Ο αέρας φυσά βαθύ μπλε σκέψεις.
Κλεισμένος στις ζεστές φλόγες ακούω
τις φωνές που μ’ αρπάζουν
από τα καμένα ρούχα.

Θα πέφτει χιόνι αύριο.
Στο στενό κάποιος άφησε
της ψυχής του το παλτό.
Κάτω από κάποια γέφυρα σίγουρα θα κρυώνει.

Η εξουσία πεινάει φίλε μου
και στα δεσμά μας, μας φορά χειροπέδες.
Για την ειρήνη σου,
στήσανε ενέδρα στις ελπίδες.

Η εξουσία πεινά αφέντη
και δε μ’ αφήνει να γελάσω.
Κάτω από τα τσιμέντα,
κάτω από πολιτείες φυλακές με διώχνει

Οι παλιοί μας φίλοι

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος 
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος 
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος 
Άλλες ερμηνείες: Αλκίνοος Ιωαννίδης 

Μη, μην το πεις 
οι παλιοί μας φίλοι 
μην το πεις 
για πάντα φύγαν. 
Μη, το μαθα πια 
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια 
για πάντα φύγαν. 

Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν. 
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. 

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει 
τη δική σου μελαγχολία 
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις 
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις. 

Πέρασαν για πάντα 
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες 
οι κραυγές. 
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. 

Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ 
όμορφη να σας μιλήσω 
βλέπω πυρκαγιές 
πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς 
κι είμαι μαζί σας. 

Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται 
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται 
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω 
τις μέρες τις παλιές.

Μαύρες αυτές οι μέρες για τους πολίτες αυτής της χώρας. Η εσωστρέφεια που επικρατεί ίσως ήταν επιβεβλημένη και τα επεισόδια, λυπάμαι που το λέω, ήταν θέμα χρόνου να γίνουν διότι μια άρχουσα εξουσία όταν δεν σέβεται και καταπατά καθημερινά την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης κοινωνίας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της. Από την στιγμή που είναι όλοι αυτοί ανεύθυνοι και δεν ντρέπονται που οδηγούν τον κόσμο στην εξαθλίωση έρχονται αντιμέτωποι με ένα είδος επανάστασης τυφλό που εγώ προσωπικά δεν το επικροτώ σε όλο του το εύρος.

Είδα πριν λίγο τον Υπουργό Εσωτερικών να βγαίνει και να αναρωτιέται ποιος είναι ο σκοπός των νεαρών ταραξιών και να αμφιβάλει αν ιδεολογικά καλύπτονται από τον θάνατο του 15χρονου.Μήπως θα πρέπει να σκεφτεί αν ο άλλος που οπλίστηκε σήμερα με μια πέτρα είχε χρόνια τώρα συσσωρεύσει οργή από τα αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, της παιδείας, των κρατικών υπηρεσιών , των σφαλιάρων που τρώει καθημερινά από τους βιομήχανους, την ανεργία που τον κατατρώει, τα σκάνδαλα που ακούει και τον ερεθίζουν επειδή κανείς ποτέ δεν τιμωρείται;

Όλοι αυτοί που μείνανε άναυδοι σήμερα πρέπει να αναζητήσουν τους λόγους στην ανευθυνότητά τους και στην ανύπαρκτη παιδεία που γαλουχήσανε τα παιδιά τους όλα αυτά τα χρόνια. Όταν τους γεμίζουν το μυαλό σκουπίδια από τις τηλεοράσεις και τα βιβλία, αυτά τα αποτελέσματα πρέπει να περιμένουν...

Γενέθλια...

23 και... με ξέχασες...

Μερικές αλήθειες

-ξέρεις πως να γεμίζεις το πιο εγωιστικό συναίσθημά μου

-ειναι το μελάνι στα γράμματα μου, που σε γεμίζει ελπίδες

-να αλλάξεις χρώμα δεσποινίς

-όχι, εχει κάτι απο τα μάτια σου

-ειναι το ίδιο σκοτεινό;

-μερικές φορές νιώθω να μου φιλούν το χέρι

-στο χαϊδεύουν.. θελουν να κρατήσεις τα όνειρά τους

-τα όνειρα μοιάζουν με μικρές αγκαλιές

-νιώθεις την ζεστασιά τους;

-ω, ναι! ειναι όπως τις φορές που έρχεσαι κοντά

-και όταν χάνομαι;

-...

-σ' αγαπώ...

Ζιζέλ

Επιτέλους.. σήμερα "Ζιζέλ"

με την Mila Dragicevic!

Χαμενος στην ρομαντική εποχή της αδιαίρετης αρετής που ποτέ δεν εκπίπτει απο τον επι γής παράδεισό της, λαχταρώ ακόμα την αμαρτία που κάθαρση χαρίζει στην ψυχή μου...

Ποιός θυμάται...

Ποιος θυμάται;
Ποιος θέλεις να ξεχάσει;

Ποιος χλωμός γυρίζει
Και ποιος αναστεναγμούς χαρίζει;

Όλα σκοτάδι θέλουν
Και αστέρια αναμμένα
Μα δεν τα προλαβαίνουν
Και βασανίζουνε εμένα

Τίποτα στον κόσμο να μην έχεις δεδομένο

μέχρι ο χαρακτήρας σου να γίνει πεπρωμένο...

By your side

λατρεμένη...

Μικρός ψυχαναγκασμός της κιθάρας μου

(συγγνώμη για τα ιδια και τα ίδια αλλά ετσι μου επιβάλλονται τωρα τελευταία...)

Μου μοιάζει κουρασμένο το φως που όλο γυρνά
γύρω μου τρομοκρατημένο φανάρι που γελα
ουρλιάζει στο φτερό μου το κυμα που περνάς
αγγίζει το κούτελό μου με στελνει στο καλό μου

Μικρός ψυχαναγκασμός της κιθάρας μου
μαθαίνει πως να με κρατά
δωμάτιο χωρις τοίχους η ψυχή της
φευγει μερικά βήματα και ξαναγυρνά
κρεμασμένη στο ταβάνι της
τυλιγμένη στις χορδές
σπάει μορφές ιδανικες αγαπημένες στοργικές

Το φως του πανικού ανασταίνει χίμαιρες
μια διεξοδο χιλια δαχτυλα μου δείχνουν
χτυπάνε με τρόπο τις αίολες χορδες
με συνθλίβει το δωματιο, ψυχή
οι χορδές με πνίγουν

Μικρός ψυχαναγκασμός...

Σαν κόκκινο...

Μέσα από τοίχους αλτρουιστικούς τα χρώματα κάνουν αντίθεση στην πιο φωτεινή σκέψη μιας μελαγχολικής ημέρας που πέρασε. Έμοιαζε με κοπέλα στα κόκκινα ντυμένη με ματιά που κοίταζαν ευθεία στα δικά μου. Ο δρόμος δεν εμπόδισε να ντύσει το κορμί της και την αντανάκλαση της στην βιτρίνα που γύμνωνε μια κούκλα που προσπαθούσε να σου μοιάσει.. γερασμένη από υλικά φτιαγμένη μιας μηχανορραφίας που ματαιώνει την ομορφιά μου.

Αξίζει να υπάρχει το χάλασμα αυτό κάπου εδώ στην πορεία που διαγράφω σε αυτή την πόλη. Αξίζει αυτή η φωτογραφία να ζητά το δικό μου βλέμμα να κοιτάξει όχι γιατί το καλοκαίρι πέρασε αλλά γιατί άφησε και φέτος χρώματα στην καρδιά μου όπως ο χρόνος σε τούτο δω το χάλασμα.

Είσαι όμορφη...

play...

only you...

Rock

Ένοχη γυρίζει
ξανά η θλίψη
με ένα τραγούδι
ροκ απ’ τα παλιά

χέρι σε χέρι
να σε αγγίζει
και στα κατακόκκινα σου χείλη
μια σιγανή φωτιά

θέλω όπως τότε
την αγκαλιά σου
να χαϊδεύω
τα ατίθασα μαλλιά σου

Κάποτε θα είμαστε μαζί
Σε μια ροκ σκηνή
Ιδρωμένοι ήρωες,
Παθιασμένες οργισμένες κραυγές

Κάποτε θα φιλιόμαστε γυμνοί
Σε μια μπάσα στιγμή
Αλύπητα θα βαράς τις χορδές
Μέχρι να σπάσουν το χτες

Το βλέμμα
Ταλαντώνεται υγρό
Σαν δάκρυ στεγνό
Πέφτει στο κενό

Παλιές αγάπες
Τραγούδι ηλεκτρικό
Της ψυχής μου μυστικο
Όνειρο που ενδελεχώ

Κάποτε θα είμαστε μαζί
Σε μια ροκ σκηνή
Ιδρωμένοι ήρωες
Παθιασμένες οργισμένες κραυγές

Κάποτε θα φιλιόμαστε γυμνοί
Σε μια μπάσα στιγμή
Αλύπητα θα βαράς τις χορδές
Μέχρι να σπάσουν το χτες

Προ-

Τοσα λίγα κέρδισα και τόσα πολλά η καταχνιά, με ένα πλατάγισμά της, μου πήρε...

(μικροί αυθύπαρκτοι)

Μαύρο πέπλο η νύχτα αυτή
απηυδισμένη ντροπή δίχως θάρρος
στα αναλόγια μπροστά ξεφυλλίζει άριες
κάτι να πει να το ερωτευτεί η σιωπή

έχει φως που κάτωχρο διαχέεται
στα ζεστά κορμιά που αχνίζουν ακόμα αγαλήνευτα
που η αυγή φθορά τους φυλάει
σαν κάποτε τα υποδεχτεί

και τα κορμιά αυτά είναι παιδιά
που όλο τα χέρια στο πρόσωπο σηκώνουν
και κρύβουν τα νιάτα και την ομορφιά
που στα ατημέλητα μαλλιά τους εκθηλύνουν

Τα παιδιά, όλα, κρατούν στη χούφτα τους φτερά
γελώ και θυμάμαι μνήμες νωπές
με σένα και μένα στιγμές
που πέρασαν...
όχι, δεν θα γυρίσουν πια, μικρή..
εγώ, εσύ κι νύχτα.. αυθύπαρκτοι...

Ο τέλειος άνθρωπος

Τα φώτα του δρόμου αιωρούνται πάνω από κεφάλια μας. Ποιος τα κρατά; Ο δρόμος δεν είναι ευδιάκριτος και ας φωτίζεται. Μόνο μουντός και σκοτεινός και άπειρος φαντάζει. Τ’ αστέρια στολίζουν τα κεφάλια μας. Δείχνουν τον δρόμο και ας μην τον βλέπουμε.

Ήταν βράδυ, χαράματα όταν γύριζα σπίτι από το στενό κοντά στα λαδάδικα. Δεν έβλεπες παρά μόνο σκιές να τρέχουν, να τρεμοπαίζουν, να γλύφουν το πλακόστρωτο πεζοδρόμιο και να σκαρφαλώνουν στα μπαλκονάκια στα οποία μια άλλη εποχή οι νέες απολάμβαναν τα βλέμματα των περαστικών. Ήταν ένα άλλο παρόν πολύ μακριά από μένα που εκείνο το βράδυ έτυχε να περνώ με σκυμμένο κεφάλι και με τα χέρια στις τσέπες σαν σε χειροπέδες, κατάδικος.

Το μόνο που κατάφερε να μου αποσπάσει την προσοχή ήταν ένας θόρυβος από τους σκουπιδοτενεκέδες εκεί δίπλα. Ήταν μικρό και είχε δυο πολύ εκφραστικά μάτια που με κοιτούσαν με φόβο. Ένα μικρό γατάκι. Σκέφτηκα, αλήθεια γιατί να ψάχνει στα σκουπίδια αφού μπορώ να το φροντίσω εγώ. Εξάλλου στο σπίτι μου μόνος μένω και θα μου άρεσε να έχω κάποιον για συντροφιά, έστω ένα κατοικίδιο.

Άπλωσα τα χέρια μου και το πήρα στην αγκαλιά μου. Συνεχίζοντας τον δρόμο για το σπίτι μου δεν φαντάστηκα πόσο απερίσκεπτος ήμουν που πήρα μακριά από την μάνα του αυτό το μικρό γατάκι. Σε όλο το δρόμο κατά παράξενο τρόπο δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε μια φορά. Δεν νιαούρισε ούτε προσπάθησε να διαφύγει.

Φτάνοντας πήγα κατευθείαν στο μπαλκόνι μαζί με το γατάκι. Το άφησα κάτω και κάθισα στην καρέκλα κοιτώντας έξω τα απέναντι μπαλκόνια και τον νυχτερινό ουρανό. Ήταν καλοκαίρι. Μια αποπνικτική ζέστη με έκανε να ιδρώνω. Και άπνοια. Η θάλασσα εκείνη την μέρα θα ήταν γαλήνια. Κρίμα οι άνθρωποι να τη βρομίζουν. Κρίμα να ρυπαίνουν την καθημερινότητά τους και να κλείνουν την ζωή τους σε αντιαισθητικά κελιά.

