Μελομακάρονα

Σήμερα θα φτιάξουμε μελομακάρονα μιας και τα Χριστούγεννα έφτασαν και πρέπει να έχουμε κάτι γλυκό για να κεράσουμε τους καλεσμένους μας. Βάλτε λοιπόν τις ποδιές και ξεκινάμε

Υλικά :
2 φλ. λάδι
1 φλ. ζάχαρη
1 φλ. χυμό πορτοκαλιού
1 φλ. σιμιγδάλι ψιλό
1 κ. περίπου αλεύρι μαλακό
1 ½ κ.γ. σόδα
ξύσμα λεμονιού και πορτοκαλιού

Σιρόπι:
1 φλ. ζάχαρη
1 φλ. μέλι
1 φλ. νερό

Εκτέλεση:
Δουλεύουμε το λάδι αρκετή ώρα με το μίξερ και μετά ρίχνουμε τη ζάχαρη, το ξύσμα, το χυμό, το σιμιγδάλι και τέλος λίγο λίγο το αλεύρι με τη σόδα. Τα πλάθουμε μικρά γιατί μεγαλώνουν πολύ και τα βάζουμε στο φούρνο αφού έχει φτάσει τους 200 C γιατί αλλιώς απλώνουν. Όταν κρυώσουν τελείως τα αραδιάζουμε σε ταψί και τα περιχύνουμε με το σιρόπι ζεστό. Πασπαλίζουμε με καρυδόψιχα.

Έτοιμα! Χρόνια πολλά!

Μοιράσου.. την σιωπή

Michael Delta - Sixth Sense




ξέρεις πώς να αναγνωρίζεις έναν πραγματικό φίλο; ...

Μερικές φορές τα λόγια είναι περιτά.


Το τραγούδι αυτό είναι αφιερωμένο στη μεγάλη κοινότητα των κωφών και βαρήκοων που δυστυχώς η ζωή τα έφερε έτσι γι' αυτούς ώστε να μην μπορούν να χαρούν όπως πρέπει κάτι που για άλλους είναι δεδομένο και απαραίτητο.

Ταξίδι νυχτερινού πτηνού

Πετάει ο χρόνος σαν πουλί
στο εκεί της δύσης
πριν το εδώ της χαραυγής
να σου ζητήσει τύψεις.

Πετάει μόνο στο σκοτάδι
αποζητάει λύσεις
ψάχνει το όνειρο να βρει
που όλο βαθιά τρυπώνει.

Κοντοζυγώνει στο εκεί
μα το εκεί γίνεται εδώ
και το εδώ σαν τώρα,
παράξενη αιώρα.

Και όλο πετάει να το βρει
πριν το σκοτάδι διαλυθεί
και το πνίξει το πρωί,
και εμένα η ηλιοφόρα μπόρα...

Μέτρησα

Μέτρησα
Στίχοι:Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική:Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση:Ελευθερία Αρβανιτάκη


Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές
κι ήταν η σχέση μας αυτές
χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ
Κι έπειτα το χρόνο μέτρησα να δω
αν προλαβαίνω να σου πω
Από μένα πόσα δεν μπορώ

Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
κι εγώ...εσένα
Κι αν μείνει τ'όνειρο μισό
κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό
Ένα να λες σαν να'ναι χθες
Πως μ'αγαπάς χίλιες φορές...

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ' ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν'τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα...

forgive me...

Συγγνώμη...

Θέλω πραγματικά και ειλικρινά να ζητήσω συγγνώμη σε όσους έφερα σε δύσκολη θέση και όσους στενοχώρησα με την ειδεχθή, αήθη και αποτρόπαια συμπεριφορά μου τις τελευταίες 3 μέρες. Ξέρω, είναι δύσκολο να αμνηστευτώ στη συνείδηση μερικών γι΄ αυτό όποιος, ακόμα, διατηρεί μέσα του επιφυλάξεις και αμφιβολίες για μένα ή δεν αποδέχεται αυτή μου την συγγνώμη, πραγματικά τον καταλαβαίνω και δεν του κρατώ καμία κακία.
Φιλικά, Θανάσης.

....

