Το άγριο μονοπάτι

''
Περπατώ σε ένα μονοπάτι άγριο ματια μου..
Καταζητώ μια δροσοσταλιά αγάπης πνιγμένος..
Κρατώ την ανάσα μου φως μου..
Μια βουτιά στα βάθη τις λίμνης σου που τόσο ποθώ.

Στην άκρη του βουνού αντίκρισα..
μια εικόνα με δέος μαγική..
Την προσπέρασα και την έχασα..
στου μυαλού μου την άπειρη γιορτή.

Άρωμα μύρου οι νότες τις μελωδίας μου..
και εσύ εικόνα που προσκυνώ..
Ταξίδι στο θεό τα ματια σου..
μια γλυκιά μελωδία τραγουδώ

Η άκρη του γκρεμού χαράδρα λουλουδιού..
μικρή αμυχή στο κορμί σαν χάδι απαλή..
Πληγή που πονά η σιγανή αυτή φωτιά..
μιλα στην καρδια μου γελά στα όνειρα μου…..
''



Μερικές φορές νοιώθω οτι τα ξεχωριστά συναισθήματά που έχω για εκείνη μου γεμίζουν με αρμονία την ψυχή μου αν και με πνίγουν απο την άλλη. Αυτό το είχα γράψει πρίν πολύ καιρό - στα μέσα Γενάρη θαρρώ - και αν και έχουν περάσει τόσοι μήνες απο τότε μπορώ να πώ οτι ακόμα ''γελά στα όνειρά μου'', όπως πρίν τέσσερις μέρες και χτές, οπου μαζί με αυτή είδα και άλλα αγαπημένα μου πρόσωπα. Όποτε βλέπω κάποιο όνειρο στο οποίο εμφανίζεται και αυτή νιώθω κάπως παράξενα. Θυμάμαι ένα σωρό όνειρα με αυτή αλλα όχι και όλα. Μετά απο λίγα λεπτά αφότου έχω ξυπνήσει δεν μπορώ να συγκρατήσω κάποιες λεπτομέριες που θα ήθελα πολύ να θυμάμαι γι' αυτό παλιότερα είχα αποφασίσει να γράφω αυτά που βλέπω σε ένα χαρτί, το οποίο άφηνα κάθε μέρα δίπλα στο κομμοδίνο μου μαζί με ένα στυλό βέβαια. Αυτό ποτέ δεν δούλεψε, γιατί άντε πάνω στην ταραχή σου και στον ενθουσισμό σου να κάθεσαι να γράφεις. Βέβαια το χαρτί και το στυλό μου χρησίμευε αργότερα όταν ηρεμούσα λίγο. Σε αυτά θα αναφερθώ άλλη φορά.
Νοέμβρης.. Δεκέμβρης.. Γενάρης.. Φλεβάρης ... ... πόσα δάκρυα άραγε έχουν διασχίσει κάθετα το πρόσωπό μου πηγάζοντας απο τα πονεμένα μάτια μου όλο αυτό το δάστημα; όπου και αν σταθώ ανακαλύπτω αγκάθια και η άγρια βλάστηση μου κρύβει τον δρόμο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται κάτω, στο πάτωμα σε μια γωνία του δωματίου, μόνος και να κλαίει, να θέλει να πεί πράγματα και να τα εκφράσει εκεί που δεν βρίσκει ανταπόκριση...
Τώρα που ξαναβλέπω αυτά που είχα γράψει τότε και κάθε φορά που τα βλέπω ζωντανεύουν οι εικόνες των στίχων στο μυαλό μου.. '' Άρωμα μύρου οι νότες τις μελωδίας μου.. '' η μελωδία των λυγμών μου και το άρωμα μύρου των δακρίων που τις ανήκουν.. και έχουν άρωμα μύρου γιατι Αυτή δεν ανήκει στον κόσμο των θνητών.. είναι μία αγία.
Να έιναι καλά όπου και να 'ναι.

Καλησπέρα

Ήταν Ιούνιος του 2006, και θα 'λεγε κανείς οτι ήμουν πιο ήρεμος και απο την πίο ήρεμη λίμνη εκείνη την εποχή, μια ατάραχη λίμνη που δεν την είχε επισκευτεί ούτε το δροσερό αεράκι ούτε το ανοιξιάτικο πρωτοβρόχι εκείνης της χρονιάς. Όλα άρχισαν έτσι σιωπηλά.. με ένα κλίκ εσωτερικά μου που ούτε εγώ πίστευα ποτέ οτι μπορούσε να μου συμβεί κάτι τέτοιο τόσο δυνατά. Περίπου ένα χρόνο αργότερα τώρα, όλα μέσα μου έχουν δοκιμαστεί στον χρόνο.. ο οποίος δεν ειναι γιατρός όπως αποδεικνύεται.. αλλα ή ο χρόνος δεν είναι γιατρός ή εγώ είμαι πολύ ερωτευμένος για να ξεχάσω μια τόσο μεγάλη αγάπη.
Ψαχούλευα χτές το παρελθόν μου.. διάφορα γραπτά, mail, μηνύματα.. και ένιωσα ένα μικρό νυχτολούλουδο να θέλει να ανοίξει τα πέταλά του εκεί που εγώ του έχω απαγορέυσει τον τελευταίο μήνα να το κάνει.. στο σκοτάδι και τα πιο παράξενα πράγματα παίρνουν ζωή όπως έχω φανταστεί πολλές φορές, και αυτό το λέω επειδή είμαι σίγουρος οτι το άκουσα για μερικά λεπτά να μου παραπονιέται.. παραπονιάρικό μου.. δεν θα πώ τι μου λέει, ούτε πως το παρηγορω είναι εύκολο για τον καθένα να το αντιλειφθεί σε αυτά που γράφω κατα καιρούς.. δεν γράφω για το φαίνεσθε και δεν είμαι υπερόπτης, γράφω μόνο και μόνο για να παρηγορήσω το λουλουδάκι μου όσο μπορώ και αν μπορώ βέβαια.
Μέχρι στιγμής αμφιβάλω αν έχεις κατανοήσει αυτά που θέλω να σου διηγηθώ και την ιστορία που περνά σιγά σιγά απο το μυαλό σου, αλλα ελπίζω στο τέλος αυτού του δρόμου και οι δυό μας να έχουμε μάθει κάτι περισσότερο απο όλο αυτό αν βέβαια αξίζει όλος ο κόπος.
Σ' ευχαριστώ, Θανάσης.