Κρίμα να ψάχνουν στα σκουπίδια το εύθραυστο εγώ τους.

-Ποτέ δεν έχω βρει στα σκουπίδια κάτι εύθραυστο που να ονομάζεται “εγώ”, είπε μια φωνή δίπλα μου.

-Ναι γιατί όλα σήμερα έχουν μια επωνυμία. Αν η μάρκα σου δεν είναι αναγνωρίσιμη τότε είναι άχρηστη ακόμα και για τον χώρο απορριμμάτων, είπα.

-Τα άχρηστα πράγματα των ανθρώπων είναι πολύ γευστικά για μένα

Γύρισα να δω ποιος μου είχε πιάσει την κουβέντα και με έκπληξη διαπίστωσα πως αυτός ο κάποιος ήταν αυτό το μικρό γατάκι! Ένα ζώο που μιλάει με ανθρώπινη φωνή!

-Μάλλον ονειρεύομαι πάλι, του αποκρίθηκα.

-Όχι δεν ονειρεύεσαι. Είσαι στο μπαλκόνι σου και μιλάς μαζί μου.

-Μα οι γάτες δεν μιλάνε. Τουλάχιστον ποτέ δεν έχω συναντήσει γάτα που να μιλάει.

-Πιστεύεις ότι τα ζώα δεν έχουν συνείδηση;

Κοιτούσα χωρίς να δώσω απάντηση και τότε είπε:
-Κι όμως τα ζώα ξέρουν περισσότερα για τον κόσμο από όσα ξέρουν οι άνθρωποι. Και τελειώνοντας την φράση του γύρισε και κοίταξε με υπερήφανο βλέμμα τα αστέρια στο νυχτερινό ουρανό. Ακολούθησα και εγώ το βλέμμα του σκεπτόμενος πόσο μικρός φάνταζα μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.

-Εσείς οι άνθρωποι νομίζετε ότι είστε τέλειοι και ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε γύρω σας, είπε.

-Ναι, έτσι είναι αλλά εγώ δεν πιστεύω κάτι τέτοιο.

Ταυτόχρονα κάτι στη φωνή μου μαρτυρούσε το αντίθετο από αυτό που είπα και συνέχισα.
-Αποφάσισα να σε σώσω από την ένδεια της μέχρι τώρα ζωής σου και να σου προσφέρω ένα καλύτερο μέλλον ακριβώς γιατί η αυτούπαρξή σου έχει την ίδια αξία με την δική μου μπροστά στο πολυδιάστατο σύμπαν που μας περιβάλει. Γι' αυτό τα προσβλητικά σου σχόλια κράτα τα για άλλους και όχι για μένα.

-Είναι προσβολή ο εγωισμός; Η τελειότητα δεν είναι ο σκοπός του κάθε ανθρώπου; Ξέρεις, δεν είναι κακό να πασχίζεις να γίνεις κάτι καλύτερο αποτι είσαι, κακό είναι να λες οτι κατάφερες να γίνεις κάτι το οποίο δεν είσαι. Και αυτό είναι υποκρισία.
Υποκρισία!

Πόσες φορές έντυσα τον εαυτό μου με ενδύματα φανταχτερά και κομψά για να παίξω τον ρόλο κάποιου γενναίου ήρωα των προσφάτων καιρών και πόσες φορές φόρεσα το προσωπείο της συμπόνιας, της καλοσύνης και τις παρηγοριάς ενώ από κάτω τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου επέμεναν να είναι άκαμπτα. Αχ σε ποιό πάρτυ μασκέ είμαστε καλεσμένοι; και πόσο δακρυσμένα είναι τα μάτια μας όταν οι μάσκες όλων πέφτουν σιγά σιγά και μένουν στις άκρες των δακτύλων μετέωρες να χασκογελούν μόνες τους κοιτώντας από τα τρύπια μάτια τους της απελπισία τις στιγμής.

Ανοίγω τα χέρια μου και παίρνω στην αγκαλιά μου το μικρό γατάκι. Χαϊδεύω το τρίχωμά του όπως του αρέσει και επιμένω να το κοιτάω στο πρόσωπο, ίσως γιατί το πρόσωπό του είναι τόσο γλυκό που ποτέ δε θα ζηλέψει τα χαρακτηριστικά κάποιου ξένου προσωπείου.
-Θες να σου πω μια ιστορία; είπα.

-Ναι, αλλά πρώτα θέλω να μου πεις αν είσαι φίλος μου. είπε με μια ανάλαφρη ηπιότητα στην φωνή.

Η καθαρή φωνή του έμοιαζε σαν αντικατοπτρισμός στην κάθαρση που υποβαλλόταν η ψυχή μου σιγά σιγά εκείνη την ξάστερη νύχτα κάτω από το τρεμουλιαστό φως των αστεριών.
Όλα ήταν τόσο καθαρά σαν μια λίμνη που στην επίπεδη επιφάνειά της είδα το είδωλο του εαυτού μου σκύβοντας να πιώ νερό. Το χέρι μου θα ήταν το μόνο που θα χαλούσε την ηρεμία της επιφάνειας. Μέχρι όμως να ζητήσω το νερό της έπρεπε να μιλήσω στον εαυτό μου. Στα αυτιά μου έφταναν κραυγές όμως το στόμα μου παρέμενε κλειστό μέχρι που ο δείκτης μου ακούμπησε την επιφάνεια και ομόκεντροι κυματισμοί μου αποκάλυψαν την εικόνα που λίγα δευτερόλεπτα πριν άφησα.

-Ναι μπορείς να με θεωρείς φίλο σου, είπα φιλώντας το τριχωτό κεφαλάκι που είχα μπροστά μου.

Έκλεισε τα μάτια και εγώ συνέχισα.

-Θα σου πω μια ιστορία που θυμήθηκα όταν περάσαμε μπροστά από το ανθοπωλείο της γειτονιάς όταν ερχόμασταν εδώ.

Θα σου πω για ποιο λόγο έκλεισε το τελευταίο ανθοπωλείο στον κόσμο. Θα σου μιλήσω για τον τέλειο άνθρωπο.

Κάποτε μια ομάδα επιστημόνων ανακάλυψε έναν άνθρωπο σε κάποια γωνιά της γης ο οποίος μετά την ενηλικίωσή του παρέμενε πάντα νέος. Αν και διένυε το 45 έτος της ηλικίας του τίποτα στην εξωτερική του εμφάνιση δεν μαρτυρούσε κάποια φθορά. Επίσης ήταν υγιής και ποτέ δεν είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα με την υγεία του. Ήταν απίστευτα όμορφος και άρτια καλλιεργημένος γνωρίζοντας πάρα πολλές επιστήμες και δεξιοτεχνίες.
Οι επιστήμονες ενθουσιάστηκαν με την ύπαρξη του στο πρόσωπο του οποίου έβλεπαν έναν ενάρετο, αγαθό, δίκαιο και ευγενικό άνθρωπο. Μετά από έρευνες και αναλύσεις του γενετικού του υλικού ανακάλυψαν ένα γονίδιο που ποτέ πριν δεν είχαν χαρτογραφήσει και το οποίο θεώρησαν υπεύθυνο για τις αρετές αυτού του ανθρώπου. Το γονίδιο αυτό το ονόμασαν "χρυσό γονίδιο" και τον κάτοχό του "τέλειο άνθρωπο".

Αργότερα και οι θρησκεία προσπάθησε να εξηγήσει την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου. Στην αρχή αντιμετωπιζόταν με δυσπιστία γιατί ενώ είχε όλες τις αρετές δεν ένοιωθε το συναίσθημα της αγάπης. Γιατί όμως δεν ένοιωθε το συναίσθημα της αγάπης; Τότε ήταν που ακούστηκε η θεωρία του Αδάμ και της Εύας.

Σύμφωνα με αυτή την θεωρία ο τέλειος άνθρωπος έχει ομοιότητες με τους πρωτόπλαστους. Ο Αδάμ και η Εύα πριν το προπατορικό αμάρτημα ζούσαν σε αυτό που αποκαλούσαν παράδεισο σαν τέλειοι άνθρωποι. Ποτέ δεν φθειρόταν κάτι πάνω τους και δεν είχαν το φόβο του θανάτου. Μπορούσαν να ζήσουν ελεύθεροι και αγαπημένοι μεταξύ τους αλλά και μεταξύ των υπόλοιπων πλασμάτων που ζούσαν εκεί. Παντού κυριαρχούσε η αγάπη. Το μόνο που δεν έπρεπε να κάνουν ήταν να φάνε από τον καρπό που κάνει την αγάπη να γεράσει και στο τέλος να πεθάνει. Το δέντρο της φθοράς.

Μόλις δοκίμασαν τον απαγορευμένο καρπό η αγάπη πέταξε μακριά πάνω από τα κεφάλια τους. Όταν ο Θεός κατάλαβε τι είχε γίνει αφαίρεσε το "χρυσό γονίδιο" από όλα τα πλάσματα του κόσμου γιατί δεν άρμοζε πλέον σε αυτούς που άφησαν την αγάπη να γεράσει και επιπλέον αφού η αγάπη γερνούσε έπαυε να είναι κάτι το τέλειο έτσι ένας τέλειος άνθρωπος δεν θα μπορούσε πια να νιώσει ποτέ ξανά αγάπη. Πλέον όλοι θα περνούσαν την ζωή τους προσπαθώντας να φτάσουν την τελειότητα και να κατακτήσουν όλες τις αρετές με κόπο και πάνω απ' όλα την αγάπη. Το μόνο που επέτρεψε ο Θεός ήταν να γεννιέται ένας τέλειος άνθρωπος κάθε χίλια χρόνια, περιοδικά, για να δείχνει στους ανθρώπους το λάθος που έκαναν. Φυσικά αυτός ο τέλειος άνθρωπος δεν θα μπορεί να νιώσει ποτέ αγάπη μιας και η αγάπη πλέον γερνάει.

Οι επιστήμονες ποτέ δεν πήραν στα σοβαρά τις θεωρίες της θρησκείας και αυτά περί αγάπης τα θεώρησαν υπερβολές και προσπάθεια υπονόμευσης των σχεδίων τους. Είχαν σκοπό να μεταβιβάσουν το γονίδιο σε κάθε άνθρωπο που από εκείνη τη στιγμή και μετά ερχόταν στη ζωή αλλά και να κλωνοποιήσουν τον "τέλειο άνθρωπο". Οι επιστήμονες πίστευαν οτι θα κάνουν το υπέρτατο καλό στην ανθρωπότητα και θα λύσουν προβλήματα αιώνων έτσι κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για την απόφασή τους αυτή.
Το σχέδιο προχώρησε. Με τα χρόνια οι άνθρωποι γίνονταν πιο κλειστοί και απρόσωποι αλλά και πιο σοφοί και όλα όσα η τελειότητα μπορεί να προσδώσει.

Μετά από εκατοντάδες χρόνια το ζητούμενο είχε πια επιτευχτεί. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζήσουν για πάντα αν βέβαια κάποιος εξωτερικός παράγοντας δεν τους στερούσε τη ζωή, όπως ένα ατύχημα λόγου χάρη.

Έτσι λοιπόν όταν πέθανε και ο τελευταίος μη τέλειος άνθρωπος σταμάτησε ο κόσμος να αισθάνεται αγάπη για τους άλλους. Και σταμάτησε να την εκφράζει προσφέροντας λουλούδια. Έτσι λοιπόν το επάγγελμα του ανθοπώλη έγινε ένα αρχαίο και ξεχασμένο επάγγελμα, και το τελευταίο ανθοπωλείο έκλεισε για πάντα.

Τελειώνοντας την αφήγησή μου κοίταξα πάλι τα αστέρια στον ουρανό. Αυτή την φορά ένιωθα να μου τρυπούν τα υγρά μου μάτια. Εκείνο το βράδυ είχα να πάρω μια απόφαση που μου ράγιζε την καρδιά και όλη αυτή η κουβέντα με τον μικρό μου φίλο δεν ξέρω αν βοηθούσε. Τουλάχιστον δεν ήμουν σίγουρος.

Το μικρό γατάκι άλλαξε θέση στην αγκαλιά μου και αφού κοιταχτήκαμε μου είπε:
-Ξέρω τι σε απασχολεί. Και εσύ γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις.

Ελευθερώθηκε από μένα και κάθισε κάτω στη βεράντα κοιτώντας με.
-Όποιος επιζητά την τελειότητα αδυνατεί να δώσει αγάπη, είπε.

Η φράση του αγκάλιασε το μυαλό μου και χίλια χρώματα χρωμάτισαν την υποσυνείδητη εικόνα που είχα στο μυαλό μου. Δάκρυσα πλέον στα φανερά.