Δεν θα πω πολλά μόνο αυτά τα λίγα. Είναι πολύ άσχημο όταν σε ξεχνάνε τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Δεν με πειράζει η απόρριψη αλλά πολύ περισσότερο η αδιαφορία και το γεγονός ότι με πετάει σαν να είμαι σκουπίδι.
Είμαι πολύ στενοχωρημένος και θλιμμένος και θαύμα είναι που βρήκα 2 λεπτά ηρεμίας για να γράψω ετούτα. Παραμένω κλεισμένος και κλειδωμένος στο δωμάτιό μου, χωρίς φαί από το απόγευμα της Παρασκευής. Σε όποιον με ζητήσει να του πείτε ότι δεν θέλω να δω και να ακούσω κανένα, ίσως μπαίνω και γράφω τίποτα σε αυτό το blog. Υπολογίζω αύριο το πρωί να κλείσει και το κινητό μου από μπαταρία, δεν θα το ξανανοίξω.
Επιστρέφω στο μόνο που με αποδέχεται και με παρηγορεί σε τούτη τη ζωή, στη θλίψη μου…

Διάβαση τυφλών

Πόνο μισεμένο νοιώθει και βγαίνει έξω
στα αγάλματα εσκόνταψε χτες βράδυ
εν μέσω μιας μελωδίας τα ‘χε πάρει
με την πλανεύτρα την αγία τη σκιά του

Νιφάδες χιόνι κοσκινά ο άνεμος
στα μαλλιά, στο στήθος, παντού
προδόθηκαν τα άυλα του νου
φυλλαράκι του πληγωμένου ουρανού

Σε Διάβαση τυφλών
φίλε μου πάνω της βαδίζεις
με τα βήματα τα δέντρα τρίζεις
και τα σκίζεις

Σε Διάβαση τυφλών
φίλε μου πες τι γυρεύεις
αφού όλα τα βλέπεις
και τα ξέρεις;

@)}---^-----

Έμαθα και εγώ και πώς να δω
εκείνα τα σαθρά τα ξερώ όλα
σε γύρεψα στα φανερά μικρή μου Δόνια
και έχασα τον οπτικό προορισμό μου

Τα πόδια βυθίστηκαν στο παραμύθι
τα πλακάκια ανεμόμυλους θυμίζουν
στα μάτια, στα χείλη περιστρέφουν
τις λέξεις που ψέματα ουρλιάζουν θυμωμένες

Σε διάβαση τυφλών
και εγώ πια σε γυρεύω
με τα βήματα τα δέντρα τρίζω
και τα σκίζω

Σε διάβαση τυφλών
και εγώ πια προχωρώ δακρύζω
κάθε που την μορφή σου χτίζω
σε φόντο γκρίζο.

Εγώ ο τροβαδούρος...

Χτες παραβρέθηκα και εγώ στη συναυλία των Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Χρήστου Θηβαίου στο Μύλο στη Θεσσαλονίκη. Καλά ήτανε αλλά θα προτιμούσα να είχανε και μια μπάντα να τους συνοδεύει μιας και ο μόνος που ήταν μαζί τους επί σκηνής ήταν ένας πιανίστας. Θα μπορούσε α ήταν πολύ καλύτερα. Α ξέχασα μαζί τους τραγούδησε και μια Μελίνα( όχι δεν ήταν ούτε η Μελίνα Κανά ούτε η Μελίνα Ασλανίδου), άγνωστη ακόμα τραγουδίστρια, που είπε ''τα μεταξωτά'', ''το μπαρ το ναυάγιο'', ένα τραγούδι της Αλεξίου, και κάποια άλλα που δεν θυμάμαι. Δυστυχώς ο κύριος Παπακωνσταντίνου δεν μας είπε το επίθετό της.

Τελοσπάντων μετά ήρθαν τα ωραία γιατί συνεχίσαμε με τον φίλο μου τον Άκη και τον φίλο μου τον Γιάννη στη σχολή θετικών επιστημών του Α.Π.Θ. Όποιοι ήσασταν εκεί, στην κατάληψη του Γεωλογικού και ακούγατε κάτι τελειωμένους να τραγουδούν στην δεξιά πτέρυγα του κτιρίου, εμείς ήμασταν.

