει.. σαν περπατάει...

ο νυχτερινός ουρανός δεν μου αφήνει πολλές επιλογές.. μόνο μία.. να ονειρεύομαι..
το όνειρο είναι μια διαδικασία (αν και αυτή δεν είναι η σωστή λέξη) να μεταφέρεσαι στο υποσυνείδητο.. γνωρίζει όσα γνωρίζεις.. σε πάει εκεί που εσύ θες..
όνειρο μπορεί να είναι και ο στόχος.. αυτός που δεν έχει στόχους πεθαίνει συναισθηματικά..
γι' αυτό φρόντιζε να ονειρεύεσαι εσύ που διαβάζεις τούτα...
Να ευτυχείς!

Hints

με μάγεψε απο την πρώτη φορά που το άκουσα...

Θλιβερή αγκύλη

Η δημοσίευση αυτή είναι κατά κάποιο τρόπο συνέχεια της προηγούμενης σαν όνειρο επαναλαμβανόμενο. Όνειρο που ανάγεται στη φράση [κανείς δεν αγαπά και δεν αγαπιέται πια] κλισέ αγκύλη που ανοίγει και κλείνει μέσα της μια μια τις ψυχές και τις τρομάζει.. και τις πονάει, γιατί απ’ την αρχή ως το τέλος υπάρχει μια ημερομηνία λήξης.. άπνοια σε πέλαγος ζεστό.. όνειρο θολό χωρίς πρωταγωνιστές παρά μόνο πρόσωπα μοναχικά που περιφέρονται ο καθένας στο ιδεατό κόσμο που έχει φτιάξει για τον εαυτό του χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει με τους άλλους.

Είναι δύσκολο να γνωρίσεις άτομα που να μπορούν να διαθέσουν τον εαυτό τους για να σε ακούσουν και να σε καταλάβουν και όσα να τους ζητάς να μπορούν να στα προσφέρουν χωρίς αυτό το τελευταίο βέβαια να είναι απαραίτητο ειδικά αν είσαι άπληστος. Ελπίζω να μην γίνομαι και εγώ άπληστος συναισθηματικά.. ποτέ δεν είχα κάτι, ούτε τώρα νιώθω να έχω παρά αισθάνομαι εγκλωβισμένος στην αγκύλη. Χωρίς άλλο είμαι παράσιτο ηχητικό στα αυτιά των άλλων.

Πριν μερικές μέρες ταξίδευα. Τα ταξίδια μου συνήθως διαρκούν πολλές ώρες. Αρκετές ώρες και όμως περνάνε χωρίς να ανταλλάξουμε λέξη με όλους αυτούς που συνταξιδεύω. Άτομα ξένα ως προς εμένα. Είχα αποφασίσει να γράψω εδώ σήμερα ένα γεγονός, μια ανάμνηση που μου άφησε εκείνη η μέρα, αλλά το γεγονός αυτό είναι μια ευχάριστη ανάμνηση που δεν έχει μέρος σε μια τόσο θλιβερή για μένα δημοσίευση και μια θλιβερή για μένα στιγμή που είμαι παγιδευμένος στον ιστό μιας θλιβερής για μένα αγκύλης..

Μέρες περισυλλογής και νιώθω ότι δεν υπάρχει κανείς να μου κρατήσει το χέρι να με καθοδηγήσει. Ο καθένας θα κρυφτεί πίσω από τις δικές του φιλοσοφίες και τον δικό του δεδομένο κόσμο, μέχρι εκεί που τον έχει οικοδομήσει δηλαδή. Πάει καιρός που κάποιος μου κράτησε το χέρι…

Για όλα φταίει.. ο εαυτός σου

Είναι κάποιες φορές που η αγάπη μπορεί να γίνει ουσιαστική και περισσότερο αληθινή για άψυχα υλικά και άυλα αντικείμενα παρά για κάποιο έμψυχο όν δηλαδή για κάποιο πρόσωπο. Είναι κάποιοι που σκέφτονται ότι ένα ιδιόκτητο προσωπικό τους αντικείμενο έχει συναισθηματικά μεγαλύτερη αξία αλλά και κάποιοι άλλοι που δίνουν αγάπη ας πούμε στα λούτρινα αρκουδάκια τους - αγάπη πραγματική που την εννοούν - παρά για κάποιον γύρω τους που την έχει ανάγκη, όπως τα μικρά κοριτσάκια που ενώ παίζουν με τις κούκλες τους νοιάζονται να της ντύσουν, να τις ταΐσουν ενώ όταν βλέπουν ρακένδυτους άστεγους πολίτες στο δρόμο αποστρέφουν το βλέμμα τους.