-Σε λίγο θα ξημερώσει, προλαβαίνεις να με γυρίσεις πίσω εκεί που με βρήκες, είπε.
Και μετά από μια μικρή παύση συμπλήρωσε
-Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα έρχεσαι που και που στον κάδο που με βρήκες για να σε βλέπω. Είμαστε φίλοι πια και σε έχω ανάγκη.

Δεν θυμάμαι τι απάντησα μόνο οτι έγνεψα καταφατικά. Αργότερα το άφησα εκεί που το βρήκα και αποχαιρετιστήκαμε, ενώ μια μητρική φιγούρα το καλωσόριζε.

Τελικά εκείνο το βράδυ η κάθαρση ποτέ δεν ήρθε. Έσβησε το πάθος μαζί με το τελευταίο πέπλο της νύχτας.

Μέρες μετά αναζήτησα το μικρό μου φίλο αλλά ποτέ δεν κατάφερα να τον ξαναδώ. Αισθάνομαι οτι τον είχα προδώσει.
Ήταν πλέον αργά...

Το τελευταίο συναίσθημα

Διακοπές κάνει ο νους
και μια βεντάλια σπασμένη τον δροσίζει
κάτω από το μετάξι η σάρκα της λυγίζει
και μια ηδύτητα την κατακλύζει

Where The Wild Roses Grow

Ο συγγραφέας και το λεξικό του

Μια Κυριακή έκανα βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Ήταν νωρίς. Οι πεζόδρομοι δεν ήταν κατάμεστοι ακόμα από τον κόσμο. Μια κοπέλα, κοκκινομάλλα. έκανε βόλτα με το ποδήλατό της. Πέρασε δίπλα από έναν κύριο που διάβαζε την πρωινή του εφημερίδα. Ο αέρας πήρε μια σελίδα και την τύλιξε στο διπλανό θάμνο και από κει στο γρασίδι. Ένας νεαρός κοιτούσε τον ορίζοντα και το ευθύγραμμο τμήμα της θάλασσας που εκείνη την μέρα θύμιζε πορτρέτο ακουαρέλας.

Ποιος ο δημιουργός και ποιο το δημιούργημα;

Κάθισα σε ένα παγκάκι απέναντι από τον λευκό πύργο. Δίπλα ένας άλλος νεαρός ήρθε και κάθισε επίσης. Μαζί του είχε ένα βιβλίο αρκετά παχύ. Το άνοιξε, έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί και ένα στυλό και βυθίστηκε στις σκέψεις του. Μετά από μερικά λεπτά κάθισε δίπλα του ένας ηλικιωμένος κύριος και άρχισαν να κουβεντιάζουν.

Η συζήτηση είχε ενδιαφέρον από όσο είδα από τα βλέμματα τους άλλα δεν κατάφερα να ακούσω λέξη. Εξάλλου δεν είχα βγει έξω για να κουτσομπολέψω αλλά για να ξεχαστώ λίγο από τις σκέψεις μου. Κοίταξα αριστερά και είδα την κοπέλα με το ποδήλατο να έχει κάποιο πρόβλημα με την αλυσίδα και να προσπαθεί απεγνωσμένα να το διορθώσει. Χμμ, να μια καλή ευκαιρία είπα από μέσα μου. Η παρέα της ίσως με κάνει να ξεχαστώ. Το ερωτικό παιχνίδι, βλέπεις. Σηκώθηκα και πήγα προς το μέρος της.

------------------------------------------------------------

Το βαρύ βιβλίο ησύχαζε στα πόδια του και το περιεχόμενο κάτω από το μαύρο εξώφυλλο μετέπειθε την σκέψη του συγγραφέα όποτε έρχονταν σε επαφή. Στο εξώφυλλο έγραφε με χρυσά γράμματα «ΝΕΟΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ». Ταυτόχρονα μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του, ένα κουδουνάκι ποδηλάτου χτύπησε, ένας σκύλος έτρεξε και ένα περιστέρι φτερούγισε μακριά στον ουρανό.

Ανοίγει σε μια τυχαία σελίδα. Σελίδα 929. Η ματιά του πέφτει στη λέξη μονομανία. Όχι, σήμερα βγήκε για να εμπνευστεί ένα καινούργιο θέμα, μια καινούργια ιστορία. Μονομανία, είπε από μέσα του, σαν την μανία που έχω να γράφω συνεχώς ιστορίες με το ίδιο θέμα.

«Όπως οι άνθρωποι που δεν βαριούνται ποτέ να βλέπουν τον ήλιο να ανατέλλει» είπε μια φωνή δίπλα του.

Σήκωσε τα μάτια και είδε έναν ηλικιωμένο άντρα στα δεξιά του. Δεν κατάλαβε ότι κάποιος τον παρακολουθούσε μάλλον γιατί ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του.

«Μα τι ήταν αυτό που είπε; Άκουσα καλά; Πως γίνεται κάποιος να διάβασε την σκέψη μου;» Είπε από μέσα του.

Προσκάλεσε τον άγνωστο να κάτσει δίπλα του. Η αλήθεια είναι ότι είχε βγει για να εμπνευστεί και γι’ αυτό δεν ήθελε την παρέα κανενός αλλά μια κουβέντα με αυτόν τον παράξενο άνθρωπο ίσως αποδεικνυόταν πολύ εποικοδομητική.

-Δεν γνωρίζω πολλούς στην πόλη μας που κυκλοφορούν στην παραλία με το λεξικό τους στα χέρια, είπε ο ασπρομάλλης άντρας.

-Είμαι συγγραφέας

-Α, ενδιαφέρον! Μου αρέσει η λογοτεχνία.

- Το πιο γνωστό μου μυθιστόρημα είναι ‘’το κορίτσι με το ποδήλατο’’

-Χμμ, σας ξέρω. Το έχω διαβάσει όπως και τα υπόλοιπα βιβλία σας.

-Ένας αναγνώστης μου λοιπόν! Τι έκπληξη.

-Δέχεστε μια κριτική; Είπε ο ηλικιωμένος άντρας κοιτώντας την λέξη μονομανία στο ανοιχτό λεξικό υπογραμμισμένη. Μετά σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε τον νεαρό συγγραφέα και με απορημένο ύφος συνέχισε την ερώτηση του.

-Λύστε μου την απορία. Γιατί σε όλα τα μυθιστορήματα σας χρησιμοποιείτε την ίδια κεντρική ιδέα; Ακόμα και οι χαρακτήρες μοιάζουν. Περίεργη μονομανία, δεν βρίσκετε;

Ο συγγραφέας γέλασε αμυδρά, κοίταξε με την άκρη του ματιού του το λεξικό και απάντησε:

-Οι ήρωες των βιβλίων μου είναι οι λέξεις. Όσα βιβλία και να γραφτούν οπουδήποτε στον κόσμο πάντα θα έχουν τους ίδιους χαρακτήρες και τις ίδιες κεντρικές ιδέες. Όσα δεν έχω γράψει έχουν γραφτεί ήδη και όλα είναι συγκεντρωμένα εδώ.

Και με το δάχτυλό του έδειξε το βιβλίο που είχε μπροστά του.

-Ένα χρονοντούλαπο της φαντασίας δηλαδή. Ένα μικρό σύμπαν οικοδομημένο από τις λέξεις.

-Ακριβώς. Μια άλλη διάσταση που ερχόμαστε σε επαφή μαζί της μέσω της σκέψης. Είπε ο συγγραφέας ενώ παρατηρούσε ένα νεαρό στο διπλανό παγκάκι να κοιτάζει απέναντι στον Λευκό Πύργο μια κοπέλα να προσπαθεί απεγνωσμένα να βάλει την αλυσίδα στο ποδήλατό της και στο τέλος να αποφασίζει να πάει να την βοηθήσει.

-Δεν έχουν συναισθήματα οι λέξεις. Είπε συνεχίζοντας. Το μόνο που κάνουν είναι να εξουσιάζουν τον εαυτό μου. Αισθάνομαι δέσμιος αυτού του λεξικού. Εξουσιάζει την ύπαρξή μου.

-Εγώ πιστεύω ότι οι λέξεις είναι καλές στο να δίνουν συμβουλές. Είπε ο ηλικιωμένος και πρόσθεσε. Ένα βιβλίο είναι ένας ζωντανός οργανισμός γεμάτος συναίσθημα.

-Οι λέξεις υπακούουν στα συναισθήματα. Με οποιαδήποτε λέξη αυτού του λεξικού μπορώ να φτιάξω κάθε στιγμή μια πρόταση που να χαρακτηρίζει την διάθεσή μου.

-Άρα υποστηρίζεις ότι τα συναισθήματα εξουσιάζουν τις λέξεις και οι λέξεις εσένα.

-Κάπως έτσι.

-Η φαντασία έχει πολλές διαστάσεις. Είπε ο ηλικιωμένος και κοίταξε το ρολόι του. Θα σου κάνω παρέα λίγα ακόμα λεπτά. Αλήθεια έχεις φίλους;

-Φιλία. Δύσκολο να πεις κάποιον φίλο σου.

-Βλέπεις εκείνα τα δύο νέα παιδιά εκεί απέναντι;

-Έναν νεαρό λες και μια κοκκινομάλλα με ένα ποδήλατο;

-Ναι γι’ αυτούς μιλάω. Ξέρεις η φιλία μοιάζει με τον έρωτα. Ποτέ δεν ξέρεις αν αυτά τα δύο είναι πραγματικά ή όχι. Μπορείς να πεις ότι ανήκουν και αυτά στη σφαίρα της φαντασίας το μόνο, όμως που μπορείς να πεις με σιγουριά είναι ότι έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Την αγάπη.

Έμεινε κοιτάζοντας τους δυο νέους και πρόσθεσε μετά από λίγα δευτερόλεπτα:

-Αλήθεια πόσες φορές έχεις χρησιμοποιήσει την λέξη ‘’αγάπη’’ στα μυθιστορήματα σου; Τις έχεις μετρήσει ποτέ;

Χωρίς να σκεφτεί ο συγγραφέας απάντησε αμέσως:

-Άπειρες. Κάθε πρόταση που γράφω νιώθω να γεννά στο έργο μου αλλά και στο μυαλό μου καινούργιες προτάσεις, λέξεις, ιδέες. Όλες με εξουσιάζουν. Είναι ένα φρακτάλ γιγάντιο που με παρασέρνει και με μαγεύει όπως τα παιχνίδια του λούνα παρκ μαγεύουν τα παιδιά. Μία γεωμετρική πρόοδος ιδεών. Ακόμα και όταν καταφέρω να ξεφύγω συνεχίζει να υπάρχει και παρασέρνει τους αναγνώστες μου. Έχει αρχή αλλά δεν έχει τέλος.

-Και ο έρωτας; Τι είναι ο έρωτας;

-Ο έρωτας είναι απλά μια λέξη με 6 γράμματα, αυτό και μόνο. Η ηχώ της έχει μια λυρικότητα αλλά δεν μπορεί να μετρηθεί γιατί δεν υπάρχει ποσοτικά. Δεν έχουν συναισθήματα οι λέξεις. Τα συναισθήματα δεν μπορούν να μετρηθούν μόνο αποχρώσεις παίρνουν.

Ακολούθησε μια παύση και ο ηλικιωμένος άντρας δείχνοντας με το βλέμμα του πάλι προς την παραλία είπε:

-Βλέπεις αυτούς τους δυο νέους απέναντι; Ξέρεις πως λέγεται αυτό που κάνουν;

-Πως;

-Ικανοποιούν τον ναρκισσισμό της νεότητάς τους. Εσύ πότε θα ικανοποιήσεις τον δικό σου;

Ο συγγραφέας δεν απάντησε παρά μόνο έμεινε με μια πικρή γεύση απορίας στο στόμα.

Ο ασπρομάλλης κύριος κοίταξε πάλι το ρολόι του και είπε:

-Ήρθε η ώρα να φύγω, τα πλάσματα της φαντασίας κοιμούνται ήσυχα στη συνείδηση μόλις η πραγματικότητα ανοίξει την αυλαία.

Ο συγγραφέας παραξενεμένος είπε:

-Τι είναι αυτά που λες και ποιος είσαι δεν μου είπες.

-Επινόημα της φαντασίας σου.

-Είναι παράλογο.

-Τι θα έλεγες αν σου έλεγα πως και εσύ είσαι κάτι παρόμοιο;

Το λεξικό στα χέρια του συγγραφέα έκλεισε.

------------------------------------------------------

Έριξα μια ματιά πίσω μου και είδα ότι οι δυο κύριοι που είχα παρατηρήσει προηγουμένως έλειπαν.

Μιλούσα αρκετά λεπτά με την κοπέλα αλλά δεν μπορούσα να της πάρω εύκολα κουβέντα. Άραγε θα μου έδινε το τηλέφωνό της αν της το ζητούσα; Πολύ απόμακρη μου φάνηκε και μετρημένη στα λόγια της. Ψυχρές κουβέντες και πλάγιες ματιές με αντιμετώπιζαν με δυσπιστία. Μάλλον σκέφτηκα θα με βρίσκει άσχημο για τα γούστα της.