Εις το επανειδίν!

Στην ουσία παρακαλώ...

Βλέπω πολλά παράξενα πράγματα τις τελευταίες μέρες και θέλω να πω ετούτα…

Χριστούγεννα σε λίγες μέρες. Οι γιορτές έφτασαν και φέτος και όπως κάθε χρόνο όλοι ετοιμάζουν εσωτερικά τον εαυτό τους να δεχτεί το χαρμόσυνο γεγονός της έλευσης του θείου βρέφους και να νοιώσουν μέσα από την προσευχή και την νηστεία, την κατάνυξη των άγιων ετούτων ημερών. Φυσικά και ειρωνεύομαι. Τι απ’ όλα αυτά ισχύει; Τίποτα.

Χριστούγεννα. Τι καλά. Μια ακόμα ευκαιρία να στολίσουμε την βιτρίνα μας, μια ακόμα ευκαιρία να πάρουμε ένα δώρο στους αγαπημένους μας, να πάμε διακοπές ίσως ή να περπατήσουμε στις αγορές κοιτώντας τις βιτρίνες ξοδεύοντας όσα λεφτά μας περισσεύουν αγοράζοντας πράγματα τις περισσότερες φορές ανούσια. (Κυριευόμαστε από μια υλική απληστία)

Αυτή είναι η ουσία, τα ανούσια, που όσο πλησιάζουν οι μέρες τα βλέπεις και σε πιάνουν τύψεις, γιατι κάτι λείπει μέσα σου, κάτι δεν βρίσκεται στο σωστό σημείο, κάτι έχεις κάνει λάθος. Εκεί κολλάει η μελαγχολία των γιορτών. Έρχεται η μέρα, και λες ''εγώ αλλιώς τα περίμενα.. δεν έχω ανάγκη την στιγμιαία ευτυχία που μου προσφέρουν τα υλικά αγαθά, θέλω αμφίδρομα να πάρω και να προσφέρω αγάπη, αλλά πώς προετοίμασα τον εαυτό μου γι’ αυτό;'' Κοιτάς πίσω και αντιλαμβάνεσαι ότι έμεινες με άδεια χέρια…

Καλές γιορτές να έχουμε!

Ημικύκλιο φεγγάρι

Τα φώτα της πόλης θολά και τα φανάρια στους δρόμους δείχνουν προταιρεότητα ψηλά. Θελω να πω ένα τραγούδι, ρε συ, λυπητερο, μοναχικό, να κλάψω και να δακρύσω για σένα. Παντού βλέπω εσένα, είσαι παντού και ταυτόχρονα πουθενά… θέλω να ταξιδέψω εκεί ψηλά γιατι έχω την ψευδαίσθηση ότι κάπου εκεί θα σε βρώ και μαζί με σένα και την αγάπη. Να ‘σουν για λίγο εδώ…

Αυτό που αξίζει…(II)

• Είναι ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη για σένα και στοργή

• Είναι μια αγκαλιά αληθινή όταν κλαις και θέλεις κάποιον δίπλα σου

• Είναι αυτό που νιώθει ένα μικρό παιδί όταν με ένα χαμόγελο αποκρίνεται στο δικό σου χαμόγελο

• Είναι το πρωινό χρώμα γύρο από τα μάτια σου όπως το χρώμα της ανατολής στις γειτονιές του ουρανού μας

• Είναι δυο λέξεις που περιμένει ο καθένας μας να ακούσει στοργικά από τα χείλη αυτού που αγαπά όσο τίποτα άλλο σε αυτό τον κόσμο (σ’ αγαπώ).

• Είναι ο εαυτός μας! Όχι γιατι είμαστε εγωιστές, αλλά γιατι για όλους μας υπάρχει κάποιος άλλος που μας σκέφτεται και καρδιοχτυπά για μας και μας αγαπά αληθινά, έτσι και εμείς πρέπει να φροντίζουμε και να καλλιεργούμε αυτό που ο άλλος εκτιμά σε εμάς.

Δακρίζω ξανά...

