Μικρή ζωή

Να ήταν η ζωή μικρή σαν μια σταγόνα
νεανική λιακάδα στην αγκαλιά της νύχτας
πονεμένη χαρά πριν χαράξει ξανά,
να ‘μοιαζε με την δική μου…

Να ‘χε φτερά η ψυχή σαν πεταλούδα
να πετάει χορευτά σαν συναντά αγάπη
λυτρωμένο παιδί που δραπετεύει από τα βαθιά
να έμοιαζε με την δική μου…

Τραγούδια καλλιεπή για την μοναξιά
ξαπλωμένη η μέρα να ακούει άγρυπνα
ξεγελώντας τη σκοτεινή αμφιβολία
πως το μέλλον αίφνης μάταιο θα αποβεί

Και όσους αγαπάμε, πόσο γι’ αυτούς πονάμε;
Στο όνειρο μόνο ζουν την αλήθεια της στιγμής τους..
Να ήταν η ζωή μικρή σαν μια σταγόνα
να ‘μοιαζε με την δική μου…

Γιατι μες στ' όνειρο μόνο ζω...

Συγγνώμη που καιρο εχω να γραψω στο ιστολογιο μου, αλλα εχω μια σοβαρη ασθένια που με εχει κανει να μην εχω ορεξη να ασχοληθώ με πολλα πραγματα που αγαπούσα και συνεχίζω να αγαπω.
Γυρισα πριν λίγο απο μια συναυλία και ανακάλυψα για άλλη μια φορα ποσο σημαντικό είναι να μοιράζεσαι την ζωή σου με καποιον που μπορει να γεμίσει για λίγο την αγκαλιά σου και να τραγουδίσει μαζί σου ένα στιχάκι. Κρίμα που όλο αυτο δεν θα καταφέρω ποτε να το ζήσω.