Μετά από αυτή την σκέψη απογοητεύτηκα. Εξάλλου είναι γνωστές οι ανασφάλειες μου. Αποφάσισα λοιπόν να την ρωτήσω.

-Η συμπεριφορά σου είναι ψυχρή και τυπική μήπως φταίει κάτι πάνω μου;

-Κατάλαβα εδώ και πολύ ώρα το ενδιαφέρον που μου δείχνεις αλλά δεν μπορώ να σου δείξω παρά μια άπειρη τρυφερότητα που θα απορρέει από τα βάθη της καρδιάς μου. Το παιχνίδι αυτό είναι άγνωστο σε μένα. Ο χρόνος θα βοηθήσει.

Όταν είπε αυτά μου κράτησε το χέρι και μου έδωσε ένα χαρτί. Εντομεταξύ έφτιαξα το ποδήλατό της και εξαφανίστηκε προς την έκθεση βιβλίου στην παραλία, που εκείνες τις μέρες μόλις είχε ανοίξει στο κοινό.

Άνοιξα το διπλωμένο χαρτί, ήταν ένας αριθμός τηλεφώνου. Ο δικός της αριθμός!
Σκέφτηκα, για πλάκα, από ποιο βιβλίο άραγε να ξεπήδησε;

Η ζωή χρειάζεται την λήθη...

Έτος 2342

Τον 21ο αιώνα η ανθρωπότητα άρχισε να ανακαλύπτει ότι το τέλος της ήταν κοντά. Ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα η επίδραση της τεχνολογικής άνθησης αποτέλεσε γάγγραινα για το περιβάλλον της γης (σχετικά τρισδιάστατα ολογράμματα θα έχεις δει για τα οικοσυστήματα του περιβάλλοντος). Την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα οι άνθρωποι γνώριζαν και προέβλεψαν ότι μεγάλες εκτάσεις γης θα ερημοποιηθούν και οι μεγάλες κλιματικές αλλαγές θα εξαφανίσουν από το πρόσωπο αυτού του κόσμου χιλιάδες είδη ζωής.

Το βιοτικό επίπεδο της ζωής των ανθρώπων έπεσε στο κατώτατο επίπεδο. Οι φτωχοί στον κόσμο μετρούνταν σε εκατομμύρια και αργότερα σε δισεκατομμύρια. Η δαμόκλειος σπάθη έπεφτε σιγά σιγά στα κεφάλια των απογόνων εκείνων που έφεραν την βιομηχανική επανάσταση σαν θεία τιμωρία. Σαν τιμωρία για την προσβολή του Θεού. Πως μπορούσε ο άνθρωπος να παραβιάσει το μυστικό συρτάρι του Θεού και να κοιτάξει στα κρυφά το σχέδιό με το οποίο δημιούργησε τον κόσμο; Η μεγαλύτερη ιεροσυλία όμως ήταν ότι η γνώση πέρασε στην πολεμική βιομηχανία. Όπλα μαζικής καταστροφής. Η ανθρωπότητα ξεπέρασε τα όρια.

Παράλληλα νέοι κόσμοι ανακαλύφθηκαν. Πρώτα το φεγγάρι της γης και μετά οι κοντινοί πλανήτες ένας προς ένας απέκτησαν βάσεις και φιλοξένησαν τους πρώτους ανθρώπους στα μέσα του 22ου αιώνα όταν τα πράγματα ήταν στο χειρότερό τους σημείο στη Γη.

Αν και ο κόσμος βυθιζόταν σταδιακά στον πόνο και στη δυστυχία η τεχνολογική επανάσταση ποτέ δεν σταμάτησε. Πολλές οι καινούργιες εφευρέσεις. Χωρομεταφορείς, διαστημόπλοια καμπύλωσης χώρου, επικοινωνίες τέταρτης διάστασης, γεννήτριες ανανεώσιμης ενέργειας, και πολλά άλλα. Σήμερα γνωρίζουμε βεβαίως ότι όλα βρίσκονται στο ανώτατο επίπεδό τους και ότι η τεχνολογία έπαψε πια να εξελίσσεται.

Ο 22ος αιώνας ήταν ο χειρότερος αιώνας από καταβολής κόσμου. Φαινόμενο του θερμοκηπίου, ερημοποίηση, τοξικότητα των υδάτων, κατακλυσμοί, φτώχια, λιμός, οδήγησαν στον αφανισμό του 80% του πληθυσμού της γης που όλο και ελαττωνόταν τα προηγούμενα χρόνια. Η καταστροφή συνεχίστηκε τον 23ο αιώνα και το 2216 είχαν απομείνει στον κόσμο μόλις 1δις 400 εκ. άνθρωποι. Τα τεχνολογικά θαύματα είχαν κάνει βιώσιμο ήδη τον πλανήτη Άρη και την Αφροδίτη όχι όμως και τον δορυφόρο της Γης αφού το υπέδαφος του δεν το επέτρεπε. Τα επόμενα χρόνια οι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν σε υπόγειες βάσεις στη γη και σε αυτούς τους πλανήτες. Η τεχνολογία μπορούσε να εγγυηθεί την ευημερία και την βιωσιμότητα μακριά από το φυσικό περιβάλλον όπως το γνώριζαν μέχρι τότε.

Το δεύτερο μισό του 23ου αιώνα είναι γνωστό ως "σωτήρια περίοδος" ή "ασημένιος κύκνος" κατά το οποίο η φυσική πραγματικότητα μετατράπηκε σε εικονική πραγματικότητα. "Ευφυής αυτοματισμός" ήταν ο καινούργιος όρος που επικρατούσε και επικρατεί κατά τον οποίο όλα κινούνται από μια ευφυΐα μιας μηχανικής ρομποτικής κατασκευής. Ζούμε πια υπογείως μέσα σε ατομικά "σπιτάκια" ας πούμε. Όλοι οι άνθρωποι είναι πια ευτυχισμένοι. Δεν υπάρχει ούτε πείνα ούτε αδικία ούτε χρειάζεται να δουλεύει κανείς για να ζήσει όπως στην αρχαιότητα. Έχουμε πρόσβαση σε ότι θέλουμε (γνώση, υγεία, επικοινωνία, διασκέδαση) μέσω της εικονικής πραγματικότητας.

Ακόμα και αυτόν τον αρχαίο Θεό τον έχουμε ξεχάσει πλέον και όποιοι έχουν ακόμα την ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι ανώτερο προσεύχονται στην ευφυΐα του κύκνου( έτσι λέγεται ο αυτοματισμός που φροντίζει πια την ανθρωπότητα). Και να σκεφτείς ότι το όνομα "κύκνος" παραπέμπει σε ένα ξεχασμένο είδος πτηνού που ζούσε κάποτε πάνω στη γη.

Το σύστημα αυτό μπήκε σε εφαρμογή περίπου το έτος 2342. Τα επόμενα χρόνια κάποιοι συνέχισαν να μετράνε τα έτη που περνούσαν αλλά και αυτοί κάποια στιγμή βαρέθηκαν. Τι να το κάνεις αφού το ζητούμενο έχει επιτευχθεί. Η τέλεια κοινωνία. Και ο χρόνος έχει πια σταματήσει. (...)

δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι

Ο κόσμος μοιάζει πολύ με αντανάκλαση των σκέψεών μας. Παντού συναντάμε το είδωλο του εαυτού μας ή γνωστές φυσιογνωμίες που έχουμε στο μυαλό μας. Απέναντι από έναν καθρέφτη μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να γοητευόμαστε από τις αδυναμίες του, καμιά φορά όλο αυτό μας φοβίζει όμως.

Αν βάλεις μια σκέψη ή μια ιδέα να κάτσει μπροστά από έναν καθρέφτη τι χρώμα άραγε θα αποτυπωθούν εντός του; Τι εικόνες θα ξεπηδήσουν; Και να προχωρήσω πιο πέρα, αν βάλεις κάποιο συναίσθημα ή κάποιο άλλο από αυτά τα παιχνιδιάρικα αστέρια που πέφτουν από τον ουρανό της ψυχής στις καρδιές των ανθρώπων, πώς θα μοιάζουν;

Έχω λοιπόν την εξής θεωρία: ο κόσμος είναι ο μεγάλος καθρέφτης και εμείς με την υλική μας ύπαρξη βρισκόμαστε απέναντί του και θαυμαζόμαστε ή απογοητευόμαστε, ενώ απ’ την άλλη πλευρά, εκεί δηλαδή που δεν μπορούμε να δούμε, βρίσκεται το βασίλειο των ψυχών μας το οποίο έχει τους δικούς του νόμους.

Οι απέναντι καμιά φορά παίζουν με μας που είμαστε από δω και μας δοκιμάζουν με τα τερτίπια που μας κάνουν. Είναι ποτέ δυνατόν να ζωντανέψουν οι σκέψεις μας και να παρουσιαστούν μπροστά μας με σάρκα και οστά; Και όμως είναι! Σκέφτεσαι κάποιον που έχεις να τον δεις καιρό και τσούπ να σου τος μπροστά σου ή κάποιος που του μοιάζει έστω. Περπατάς αμέριμνος στο δρόμο έχοντας στο μυαλό το κορίτσι με τα γλυκά ματάκια και δεν προλαβαίνεις να στρίψεις στο επόμενο στενό και να! Το είδωλο της περπατάει με τα χρυσά φτερωτά σανδάλια της.

Αντικατοπτρισμοί.. αντικατοπτρισμοί.. αντικατοπτρισμοί…

Πολύ θα ‘θελα να έβλεπα στην άλλη πλευρά του καθρέφτη. Αυτά που βλέπω δεν μου αρκούν. Θα ‘θελα να ήξερα τα μυστικά της ζωής, αλλά για να δω από την άλλη πλευρά θα έπρεπε να κάνω τον καθρέφτη γυαλί διάφανο. Θα μάθαινα πάρα πολλά,αλλα δε θα μπορούσα πια να δω τον εαυτό μου. Γιατί το γυαλί δε θα ήταν πια καθρέφτης.

Katie Melua - Ghost town

La maja desnuda

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Από την μία είναι αυτοί που έχουν έρθει στη ζωή ξέροντας ότι δεν γνωρίζουν τίποτα και διψούν να μάθουν, ζουν στο περιθώριο ή να το πω καλύτερα ζουν σε εκείνη την υπερυψωμένη γωνιά του κόσμου από την οποία μπορούν να δουν οπουδήποτε γύρω τους και από ‘κει προβληματίζονται για την έλλειψη διάρκειας και πνεύματος του κόσμου.
Από την άλλη είναι αυτοί που θέλουν να ζήσουν την ζωή σαν μια διασκέδαση. Θέλουν να τρέξουν πρώτοι, να προλάβουν όλες τις απολαύσεις έτσι παρασύρονται τόσο πολύ ώστε δεν σκέφτονται ότι κάποια μέρα η ζωή τελειώνει, και ίσως δεν τους ενδιαφέρει κιόλας.
Οι μεν πρώτοι είναι οι άνθρωποι που θα ήθελαν να ζουν αιώνια και φοβούνται στην ιδέα του θανάτου ενώ οι δεύτεροι δέχονται πως κάποτε θα αφήσουν την ζωή έστω και αν επιθυμούν αυτό να μην γίνει άμεσα, στην περίπτωση που αυτοί είναι νέοι άνθρωποι.

Ας έρθουμε σε μένα.
Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία ανθρώπων. Τρέμω στην ιδέα ότι μια μέρα θα εξαφανιστώ από το πρόσωπο αυτού του κόσμου. Και ας μην μιλήσω μόνο για τον φόβο του θανάτου, φοβάμαι ότι θα έρθει η μέρα που δεν θα έχω δίπλα μου αγαπημένα πρόσωπα, ότι θα έρθει η μέρα που θα με αφήσει κάποιο πρόσωπο το οποίο συμπαθώ αλλά και ανάποδα ότι εγώ ίσως φερθώ άσχημα σε αυτό το άτομο.
Έχω βρεθεί με κάποιους από σας που ίσως διαβάζετε αυτές τις γραμμές και κάθε φορά σκέφτομαι ότι είναι η τελευταία φορά που σας βλέπω από κοντά και ποτέ δεν θα μπορέσω να σας ανακαλύψω καλύτερα. Μια από αυτές ήταν και προχτές που βρέθηκα με κάποιους φίλους. Άραγε πόσους από σας θα ξαναδώ στο μέλλον; Άραγε ήταν η τελευταία φορά που δώσαμε τα χέρια; Και σε κάποια άλλη περίπτωση, πονάω όταν σκέφτομαι ότι ήταν η τελευταία φορά που το βλέμμα μου συνάντησε το χαμόγελό σου και αυτό δεν θα γίνει ποτέ ξανά.