Είναι η καρδιά μου στα μισά χωρισμένη και πως θλιμμένη
θα την βρεις αν την ψάξεις... μαραμένη
τριανταφυλλιά θα βρεις εκεί που έχεις τη δική σου λέξη
φυτεμένη στη χρυσή τομή που άνοιξες ευθύς πριν λίγο.

Χωρίς οίκτο το όνομα μικρο το κάνεις
το σ' αγαπώ πιο πέρα παραμύθι το μοντάρεις,
μάγισσες κακές φριχτές αράχνες κατοικούνε μακριά στις άλλες
φωνές που δεν άκουσες δεν είδες δεν τις πρόλαβες μεγάλες.

Κανείς δεν άκουσε
αυτό που θα ακούσει ο ύπνος,
που θα με βρει δεν ρώτησε
γιατι πάλι εκεί θα την περάσω
την νύχτα αυτή και τις άλλες να ξεχάσω
θα λησμονήσω.

Πως σ' αγαπώ τι το θελα
να σου το μαρτυρήσω
και άλλο πικρό ποτήρι να γευτώ
να πιω και να τολμήσω;

Ωδή στη λυπημένη αρμονία του μυαλού μου
παίζει χωρίς εμένα
κάτι γλυκό και όμορφο
χωρίς ανταπόκριση.
Καμαρώστε ένα χαμένο...

Anna Vinnitskaya

Κάθε Κυριακή μετά την θεία λειτουργία η ΕΤ1 προβάλει μια εκπομπή με κλασική μουσική, ''μεγάλες παραστάσεις'' νομίζω λέγεται. Εκεί λοιπόν είδα την Anna Vinnitskaya.
H Anna Vinnitskaya είναι ρωσίδα πιανίστα και ξεχώρισε ως μουσικό ταλέντο από την πρώιμη ηλικία της. Το καλοκαίρι που μας πέρασε συμμετείχε στο μουσικό διαγωνισμό Queen Elisabeth Music Competition όπου κέρδισε το πρώτο βραβείο. Αυτόν τον διαγωνισμό παρακολούθησα και εγώ και μαγεύτηκα όπως είναι φυσικό.
Δείτε και θα καταλάβετε:



Προσέξτε στο 6:40 περίπου, τις κινήσεις που κάνει… τις λατρεύω…
Το ζει το κομμάτι και αυτό φαίνεται και στο πρόσωπό της, μερικές φορές μοιάζει να του ψιθυρίζει.

Αυτό που αξίζει... (I)

• δεν είναι μια πράξη καλοσύνης που υποκινείται από υποκρισία.

• δεν είναι ένας καλός λόγος και ένα χάδι φθαρτό ή στενά υλικό.

• δεν είναι το φως του λάγνου προσώπου που σε τυφλώνει και δεν σ' αφήνει να δεις.

• δεν είναι το ψέμα που βγαίνει χρωματιστό από δυο ροδαλά χείλη και χαϊδεύει τα αυτιά σου.

• δεν είναι το ψέμα που σαν σπόρος φυτρώνει σε καρπερά χώματα αναπτύσσοντας έναν νάρκισσο.

• δεν είναι μια πρόταση που σε εγκλωβίζει πίσω από τις μπερδεμένες τις λέξεις.

1η Δεκεμβρίου : Παγκόσμια μέρα κατά του AIDS

Πρώτη μέρα του Δεκέμβρη σήμερα και πρώτη μέρα του χειμώνα επίσης. Καλό μήνα να έχουμε και πιο εύστοχες εσωτερικές αναζητήσεις μιας και κάθε χειμώνα ένα μικρό μελαγχολικό παιδί ξυπνά μέσα μου. Ίσως είναι ο μουντός καιρός των ημερών, ίσως η μελαγχολία των γιορτών αλλά η εσωστρέφεια ανεβαίνει στο ζενίθ της αυτές τις μέρες. Να προσθέσω και την ελπίδα μου φέτος να έχουμε ένα γεμάτο από βροχές και λοιπές κατακρημνίσεις χειμώνα έτσι ώστε αυτό που αισθανόμαστε μέσα μας να ολοκληρώνεται και εξωτερικά.