Διαπίστωσα πως και η αγάπη έχει γίνει εμπορικό προϊόν, εκπίπτει, πλειοδοτεί και κυρίως υπάρχει και βρίσκει ανταπόκριση ανάλογα με το συμφέρον. Ουέ και αλίμονο αν δεν είσαι εσύ το κέντρο του κόσμου, ουέ και αλίμονο αν η ζωή σου γυρνά γύρω από πρόσωπα και καταστάσεις και προωθείται από την αγάπη και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Να ένας λόγος που θρησκείες που μιλούν για αγάπη καταρρέουν από μέσα και από έξω και δεν έχουν θέση σε κοινωνίες που καθιέρωσαν την ''νέα ηθική''.

Παίρνοντας αφορμή από μια διαφήμιση του ΟΤΕ που έχει σαν σλόγκαν ''για όλα φταίει ο ΟΤΕ'' είπα να το αλλάξω λίγο να το κάνω ''για όλα φταίει ο εαυτός μου'' και να γράψω μερικά πράγματα που με απασχολούν.

Έχεις ένα πρόβλημα, κάτι σε απασχολεί ρε αδερφέ, πας στους φίλους σου να το συζητήσεις, να το βγάλεις από μέσα σου, να ελπίσεις πως θα σε καταλάβουν, προσπαθείς να μιλήσεις, να βρεις κάπου ανταπόκριση, να πάρεις μια συμβουλή και είσαι πρόθυμος να ακούσεις. Λες πόσο μόνος αισθάνεσαι, πως νοιώθεις ότι σε μισούν, ότι σε αντιπαθούν, ότι αδιαφορούν. Οι φίλοι που δήθεν νοιάζονται, που σε θυμούνται μόνο όταν εσύ τους θυμάσαι, που ποτέ δεν έχουν σηκώσει το τηλέφωνο να σε καλέσουν να σου πουν έτσι στο άσχετο, έλα Θανάση καλά είσαι; Τι κάνεις; Σου λένε την ''συμβουλή'' τους που πάντα είναι η εξής ''πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Αυτό είναι το πρόβλημά σου''

Και εγώ σκέφτομαι και λέω.. δεν είναι πλεονασμός όλο αυτό; Υπάρχει άνθρωπος που θέλει το κακό για τον εαυτό του; Φταίει ο εαυτός μου που με αντιπαθούν και αδιαφορούν, φταίει και για το ότι δεν αγαπώ τον εαυτό μου; Για όλα φταίει ο εαυτός μου δηλαδή; Και όταν ρωτάω και λέω, δηλαδή τι πρέπει να κάνω για να αγαπήσω τον εαυτό μου η απάντηση είναι γράψτους και στείλτους στον αγύριστο. Άρα αγάπα τον εαυτό σου σημαίνει αγάπα τον εαυτό σου σαν να ήταν ο πλησίον σου και αδιαφόρα για τον πλησίον σου για να μην έχεις σκοτούρες., κάνε τον κόσμο να γυρίζει γύρω από σένα, γίνε εγωιστής με ναρκισσιστικές τάσεις και προπάντων μη νοιάζεσαι… αυτή είναι η συμβουλή των φίλων που δεν έχω και προφανώς κάνουν το ίδιο πράγμα.

Δεν πειράζει θα το καταλάβω και εγώ κάποτε και θα σταματήσω να στενοχωριέμαι και να βασανίζομαι.
Να είναι καλά ο εαυτούλης μας λοιπόν και οι άλλοι να κόψουν το κεφάλι τους. (ειρωνικά το λέω φυσικά...)