Για τους πιο πάνω πίνακες
Αυτό απεικονίζουν και οι δύο πίνακες πιστεύω. Απ’ την μια η αποδοχή της ζωής και από την άλλη η ντροπή της γύμνιας της ζωής μπροστά στο σκιάχτρο του θανάτου.
Είναι “η γυμνή Μάγια” και “η ντυμένη Μάγια” του Γκόγια. Πρώτος δημιουργήθηκε ο πίνακας που απεικονίζει την γυμνή Μάγια για τον οποίο χρειάστηκαν δύο μοντέλα, ένα για το σώμα και ένα για το κεφάλι. Τα ήθη της εποχής απαγόρευαν την απεικόνιση γυναικείων γυμνών και έτσι ο Γκόγια αναγκάστηκε να ζωγραφίσει και την ντυμένη Μάγια.
Οι πίνακες νομίζω εκθέτονται στο Πράδο στην Ισπανία. Αν έχει πάει η φιλότεχνη Γεωργία μάλλον θα τους έχει δει. Ή μήπως δεν είσαι φιλότεχνη;

Όλα αυτά είναι σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό ενώ διάβαζα ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Αυτά...

Η απάντηση της Ψυχής

Ξαναδιάβασα σε ένα βιβλίο σήμερα το παρακάτω. Είναι, για μένα, ένα είδος απάντησης στην προηγούμενη δημοσίευσή μου, και θα ‘θελα να το μοιραστώ με αυτό το blog:

“Φέρουμε και φερόμαστε από μια ψυχή που δεν γνωρίζουμε. Όταν το αίνιγμα σηκώνεται στα δύο του πόδια χωρίς να λυθεί, είναι η σειρά μας. Όταν τα όνειρά μας τσιμπιούνται στο μπράτσο και δεν ξυπνούν, είμαστε ο εαυτός μας. Γιατί εμείς είμαστε το άλυτο αίνιγμα, εμείς είμαστε το παραμύθι που είναι φυλακισμένο στην ίδια του την εικόνα. Ερχόμαστε και φεύγουμε χωρίς να αποσαφηνίζουμε τίποτα.”

Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει.

Εν-δ(ε)ια-στελλομαι

Δεν έχω τι να νιώσω, δεν έχω τι όμορφες ιστορίες να σκεφτώ, δεν έχω όμορφες λέξεις να ντύσω αυτές τις ιστορίες. Όλα μοιάζουν γύρω μου ένα απέραντο κενό στο οποίο δεν υπάρχει τίποτα που να με θέλει. Αισθάνομαι σαν να είμαι ο χειρότερος εγκληματίας. Δεν υπάρχω πια για σένα. Σε όλους τους άλλους δίνεις μια σκεπή κάτω από το χαμόγελο σου και δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό υπόστεγο για μένα. Μακάρι να μην ήμουν εγώ. Μακάρι να ήμουν κάτι άψυχο που σε περιβάλει. Μακάρι να ήμουν ένα μικρό αρκουδάκι που σου πρόσφερε κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο σε κάποια ευτυχισμένη επέτειο της ζωής σου γιατι θα έπαιρνα αγάπη από σένα πριν καταλήξω μια μέρα σε ένα ανήλιαγο πατάρι, ενώ τώρα βρίσκομαι ήδη σε αυτό ακρωτηριασμένος και μισημένος. Έβαλα τις σκέψεις μου για σένα σε ένα γυάλινο μπουκάλι και καθισμένος στην άκρη ενός υψιπέδου που έβλεπε στο φιόρδ της ψυχής μου μαζί με τα καραβάκια που χάνονταν στον ορίζοντα το έριξα και αυτό στη θάλασσα για να σε βρει.






Η εκούσια εξάρτηση είναι η πιο όμορφη κατάσταση… και πως θα ήταν δυνατή χωρίς αγάπη!

Αδαμαντία

( Αρχικά και ενώ ήμουν στο χωριό μου μου μπήκε μια ιδέα στο μυαλό και είπα να την αναπτύξω εδώ σε τρεις δημοσιεύσεις μέσα από μια μικρή ιστορία. Όμως η μια έφερε την άλλη και μου βγήκε λίγο μεγάλο. Διάβασα και ξαναδιάβασα κάποια βιβλία και επηρεάστηκα. Έτσι λοιπόν δημοσιεύω την αρχή όπως την είχα γράψει όσο ήμουν διακοπές και επιφυλάσσομαι για τα υπόλοιπα..

Είναι γεγονότα που θυμάται ο ήρωας από την ζωή του σε συνάρτηση με μια κοπέλα που γνώρισε στο παρελθόν και έχει μείνει στο υποσυνείδητο του σαν γλυκιά ανάμνηση. Η σκέψη του ήρωα χάνεται κάποια στιγμή και μπερδεύει πραγματικά με φανταστικά γεγονότα μέχρι να απαντήθει το ερώτημα που χωρίς να ξέρει τον έχει στιγματίσει και τον βασανίζει εκπορευόμενο και αυτό από το υποσυνείδητο του.)



Από όλους τους μήνες του έτους ο πιο αγαπητός σε μένα είναι ο Μάης. Η δημιουργία ξεχειλίζει σε όλο της το μεγαλείο και μαζί της ομορφαίνει η άνοιξη λες και η εποχή αυτή είναι ένας μικρός κρίνος που φυτρώνει και μεγαλώνει τον Μάρτη και τον Απρίλη και τον Μάη ανθίζει.

Ήμουν στον κήπο μου λίγο πριν και απολάμβανα τα χρώματα. Η δημιουργία είναι κάτι που η φύση το προκαλεί αυθόρμητα και αρκεί μόνο να το αποζητήσει κανείς. Η εσωτερική ανάγκη για δημιουργία είναι αυτό που προκαλεί το συναίσθημα της αγάπης και η εξωτερική παλέτα των χρωμάτων ένας καλός τρόπος έκφρασής της.

Να, αυτή την έκφραση καθόμουν και συλλογιζόμουν λίγο πριν χαλαρώνοντας σε μια όχι και τόσο άνετη στάση στο γραφείο μου, που βασάνιζε το κορμί μου ακριβώς όπως οι σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου. Μα όπως η ομίχλη φεύγει από τον γόνιμο κάμπο και αφήνει την θέση της στη διαύγεια της μέρας έτσι και οι άσχημες σκέψεις και οι προβληματισμοί προσπέρασαν σαν σε καρέ ταινίας μικρού μήκους, όπως θα έλεγε και ο Χιούμ, και στη θέση τους το θυμικό μου πρόσφερε μια στιγμή από την ζωή του John για να μου θυμίσει πόσο αυθόρμητη είναι η έκφραση της αγάπης.

Αυτή η σύντομη ιστορία αρχίζει τον Μάη του 1991 και τελειώνει το καλοκαίρι του 2005 συμπυκνωμένη όπως ακριβώς η παιδική λαχτάρα και η εφηβική παρόρμηση προστάζει. Εξάλλου ποιος είναι αυτός που χάνει την παιδική του αθωότητα και την λαχτάρα να γνωρίσει όσα η ρουτίνα ή η συνήθεια θεωρεί απαγορευμένα;


O John είναι ένα πρόσωπο, θα ‘λεγα φανταστικό, που ίσως ζει σήμερα σε κάποια ιδεατή γειτονιά αυτού του κόσμου ή σε έναν παράλληλο κόσμο και αναπολεί για κάποιο λόγο γεγονότα που του συνέβησαν στη ζωή του. Σήμερα είναι 23 χρόνων.

Αμυδρά θυμάται τα πρώτα χρόνια τής ζωής του και αν του ζητούσε κάποιος να φέρει στην μνήμη του μια απο τις πρώτες εκείνες στιγμές σίγουρα θα αναφερόταν και σ’ αυτή που θα διηγηθώ πιο κάτω. Όλα αυτά στοχεύουν στην απάντηση ενός ερωτήματος το κλειδί της οποίας το φέρει κάθε φορά και ένα διαφορετικό πρόσωπο. Δε θα πω πια είναι η ερώτηση. Θα την θέσω στο τέλος αυτής της ιστορίας μαζί με την απάντηση. Το μυστικό και η ουσία όλων αυτών είναι το ταξίδι, δηλαδή το πέρασμα από την άνοιξη στο καλοκαίρι που σαν ιδέα θα μπορούσε να ζει χιλιάδες χρόνια πριν και να εμπνέει μέσα στους χρόνους ανάλογες ιστορίες.

Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι του 1991 και ο John έκανε βόλτες στην αυλή του σπιτιού του γύρω από τα τριαντάφυλλα με τα άσπρα, τα κόκκινα και τα ροζ άνθη, τις μαργαρίτες, τα γεράνια, τα μικρά κυπαρισσάκια, τις φτέρες, τα ζουμπούλια, τις βιολέτες και τα άλλα πολύχρωμα μπουκέτα που αναδύονταν από την πράσινη γη.

Πιο πέρα ο Βέρθερος λιαζότανε κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Ο Βέρθερος ήταν ένας αξιολάτρευτος σκύλος υπάκουος και πολύ παιχνιδιάρης και αν η ηχώ του ονόματός του παραπέμπει σε ένα ογκώδη πλάσμα, αντιθέτως ήταν ένα μικρόσωμο πεκινουά, οιωνός ίσως για την μετέπειτα αγάπη του John για τα έργα του Γκαίτε.

Εκείνη την μέρα λοιπόν έμελε να επισκεφτεί και αυτόν για πρώτη φορά αυτό το συναίσθημα που το ονομάζουν έρωτα, στην πιο αθώα του μορφή. Ήταν μόλις 6 χρόνων.

αι κυριολεκτικά τον επισκέφτηκε.

Σιγά σιγά ο χρόνος επιβράδυνε και όλα άρχισαν να κινούνται πιο αργά λες και είχε καταπιεί κάποιο μαγικό φίλτρο που κάνει τον χρόνο να καθυστερεί σαν μια σταγόνα μέλι στο γυάλινο δοχείο της.

Και αυτός έτοιμος να την γευτεί!

συνεχίζεται...

Διάλυμα φωτός

Στίχοι: Διονύσης Καρατζάς
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη


Σταλαγματιά χρυσή τα μάτια σου,
άλλοτε ξοδεύεται σε νύχτα χλοερή
κι άλλοτε λαμπυρίζει σε μάταιους λυγμούς.
Όποιος το δάκρυ σου το ψάξει,
το μικρό ρυθμό του έρωτα ίσως ν' αντιγράψει.

Θαλασσινό πουλί ο ίσκιος σου,
άλλοτε ζυγιάζεται σε βράχο σκοτεινό
κι άλλοτε φτερουγίζει σε κόκκινα νησιά.
Όποιος το δάκρυ σου το ψάξει,
το μικρό ρυθμό του έρωτα ίσως ν' αντιγράψει.


Είναι που τώρα τελευταία με έπιασε μια όρεξη να ακούω Φαραντούρη. Θα επανέλθω όμως. Έχω κάτι καλό να μοιραστώ μαζί σας και μ' αυτό θα υποδεχτώ το καλοκαίρι. Τα λέμε σύντομα.

Ξάστερος πόνος

Στίχοι: Διονύσης Καρατζάς
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη

Πώς αντέχεις και περνάς απ' τ' όνειρο
καπνίζοντας άχρηστους ανέμους;
Δε φοβάσαι φαίνεται τη νύχτα των αγγέλων
ούτε γνωρίζεις βέβαια τη γλώσσα της βροχής.
Αλλιώς θ' άναβες στο φεγγαράκι προσευχή
και θ' άκουγες το μυστικό τραγούδι της καρδιάς μου.

Πώς αντέχεις και περνάς απ' τ' όνειρο
πιστεύοντας σε άδικα φεγγάρια;
Δε θυμάσαι π' άστραψες στη δίνη του καιρού μου
ούτε ξεχνάς τη θάλασσα την ώρα του βοριά.
Ξανά σέρνεις το σιωπηλό σου χορό
και χύνεσαι σαν κεραυνός που παίρνει και το φως μου.


Ας με ξεχνάς εσυ τα όνειρα σε θυμίζουν
μου λείπεις...

Πάσχα στο χωριό

Σήμερα φεύγω για διακοπές, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι η επιστροφή μου στο χωριό μου. Έτσι λοιπόν αυτή θα είναι μάλλον η τελευταία μου δημοσίευση σε αυτό το blog μέχρι το Πάσχα. Εγώ βέβαια ελπίζω να βρω τρόπο να μπαίνω στο ίντερνετ, (σίγουρα κάτι θα βρω) αλλά μάλλον δεν θα έχω χρόνο να γράψω εδώ μέχρι το τέλος των διακοπών. Υπόσχομαι ότι θα γράψω τις εντυπώσεις μου από το πασχαλινό τουρ, που θα κάνω, όταν επιστρέψω.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να αναφέρω λίγα πράγματα για την γιορτή του Πάσχα και με αυτόν τον τρόπο να ευχηθώ στον καθένα που θα επισκεφτεί αυτή τη σελίδα καλές γιορτές. Πάντα πίστευα ότι αν βιώσεις και αισθανθείς πραγματικά το νόημα των γιορτών θα καταλάβεις κάποια πράγματα που σου φαίνονται καταναγκαστικά και αγγαρείες. Και πραγματικά όλοι μπορούν να καταλάβουν και ας μην θέλουν, και ας το αρνούνται, όλο και κάτι νιώθουν μέσα τους. Όλοι αισθάνονται το ελάχιστο.. την μελαγχολία των γιορτών που λένε.