Σήμερα όμως δεν είναι απλά η πρώτη μέρα του Δεκέμβρη και η πρώτη μέρα του χειμώνα.. είναι κάτι παραπάνω. Είναι η παγκόσμια μέρα κατά του AIDS! Γενικά δεν συμφωνώ με την καθιέρωση των παγκόσμιων ημερών γιατι στεκόμαστε και συζητάμε για κάποια πράγματα μόνο την μέρα που έχει καθιερωθεί παγκόσμια μέρα για το συγκεκριμένο γεγονός. Κοιτάμε δηλαδή το δέντρο την μια και χάνουμε το δάσος τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Αυτή η μέρα όμως είναι πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου και πιστεύω ότι έχει πετύχει τον σκοπό της γι’ αυτό την τιμάω και σήμερα και όποτε μου δοθεί η ευκαιρία εδώ και μερικά χρόνια.

Το AIDS είναι μια ύπουλη αρρώστια, παράγωγο της αλαζονικής συμπεριφοράς του ανθρώπου που υποβαθμίζει της ηθικές του αρχές χρόνο με το χρόνο και βυθίζεται όλο και περισσότερο σε αντιλήψεις δήθεν απελευθερωτικές και προοδευτικές. Το AIDS για μένα είναι όχι ένα ιατρικό πρόβλημα ή μια αρρώστια απλώς αλλά ένα ευρύ κοινωνικό πρόβλημα και ως τέτοιο θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε για να το εξαλείψουμε. Μια αρρώστια που μεταδίδεται κυρίως σεξουαλικά σε μια σεξουαλικά απελευθερωμένη κοινωνία, σε μια κοινωνία που προωθεί τον σεξισμό σαν προϊόν σε όλες τις μορφές της ζωής και παντού μέσα στην καθημερινότητά μας Είναι στο ντύσιμό μας, στα περιοδικά στην τηλεόραση, στα τραγούδια που προωθούνται από το σύστημα. Σήμερα δεν έχει σημασία το ποιος είσαι, αλλά το πώς φαίνεσαι και το τι έχεις. Μια κοινωνία που δεν χορταίνει και δεν φτάνει στον κορεσμό με τίποτα, σε μια τέτοια κοινωνία η ασθένεια αυτή δεν μπορεί να σταματήσει την επέλασή της. Το πιο ανατριχιαστικό είναι αυτό που άκουσα σήμερα το πρωί, ότι δηλαδή 25000 άτομα στην Ελλάδα πάσχουν από αυτή την ασθένεια και δεν το ξέρουν.. πώς άραγε θα σταματήσει κάποιος αυτή την γεωμετρική πρόοδο της ασθένειας αυτής; Το αστείο είναι ότι πριν μερικά χρόνια όλο ανησυχούσαν για την ασθένεια των πουλερικών που μπροστά στο AIDS αποδειχτικέ μυρμήγκι μπροστά σε ελέφαντα!

Παραθέτω πιο κάτω μερικά επιπλέον στοιχεία για τον ιό HIV από την ιστοσελίδα του ΣΚΑΙ:
http://www.skai.gr/master_story.php?id=66189

Ο ιός του AIDS προσέβαλε φέτος 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους και συνολικά 33,2 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ζουν σήμερα με τον ιό HIV, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του κοινού Προγράμματος του ΟΗΕ για τον ιό HIV και τη νόσο του AIDS και της ειδικής υπηρεσίας UNAIDS (Πρόγραμμα ΟΗΕ για HIV/AIDS και UNAIDS), που θα δημοσιοποιηθεί άμεσα. Ο οργανισμός αυτός του ΟΗΕ που επανεξέτασε τα στατιστικά του στοιχεία, εκτιμά ότι 32,7 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν πέρυσι με τον ιό. Η προηγούμενη ετήσια έκθεση ανέφερε τον αριθμό των 39,5 εκατομμυρίων οροθετικών και νοσούντων. Ο οργανισμός του ΟΗΕ εξήγησε ότι η αλλαγή αυτή οφείλεται στην επανεξέταση των στοιχείων που είχαν χορηγηθεί από την Ινδία και από πέντε χώρες της υποσαχάρειας Αφρικής. "Μια δραστική αντιμετώπιση του AIDS εξαρτάται από αξιόπιστες στατιστικές δημόσιας υγείας", δήλωσε ο διευθυντής της υπηρεσίας για το AIDS στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), αναφέρεται στην έκθεση. "Πρέπει να συνεχίσουμε να επενδύουμε περισσότερο σε όλες τις χώρες και σε όλες τις πλευρές της στρατηγικής ενημέρωσης που έχει σχέση με την υγεία". Τουλάχιστον δύο εκατομμύρια ασθενείς πέθαναν από τη νόσο το 2007, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μεταξύ τους 2,5 εκατομμύρια παιδιά μικρότερα των 15 ετών.