Και εγώ έκανα το ελάχιστο που μπορούσα για να προετοιμαστώ για την γιορτή του Πάσχα, νήστεψα, απο τις τροφές, γιατι πνευματικά δεν νομίζω να τα κατάφερα. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά, την επόμενη μέρα, μπορεί να τα καταφέρω. Όταν τα καταφέρω μόνο τότε θα αισθανθώ πραγματικά ελεύθερος. Όλη αυτή η διαδικασία είναι μια συνάντηση με τον εαυτό σου. Είναι μια σχολαστική ματιά στον εσωτερικό σου κόσμο. Πάντα πρέπει να θυμάσαι ότι η ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι αθάνατη και άφθαρτη.

Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την αγάπη μόνο μέσα από τον πόνο που προκαλεί. Είναι οδυνηρό αλλά είναι αλήθεια αυτό. Όταν ο Χριστός κατέβηκε στη γη για να διδάξει την αγάπη οι άνθρωποι αρνήθηκαν να τον κατανοήσουν γιατι οι ίδιοι υπέφεραν κάθε μέρα από τα δικά τους πάθη. Ζήτησαν απόδειξη της αγάπης Του και αυτός ταπεινώθηκε για άλλη μια φορά. Έτσι λοιπόν η θυσία και ο πόνος πάνω στον σταυρό ήταν μονόδρομος. Και σήμερα το ίδιο θα γινόταν.

Την Μεγάλη Εβδομάδα ο καθένας θα μπορέσει να καταλάβει πόση αγάπη έχει μέσα του. Θα πάρουμε την θέση Του πάνω στο σταυρό και θα αναστήσουμε την ψυχή μας. Δεν ξέρω αν όσα έγραψα είναι κατανοητά απ’ όλους, αλλά για μένα είναι σημαντικές αυτές οι μέρες.

Πονάω άρα σ’ αγαπάω.

Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους και καλή ανάσταση να έχουμε!

Πολλά φιλιά :)

Η λέξη απομόνωση

Κάποτε, όταν ήμουν μικρός, υπήρχε μια εκπομπή παιδική στην τηλεόραση σε κρατικό κανάλι που την έβλεπα τακτικά. Ήταν εθισμός για μένα η τηλεόραση και καθόμουν με τις ώρες να δω πράγματα που πολλές φορές δεν καταλάβαινα, αλλά η περιέργεια με ωθούσε. Δένεσαι πάνω στο κατάρτι του πλοίου και πίσω από το γυαλί ακούς και βλέπεις μια θάλασσα από χρώματα και φανταστικά πρόσωπα που σε καλούν να κολυμπήσεις μαζί τους, να τα λατρέψεις ή να τα μισήσεις.

Πέρα από αυτά όμως η εκπομπή που αναφέρομαι ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα. Υπήρχε ένα κοριτσάκι τόσο μικρό που το ύψος του δεν ξεπερνούσε το μήκος ενός μολυβιού. Το κοριτσάκι αυτό το είχε σκάσει από κάποιο βιβλίο και η περιέργεια της την ωθούσε να μπαίνει σε άλλα βιβλία και να γνωρίζει τις ιστορίες που διαδραματίζονταν σε αυτά. Έτσι λοιπόν ενώ είχε μπει σε διάφορα λογοτεχνικά βιβλία σε μυθιστορήματα και διηγήματα κάποια μέρα μπαίνει και σε ένα λεξικό.

Εκεί λοιπόν συνάντησε την βασίλισσα του λεξικού που δεν θυμάμαι ποια λέξη ήταν, συνάντησε την Χαρά που ήταν πάντα χαρούμενη, την Λύπη που ήταν πάντα λυπημένη και άλλες λέξεις μεταξύ αυτών και μια που καθόταν σε μια γωνία μόνη της και την έλεγαν Απομόνωση. Το κοριτσάκι παραξενεύτηκε που ήταν τόσο μόνη και ζήτησε να μάθει την ιστορία της.

Ως συνήθως τα λεξικά δεν αφηγούνται ιστορίες για τις λέξεις που περιέχουν απλά αρκούνται σε έναν ορισμό. Ορίζω σημαίνει περιορίζω, γι’ αυτό θα ήθελα να γράψω τι σημαίνει για μένα η λέξη απομόνωση.

Η απομόνωση βρίσκεται πάντα πάνω σε ένα μεταίχμιο γεμάτο αντιφάσεις. Το χρώμα που της ταιριάζει είναι το μωβ γιατι και αυτό έχει μια διττή φύση.. Το μώβ των λουλουδιών και το μώβ της χαραυγής. Κλείνεσαι σε ένα χώρο που τη μια είναι φυλακή και χρωματίζει την ψυχή σου στο χρώμα του νυχτερινού ουρανού, και την άλλη χώρος ανασυγκρότησης που απορροφά της άσχημες σκέψεις και τις επιστρέφει αμόλυντες και πιο ώριμες.

Γιατί τα γράφω αυτά; Ίσως γιατι και τώρα νιώθω πολύ μόνος.. και μπερδεμένος…

Η Απομόνωση

Περίμενε, στάσου για μια στιγμή

υάκινθος ανθίζει, καλοκαίρι ξημερώνει

θα ‘ρθουν χαρές, στιγμές, και χρόες.. με χρώματα

μα κλεισμένος στο κλουβί μου πώς να δω;

Ενίοτε φωνές τρέχουν λαχανιασμένες

να συμβουλέψουν ένοχους

να τους συγκεράσουν στο μέτρο

που έχει ο καθείς τη ζωή του στοιβαγμένη.

Η λέξη απομόνωση γράφεται με ωμέγα

στην τέταρτη συλλαβή ‘κει που ‘ναι ταγμένη

γιατι με κρατάει χώρια μου, στενό, που ‘ναι μέγα

στενοχώρια της ψυχής μου, μη αρεστή ευχή μου.

Η λέξη απομόνωση περατώνει την ζωή μου

μέχρι να αναγεννηθεί από το μεταίχμιο κλειδί μου

ξαναγεννημένη σε μια υδατογραφία

έλα με χρώματα να ζήσουμε την ίδια ιστορία

Αχ..

υάκινθος ανθίζει.. καλοκαίρι ξημερώνει..

χαρές, στιγμές και χρώματα ανέγγιχτα λυτρώνει…

Στην μικρή Κ.

Θέλω να συνεχίσω αυτό που υποσχέθηκα στις προηγούμενες δημοσιεύσεις μου (σε αυτή και αυτή) και κλασσικά πάλι θα μιλήσω για μένα και για την ζωή μου γι’ αυτό σε προειδοποιώ από τώρα ότι και αυτό το πόστ θα είναι μια βαρετή, δυσκόλως αφηγητή ή μάλλον μπερδεμένη αποκωδικοποίηση της σκέψης μου.

Πολλοί επικαλούνται την κοινή λογική για να δικαιολογήσουν την συμπεριφορά τους. Το μοιραίο γι’ αυτούς είναι ότι εξουδετερώνονται από αυτή την αίσθηση κοινής λογικής που τους ακολουθεί σε όλη τους την ζωή. Η λογική και το συναίσθημα είναι ότι για ένα έμβιο όν το σώμα και η ψυχή. Το ένα ζει μέσα στο άλλο αλλά στο τέλος επιβιώνει μόνο ένα από τα δυο. Όπως λοιπόν επιβιώνει η ψυχή όταν αποχωρίζεται από το σώμα, έτσι και το συναίσθημα επικρατεί της λογικής.

Μέσα στον παραλογισμό των συναισθημάτων γίνομαι ξένος της λογικής και ''αυτού που πρέπει να γίνει''. Γίνομαι γραφικός. Γιατί λοιπόν να επικοινωνήσω με άτομα που δεν ξέρω αφού αυτοί που νιώθω κοντά μου με αποξενώνουν και κρύβονται από μένα; Πρέπει να ξέρεις ότι ο άνθρωπος ολοκληρώνεται όταν έχει προκαλέσει χαρά και πόνο. Κάθε άνθρωπος ολοκληρώνει την ύπαρξή του χιλιάδες φορές μέσα στη μέρα. Η χαρά και ο πόνος είναι δύο από τις υπέρτατες ηδονές.

Πριν αρκετές μέρες ταξίδευα με το κτέλ. Εκεί οι άνθρωποι (μαζί σε αυτούς και εγώ) μου φαίνονται τόσο ψυχροί, αγέλαστοι, νωθροί. Εκείνη την μέρα όμως γνώρισα την μικρή Κατερίνα που ταξίδευε μαζί με τους δικούς της, ευγενικοί άνθρωποι που παρόλο την αδύνατη μνήμη μου θυμάμαι πόσο πολύ αγαπούσαν το κοριτσάκι τους. Σε κάποια στιγμή θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω μια έκφραση θλίψης στο πρόσωπό μου κοιτώντας έξω από το παράθυρο το τοπίο να περνά αργά αργά από μπροστά μου. Γυρνώντας το βλέμμα μου μπροστά είδα ότι αυτό το μικρό κοριτσάκι με κοιτούσε και αισθάνθηκα άσχημα που είχα αυτό το ύφος λίγο πριν και επέτρεψα σε κάποιον άλλο να προσέξει μια δική μου μελαγχολική στιγμή. Μετά έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας της και ξέχασα έτσι την μικρή στιγμή αμηχανίας, για λίγο όμως γιατί λίγα λεπτά μετά ξαναγύρισε και προτείνοντας μου μια κόλα χαρτί μου ζήτησε να παίξουμε το παιχνίδι ''πρόσωπα, ζώα, φυτά, κτλ''! Ναι, το παιχνίδι που προσπαθείς να βρεις λέξεις με το ίδιο αρχικό! Καταλαβαίνεις την έκπληξή μου και την ντροπή μου. Ποτέ δε μου έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο.

Ήταν απίστευτο! Πέρασε η ώρα ευχάριστα , γνώρισα και τους δικούς της, πολύ καλοί άνθρωποι, και η μικρή με αποφόρτισε από τις σκέψεις μου με την ζωντάνια της. Κάτι είχε σβήσει από μέσα μου. Κάποια στιγμή σταμάτησε το παιχνίδι και σε λίγο θα αποβιβαζόταν η οικογένεια καθώς έφτανε στον προορισμό της. Είδα την μικρή Κατερίνα να ζωγραφίζει και να γράφει πάνω σε ένα από τα χαρτιά που παίζαμε αλλά δεν έδωσα σημασία. Ήρθε και η στιγμή που είπαμε και το τελευταίο αντίο και αυτό ήτανε. Χαμογελώντας συμφώνησα με τον εαυτό μου ότι αυτό θα μείνει μια ευχάριστη ανάμνηση και το λεωφορείο ξεκίνησε ξανά. Σε μία ώρα θα έφτανα και εγώ στον δικό μου προορισμό.

Φτάσαμε. Μαζεύω τα πράγματά μου για να κατέβω και τι να δω! Κάτω απο το κάθισμα βρισκόταν ένα από κείνα τα χαρτια που παίζαμε! Το πήρα στα χέρια μου και είδα ότι είχαν προστεθεί κάποιες πολύ όμορφες ζωγραφιές στην επιφάνειά του. Και απ’ όλλες ξεχώρισα αυτή στην φωτογραφία που παραθέτω. Είναι φανταστική! Έγινε από τα χέρια, και αποτυπώθηκε, έτσι όπως τα μάτια μιας πραγματικά αγνής ψυχής φαντάστηκε!

Μετά απο όλα αυτά η πιο πάνω φωτογραφία συμβολίζει για μένα την αρετή, την αγνότητα, την παιδικότητα και την πραγματική αγάπη.

Όλη αυτή την ιστορία την έγραψα γιατι πιστεύω πως είναι η απάντηση στην ερώτηση της τρίτης παραγράφου. Και ο καθένας στη ζωή του θα αντιληφθεί πολλά τρυφερά ψυχογενή συναισθήματα

Τα λέμε :) Κάπου εδώ θα είμαι.

Αγκαλιά

Να και κάτι νέο και φρέσκο!



που με εκφράζει απόλυτα...

Έτσι άρχισαν όλα

Είναι γνωστό, και το δηλώνω και εδώ, ότι είμαι πολύ κλειστός στις συναναστροφές μου με άτομα που γνωρίζω για πρώτη φορά. Θες αυτό να το ονομάσεις ντροπή, φόβο, αντικοινωνικότητα πάντως έτσι μου βγαίνει τις περισσότερες φορές. Τελευταία με απογοητεύει το γεγονός ότι άτομα που γνωρίζω στον έξω κόσμο δηλαδή εκτός ίντερνετ, στο πανεπιστήμιο ή στις καφετέριες ας πούμε έχουν μια φιλοσοφία ζωής ξένη προς εμένα. Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή μια χτεσινή μου έξοδο σε μια ταβέρνα που γνώρισα κάποιους φίλους φίλου και απογοητεύτηκα όχι γιατί ήταν κακή παρέα αλλά είχαν μια νοοτροπία επιφανειακή. Και αυτό έχει γίνει κανόνας πια σε γενικότερο επίπεδο σε αντίθεση με άτομα που γνωρίζω από το ίντερνετ τα οποία πραγματικά εκτιμώ και θαυμάζω.

Όλη αυτή η αποστροφή που νιώθω για αυτή την απρόσωπη και εγωκεντρική με την κακή έννοια κοινωνία του φαίνεσθε με οδηγεί σε μια εσωστρέφεια. Η μη επικοινωνία μου αφήνει ένα κενό που αναπληρώνεται πολλές φορές με εσωτερικές αναζητήσεις όχι πάντα εύστοχες, και διαλόγους που έχουν την ανάγκη να συμπυκνωθούν και να βγουν προς τα έξω. Η αξία της προσοχής.

Λίγο πριν κοιτούσα διάφορα κείμενα που έχω γράψει εδώ, αλλά και αλλού. Δεν είμαι σίγουρος αν έχουν να πουν κάτι σε κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό μου. Πολλές φορές μοιάζουν ευτελή αν τους ρίξεις μια επιφανειακή ματιά. Όταν διαβάζω μετά από καιρό κάτι που έχω αποτυπώσει στη στιγμή, αισθάνομαι ότι ξαναζώ εκείνο το συναίσθημα που εγκλώβισα στις σελίδες του τετραδίου μου ή του word. Δεν ξέρω πόσο σημαντικό είναι αυτό.

Πράγματι δεν ξέρω πόσο ανάγκη μπορεί να έχει κάποιος την παρέα μου αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ την δική μου στον εαυτό μου. Πριν αρκετό καιρό στο παρελθόν έτυχε να διαβάσω ένα βιβλίο με ποιήματα του Bertolt Brecht και ένα από αυτά μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Έχει τίτλο ''τραγούδι για την μητέρα μου'' και το έγραψε σε νεαρή ηλικία. Σ’ αυτό μιλάει για την μητέρα του η οποία πέθανε και μέσω αυτού εκφράζει την αγάπη αλλά και τον πόνο που νιώθει πλέον για την απώλειά της.

Παρακάτω παραθέτω το κείμενο.

--------------

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ (Μπέρτολτ Μπρέχτ)

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης

Τη μορφή της δεν τη θυμάμαι πια πως ήταν πριν οι πόνοι της αρχίσουν. Αποκαμωμένη, ανασήκωνε τα μαύρα τα μαλλιά της απ’ το ξεσαρκωμένο μέτωπό της - το βλέπω ακόμα εκείνο το χέρι να σαλεύει.

Χειμώνες είκοσι την φοβερίσαν, τα βάσανά της δεν είχανε σωσμό, κι ο θάνατος ντρεπόταν σαν την ζύγωσε. Και τότε πέθανε, και το κορμί της ήτανε σαν παιδιού κορμί.

Στο δάσος είχε μεγαλώσει

Πέθανε ανάμεσα σε πρόσωπα που ‘χαν τραχύνει βλέποντάς την τόσον καιρό να ξεψυχάει. Τη συχωρέσαμε που έτσι βασανίστηκε, μα εκείνη είχε χαθεί ανάμεσα στα πρόσωπά μας, προτού να σβήσει ολότελα.

Τόσοι και τόσοι μας αφήνουνε, χωρίς να τους κρατήσουμε. Έχουμε πει το καθετί, τίποτα πια δεν έχει απομείνει ανάμεσα σε μας και εκείνους, σκληραίνουνε τα πρόσωπά μας σαν χωρίζουμε. Κι όμως, το πιο σπουδαίο δεν το είπαμε, μόνο αναμασούσαμε τ’ ασήμαντα.

Ώ γιατί τα πιο σπουδαία να μην τα πούμε, ήτανε τόσο εύκολο, και τώρα θα κολαστούμε για τη σιωπή μας. Εύκολες ήταν λέξεις, σφίγγονταν πίσω από τα δόντια μας. Καθώς γελούσαμε έπεσαν, και τώρα το λαιμό μας πνίγουν.

Το δείλι χτες, πρωτομαγιά, πέθανε η μητέρα μου! Και δε μπορώ, από την γη να τηνε ξεριζώσω με τα νύχια μου!

--------------

Μου έκανε εντύπωση λοιπόν που εκείνη τη στιγμή της απώλειας, την στιγμή δηλαδή που ήταν συναισθηματικά τόσο φορτισμένος επέλεξε όλα αυτά που ένιωθε μέσα του να τα βγάλει με αυτό τον τρόπο. Και είναι τόσο έντονα εμποτισμένες η λέξεις με συναισθήματα που ο χρόνος παύει να είναι ανασταλτικός παράγοντας και σε μεταφέρει εκεί δίπλα. Μια μόνο ανάγνωση σε κάνει να συγκινηθείς και να θες να βρεθείς κοντά για να παρηγορήσεις αυτόν τον άνθρωπο.

Από κάποια τέτοια αναγνώσματα έβγαλα το συμπέρασμα ότι όταν εκφράζεσαι με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι καλύτερος ως άνθρωπος, αισθάνεσαι πλούσιος εσωτερικά. Πλέον μ’ αρέσει να γράφω, οτιδήποτε. Μ’ αρέσει να εγκλωβίζω τις ιδιαίτερές μου στιγμές σε κείμενα και να οικοδομώ μ’ αυτές ένα κόσμο γύρω μου ιδεατό. Και η μουσική σύμμαχος μου. Ο κόσμος έξω συνεχίζει να με απογοητεύει.. οι άνθρωποι.. οι καταστάσεις.. το στοίχημα είναι μπορώ να φτιάξω έναν κόσμο που θα με γεμίζει;

Ο Σινόπουλος διαβάζει Σινόπουλο

Έγραφα σε προηγούμενη δημοσίευση οτι αποφεύγω να αγοράζω εφημερίδες επειδή ενημερωτικά τις θεωρώ ελλιπή. Σήμερα έκανα μια εξαίρεση, όχι οτι δεν εκτιμώ τον ‘’κόσμο του επενδυτή’’.

Να λοιπόν για όποιον δεν πρόλαβε ποίηση από τον Τάκη Σινόπουλο τον συμπατριώτη μου

Ο Σινόπουλος διαβάζει Σινόπουλο

It's Oh So Quiet

:)

Βιβλίο - Ποίηση

Κάπου διάβαζα μια μελέτη ότι εμείς οι Έλληνες δεν διαβάζουμε βιβλία ούτε εφημερίδες και γενικά είμαστε πολύ κακοί αναγνώστες ενώ αρεσκόμαστε να παρακολουθούμε τηλεόραση και γενικά να ενημερωνόμαστε μέσα από τα οπτικοακουστικά μέσα.

Αυτό είναι αλήθεια αν και για τις εφημερίδες έχω πολύ αρνητική γνώμη και αποφεύγω να αγοράζω ενσυνειδήτως και θα εξηγήσω το γιατί. Ενώ έκαναν ανάλυση των ευρημάτων της έρευνας οι δημοσιογράφοι της εκπομπής κατηγορούσαν τους πολίτες για χαμηλή ποιότητα πνεύματος σαν λόγο αποστροφής προς τις εφημερίδες μη λαμβάνοντας υπόψη τα λάθη της δικής τους πλευράς. Η εφημερίδα σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα έντυπο προπαγάνδας του εκάστοτε επιχειρηματία ή μέσο παραπληροφόρησης του κάθε δημοσιογράφου. Δεν διαφέρει για μένα από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Απ’ την άλλη είναι πολύ λυπηρό που κλείνουμε την πόρτα στα λογοτεχνικά βιβλία. Δε λέω, βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς που θα πρέπει να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο για να κάτσουν να διαβάσουν κάτι εποικοδομητικό γι’ αυτούς. Έτσι λοιπόν αφού σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα της ποίησης πήγα στο βιβλιοπωλείο και αγόρασα τα ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου.

Η ποίησή είναι για μένα είναι η πεμπτουσία του γραπτού λόγου αφού μπορεί και εξυμνεί με τον καλύτερο τρόπο την αγάπη, την ειρήνη και τον ανθρωπισμό. Στην ποίηση οι λέξεις αναπαρθενεύονται, όπως άκουσα κάπου να λένε, και ορίζονται ξανά και ξανά σε σουρεαλιστικά μοτίβα. Η ποίηση είναι η πιο όμορφη μορφή της γλώσσας και του γραπτού λόγου, είναι το μέσο στο οποίο οι λέξεις αποκτούν ουσία και μορφή, αλλά και αρμονία μελωδική! Είναι λακωνική και απέριττη!

Έτσι λοιπόν μια τέτοια μέρα ας μην ξεχάσουμε να ταξιδέψουμε με ένα καλό βιβλίο.

Το λευκό φόρεμα

Ρίχνω στο μύλο του ουρανού μου λίγο άσπρο
λευκό καλύτερα αν σου αρέσει
και φτιάχνω μιας νεανίδας άστρο
στο ονειρολιβάδι να φοράει.. σαν περπατάει...

ο νυχτερινός ουρανός δεν μου αφήνει πολλές επιλογές.. μόνο μία.. να ονειρεύομαι..
το όνειρο είναι μια διαδικασία (αν και αυτή δεν είναι η σωστή λέξη) να μεταφέρεσαι στο υποσυνείδητο.. γνωρίζει όσα γνωρίζεις.. σε πάει εκεί που εσύ θες..
όνειρο μπορεί να είναι και ο στόχος.. αυτός που δεν έχει στόχους πεθαίνει συναισθηματικά..
γι' αυτό φρόντιζε να ονειρεύεσαι εσύ που διαβάζεις τούτα...
Να ευτυχείς!

Hints

με μάγεψε απο την πρώτη φορά που το άκουσα...

Θλιβερή αγκύλη

Η δημοσίευση αυτή είναι κατά κάποιο τρόπο συνέχεια της προηγούμενης σαν όνειρο επαναλαμβανόμενο. Όνειρο που ανάγεται στη φράση [κανείς δεν αγαπά και δεν αγαπιέται πια] κλισέ αγκύλη που ανοίγει και κλείνει μέσα της μια μια τις ψυχές και τις τρομάζει.. και τις πονάει, γιατί απ’ την αρχή ως το τέλος υπάρχει μια ημερομηνία λήξης.. άπνοια σε πέλαγος ζεστό.. όνειρο θολό χωρίς πρωταγωνιστές παρά μόνο πρόσωπα μοναχικά που περιφέρονται ο καθένας στο ιδεατό κόσμο που έχει φτιάξει για τον εαυτό του χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει με τους άλλους.

Είναι δύσκολο να γνωρίσεις άτομα που να μπορούν να διαθέσουν τον εαυτό τους για να σε ακούσουν και να σε καταλάβουν και όσα να τους ζητάς να μπορούν να στα προσφέρουν χωρίς αυτό το τελευταίο βέβαια να είναι απαραίτητο ειδικά αν είσαι άπληστος. Ελπίζω να μην γίνομαι και εγώ άπληστος συναισθηματικά.. ποτέ δεν είχα κάτι, ούτε τώρα νιώθω να έχω παρά αισθάνομαι εγκλωβισμένος στην αγκύλη. Χωρίς άλλο είμαι παράσιτο ηχητικό στα αυτιά των άλλων.

Πριν μερικές μέρες ταξίδευα. Τα ταξίδια μου συνήθως διαρκούν πολλές ώρες. Αρκετές ώρες και όμως περνάνε χωρίς να ανταλλάξουμε λέξη με όλους αυτούς που συνταξιδεύω. Άτομα ξένα ως προς εμένα. Είχα αποφασίσει να γράψω εδώ σήμερα ένα γεγονός, μια ανάμνηση που μου άφησε εκείνη η μέρα, αλλά το γεγονός αυτό είναι μια ευχάριστη ανάμνηση που δεν έχει μέρος σε μια τόσο θλιβερή για μένα δημοσίευση και μια θλιβερή για μένα στιγμή που είμαι παγιδευμένος στον ιστό μιας θλιβερής για μένα αγκύλης..

Μέρες περισυλλογής και νιώθω ότι δεν υπάρχει κανείς να μου κρατήσει το χέρι να με καθοδηγήσει. Ο καθένας θα κρυφτεί πίσω από τις δικές του φιλοσοφίες και τον δικό του δεδομένο κόσμο, μέχρι εκεί που τον έχει οικοδομήσει δηλαδή. Πάει καιρός που κάποιος μου κράτησε το χέρι…

Για όλα φταίει.. ο εαυτός σου

Είναι κάποιες φορές που η αγάπη μπορεί να γίνει ουσιαστική και περισσότερο αληθινή για άψυχα υλικά και άυλα αντικείμενα παρά για κάποιο έμψυχο όν δηλαδή για κάποιο πρόσωπο. Είναι κάποιοι που σκέφτονται ότι ένα ιδιόκτητο προσωπικό τους αντικείμενο έχει συναισθηματικά μεγαλύτερη αξία αλλά και κάποιοι άλλοι που δίνουν αγάπη ας πούμε στα λούτρινα αρκουδάκια τους - αγάπη πραγματική που την εννοούν - παρά για κάποιον γύρω τους που την έχει ανάγκη, όπως τα μικρά κοριτσάκια που ενώ παίζουν με τις κούκλες τους νοιάζονται να της ντύσουν, να τις ταΐσουν ενώ όταν βλέπουν ρακένδυτους άστεγους πολίτες στο δρόμο αποστρέφουν το βλέμμα τους.

Διαπίστωσα πως και η αγάπη έχει γίνει εμπορικό προϊόν, εκπίπτει, πλειοδοτεί και κυρίως υπάρχει και βρίσκει ανταπόκριση ανάλογα με το συμφέρον. Ουέ και αλίμονο αν δεν είσαι εσύ το κέντρο του κόσμου, ουέ και αλίμονο αν η ζωή σου γυρνά γύρω από πρόσωπα και καταστάσεις και προωθείται από την αγάπη και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Να ένας λόγος που θρησκείες που μιλούν για αγάπη καταρρέουν από μέσα και από έξω και δεν έχουν θέση σε κοινωνίες που καθιέρωσαν την ''νέα ηθική''.

Παίρνοντας αφορμή από μια διαφήμιση του ΟΤΕ που έχει σαν σλόγκαν ''για όλα φταίει ο ΟΤΕ'' είπα να το αλλάξω λίγο να το κάνω ''για όλα φταίει ο εαυτός μου'' και να γράψω μερικά πράγματα που με απασχολούν.

Έχεις ένα πρόβλημα, κάτι σε απασχολεί ρε αδερφέ, πας στους φίλους σου να το συζητήσεις, να το βγάλεις από μέσα σου, να ελπίσεις πως θα σε καταλάβουν, προσπαθείς να μιλήσεις, να βρεις κάπου ανταπόκριση, να πάρεις μια συμβουλή και είσαι πρόθυμος να ακούσεις. Λες πόσο μόνος αισθάνεσαι, πως νοιώθεις ότι σε μισούν, ότι σε αντιπαθούν, ότι αδιαφορούν. Οι φίλοι που δήθεν νοιάζονται, που σε θυμούνται μόνο όταν εσύ τους θυμάσαι, που ποτέ δεν έχουν σηκώσει το τηλέφωνο να σε καλέσουν να σου πουν έτσι στο άσχετο, έλα Θανάση καλά είσαι; Τι κάνεις; Σου λένε την ''συμβουλή'' τους που πάντα είναι η εξής ''πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Αυτό είναι το πρόβλημά σου''

Και εγώ σκέφτομαι και λέω.. δεν είναι πλεονασμός όλο αυτό; Υπάρχει άνθρωπος που θέλει το κακό για τον εαυτό του; Φταίει ο εαυτός μου που με αντιπαθούν και αδιαφορούν, φταίει και για το ότι δεν αγαπώ τον εαυτό μου; Για όλα φταίει ο εαυτός μου δηλαδή; Και όταν ρωτάω και λέω, δηλαδή τι πρέπει να κάνω για να αγαπήσω τον εαυτό μου η απάντηση είναι γράψτους και στείλτους στον αγύριστο. Άρα αγάπα τον εαυτό σου σημαίνει αγάπα τον εαυτό σου σαν να ήταν ο πλησίον σου και αδιαφόρα για τον πλησίον σου για να μην έχεις σκοτούρες., κάνε τον κόσμο να γυρίζει γύρω από σένα, γίνε εγωιστής με ναρκισσιστικές τάσεις και προπάντων μη νοιάζεσαι… αυτή είναι η συμβουλή των φίλων που δεν έχω και προφανώς κάνουν το ίδιο πράγμα.

Δεν πειράζει θα το καταλάβω και εγώ κάποτε και θα σταματήσω να στενοχωριέμαι και να βασανίζομαι.
Να είναι καλά ο εαυτούλης μας λοιπόν και οι άλλοι να κόψουν το κεφάλι τους. (ειρωνικά το λέω φυσικά...)

sunny note for you

Ο καιρός έξω θυμίζει καλοκαιρινή μέρα και έχω σκάσει στη ζέστη. Οι εμπειρίες μου συμπυκνώνονται σε τρία καλοκαίρια, πολλά συναισθήματα και πολύ ζέστη. Δεν θα πω κουβέντα για το πάπλωμα.. γιατί το καλοκαίρι το διπλώνω και το μαζεύω στο πατάρι. Ακόμα χειμωνιάτικος μήνας όμως και ενώ όλα είναι τόσο ξένα μέσα από την ιδεατή οπτική διόπτρα μου, δίχως το πάπλωμα και μόνο με ένα φανελάκι νοιώθω να με περικυκλώνει η ζέστη κάποιου θερινού μήνα τόσο μακρινού όσο και η τελευταία φορά που έγραψα για πορφυρά φεγγάρια.



Σαν να ήταν χτες θέρος, λοιπόν, μια αύρα ζεστή έγινε κυκλώνας γύρω μου και ότι πιο όμορφο έχω νοιώσει ποτέ, ξαναγεννήθηκε από την στάχτη του. Τα γράμματα συνταχτήκαν οι προτάσεις μπήκαν στη σειρά και το ελέγχω για όσο μπορώ ακόμα.
Σε όσα γράφω πιο πάνω και το κουράζω, ένα θέλω να πω μόνο.. η ατμόσφαιρα γύρω μου μου θυμίζει ότι πιο γλυκό.. ότι πιο όμορφο έχω νοιώσει ποτέ στη ζωή μου…
Ότι πιο απατηλό……

μόνοι ή monoi ;

Χωρίς πολλά πολλά ένα θα πω.. αυτή η μέρα υπάρχει για να μας θυμίζει πόσο μόνοι είμαστε ή νιώθουμε.
Τι θέλετε τέτοιες επετείους; Δεν ξέρετε ότι ο έρωτας και η αγάπη δεν γιορτάζει μόνο μια μέρα αλλά κάθε μέρα με εσωτερικό για τον καθένα τρόπο;
Ναι είμαι μόνος αλλά.. όχι δεν αισθάνομαι σε καμία περίπτωση μπακούρι.
Να μια ωραία συμβουλή.. ''και όταν πονάς να χαμογελάς''

Όχι! Αυτό που έγχρωμα λάμπει στις ψυχής μου το μοτίβο ποτέ δεν θα πεθάνει!

Το χαμένο link

Είναι σωστό αυτό που λένε ότι όταν χάσεις κάτι τότε μαθαίνεις να το εκτιμάς.
Έχασα τα κλειδιά μου

Φεύγω το πρωί για την σχολή.. όχι πολύ κρύο αλλά αρκετή συννεφιά. Λέω θα βρέξει; Δε θα βρέξει; Αν χιόνιζε καλύτερα θα ήτανε αλλά που.. όταν φεύγω για διακοπές χιονίζει εδώ όπως φέτος τα Χριστούγεννα ας πούμε. Παίρνω το αστικό, κόσμος, βλέπεις πρωινή ώρα όλοι τρέχανε στη δουλειά τους.. λαχανιασμένοι. Μετά από αρκετές στάσεις και την φωνή που ανακοινώνει τις στάσεις να μου έχει σπάσει τα νεύρα φτάνω κέντρο.. 45 λεπτά νωρίτερα.

Δεν το ήθελα απλά έτυχε.. τι να κάνω ας πάω μια βόλτα να χαζέψω δεξιά αριστερά. Έριξα αρκετό περπάτημα.. γύρισα την Αριστοτέλους, την παραλία, τον λευκό πύργο, την Ναβαρίνου, την καμάρα και έφτασα στη σχολή μου.

Έκανα ότι έκανα και είπα να γυρίσω πίσω αλλά κάπου μου έπεσαν τα κλειδιά μου.. ε ναι μη γελάτε είμαι χαζοβιόλης :P γύρισα όμως και με τον κλειδαρά άνοιξα.. τώρα θα μου πεις εκτίμησες τα κλειδιά σου; Όχι, έχασα μια καρδιά και ξέχασα να περνάω καλά. Και σήμερα με την βόλτα που έκανα και κοιτώντας ψηλά θυμήθηκα κάτι.. βάλε στόχο το φεγγάρι. Ακόμα και αν αποτύχεις θα βρεθείς ανάμεσα στα αστέρια.
Ας χαθούμε ανάμεσα στα αστέρια λοιπόν. :)

Πάντα

Εξαιρετικές οι επιλογές σας…


THE CURE - Where the birds always sing

Φύγε μακριά

Φαντάσου ένα κουτί που δεν έχει πάτο. Τι θα μπορούσε να έχει στο εσωτερικό του άραγε; Τιποτα! Σωστα. Φαντάσου μια κιθάρα δίχως χορδές. Τι ήχο θα μπορούσε να βγάλεί; Φαντάσου να υπήρχε μια χώρα με ένα μόνο κάτοικο,ποίον θα μπορούσε άραγε να αγκαλιάσει;
Αισθανομαι μόνος και κενός.. αδειος χωρίς περιεχόμενο χωρις λέξεις να με χαρακτηρίζουν χωρις φωνη, χωρις έμπνευση, χωρίς πνοή, χωρίς ζωη, χωρις, χωρις,χωρις.. χωρις εσένα.
Θα ήθελα κάποια μέρα να εξαφανιστώ γιατι νιώθω ότι δεν ανήκω εδώ.. όχι πραγματικά θα εξαφανιστώ και δεν θέλω να με βρεί κανεις.. τα λέω και είμαι νηφάλιος αυτή τη στιγμη..
Θυμάμαι και φέρνω στη μνήμη μου γεγονότα και μνήμες που αισθάνθηκα στο περιθώριο από κάποια άτομα.. νιώθω ότι εκεί ανήκω.. ότι ενοχλώ τους πάντες δίπλα μου.. δεν νιώθω καλά..
Θέλω να μιλήσουμε
Δεν μου δινουν το δικαίωμα να πώ δυό πράγματα που θέλω.. ούτε να με ακούσουνε ούτε να με δούνε.. η ύπαρξή μου κάνει κακό σε κάποια άτομα.. έτσι νιώθω.. υπαρξιακά οι αλλοι γύρω μου νιώθω να ζητάνε την εξώντωσή μου.. μόνο αυτό το δικαίωμα μου αναγνωρίζουν..
Δεν με καταλαβαίνεις
Τα απλά πράγματα παραμένουν απλά όσο και αν οι αλλοι προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι περίπλοκα.. δεν έχω προβλημα με τον εαυτό μου.. οι άλλοι έχουν πρόβλημα με τον εαυτό μου..
Τώρα είναι η μεγάλη στιγμή της φυγής..
Το σκάμε;

By the sea...

Δεν είμαι καλά...
νιώθω πολύ άσχημα...
:(
:(
:(
:(

Το ψέμα

Θυμάσαι μια μικρή αυλή;
κάπου σε ένα άγνωστο στους πολλούς μέρος.
Θυμάσαι το πέτρινο μονοπάτι;
με τις πορτοκαλιές να σε υποδέχονται δεξιά και αριστερά σου
όλα άρχισαν με ένα Em σε ένα όνειρο βαθύ
κορδέλες γύρω και χαρές στα αυτιά μου έφθαναν
και ήταν το δικό σου γέλιο η δική σου φωνή αυτή που τραγουδούσε
μια πρόταση που τελείωνε σε ένα B7.

Γύρω ήταν πολλοί, που να θυμάμαι τώρα, εγώ μόνο εσένα συγκράτησα στη μνήμη μου
καλά δεν έκανα; και λάθος να ήταν, ήταν γλυκό λάθος σαν ένα G που φοριέται και σ' απογειώνει.
Άλλοι χόρευαν άλλοι μεθούσαν, εγώ να ξαποστάσω ήθελα λες και κουράστηκα αλλά λέμε τώρα.. εδώ κλείνουμε μάτι.. και σε ένα παγκάκι κάθισα σιμά σου μπας και σε γνωρίσω παράξενο Bm μου

Από αγένεια κατέχεις γι' αυτό μου κρύφτηκες. Θες να παίξουμε κρυφτό; ε κρύψου πίσω από ένα F τι με παιδεύεις; εκεί που κρύβεσαι κάνεις τα δυο μου μάτια να δακρύζουν...
δεν είναι ότι μου κρύφτηκες, είναι ότι δε με καταλαβαίνεις..

Τα ψέματα τα Am τα λένε έλα να σου πω και εγώ ένα.. σαν κλείνω τα μάτια ποτέ δε θα ξαναδακρύσω...