Συνολικά 2,1 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στην Ασία, μεταξύ τους 1,7 εκατομμύριο ενήλικες και 330.000 παιδιά. Σε 2,5 εκατομμύρια ανέρχονται οι νέες λοιμώξεις, μεταξύ τους 420.000 παιδιά. Κάθε μέρα τουλάχιστον 6.800 άνθρωποι προσβάλλονται από τον ιό και τουλάχιστον 5.700 πεθαίνουν από τη νόσο. Η αύξηση του αριθμού των ατόμων που ζουν με τον ιό παραμένει σχεδόν στα ίδια επίπεδα με πέρυσι και το ποσοστό που πληθυσμού που έχει πληγεί από τη νόσο παρουσιάζει ελαφρά μείωση. Η υποσαχάρεια Αφρική συγκεντρώνει τα 2/3 των νέων λοιμώξεων, παρότι τα νέα κρούσματα μειώθηκαν σε 1,7 εκατομμύρια φέτος. Η περιοχή αυτή του κόσμου πληρώνει το πιο βαρύ φόρο στη νόσο καθώς καταγράφει τα 3/4 των θανάτων από το AIDS. Σχεδόν 22,5 άνθρωποι ζουν στην Αφρική με τον ιό του AIDS, δηλαδή το 68% του πληγέντος από τον ιό ΗIV παγκόσμιου πληθυσμού. Στην Ασία σήμερα ζουν 4,9 εκατομμύρια άνθρωποι με τον ιό, εκ των οποίων 440.000 είναι οι νέες λοιμώξεις που καταγράφηκαν μέσα σε ένα χρόνο. Η Καραϊβική είναι η δεύτερη περιοχή του κόσμου που πλήττεται από τη νόσο με σχεδόν το 1% των ενηλίκων να είναι φορείς του ιού (230.000 άνθρωποι ζουν με τον ιό, 11.000 θάνατοι και 17.000 νέες λοιμώξεις το 2007). Δεν υπάρχει θεραπεία για τον ιό HIV, που σταδιακά καταστρέφει το ανοσοποιητικό σύστημα. Ένα κοκτέιλ φαρμάκων που αποτελούν την ισχυρή αντιρετροϊκή θεραπεία (HAART) μπορεί να ελέγχει τη λοίμωξη και να διατηρεί σχετικά καλή την κατάσταση της υγείας του ασθενή. Ο ιός του AIDS μεταδίδεται με τη σεξουαλική επαφή, από μολυσμένες σύριγγες και από τη μητέρα στο βρέφος.

Ανακοίνωση!

Όποιος γνωρίζει την κοπέλα που παίζει τόσο ωραία το κομμάτι αυτό, παρακαλείται να επικοινωνήσει μαζί μου :)

Άννα με μάγεψες.

Οι περιπέτειες ενός… ηλιθίου

''Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
κάποιον αγαπάω'' Α.Ι.

Τι σου λέω τώρα έ;
Θα ακούσεις και την μελωδία σε επόμενη δημοσίευση αλλα δεν θα ξεπέσεις στο επίπεδο το δικό μου.. στο επίπεδο ενός ηλίθιου. Ήταν τα λόγια σου αυτά, θυμάσαι; ''ένας ηλίθιος''

Πέρυσι το καλοκαίρι:
Μ: Θα είμαι πάντα φίλη σου.

Πέρυσι το καλοκαίρι..
Θ: Θα με αφήσεις και εσύ.. θα με ξεχάσεις..
Μ: Όχι.. ποτέ.. Πάντα θα ‘μαι κοντά σου όταν με θες.
Θ: :)

Πέρυσι το καλοκαίρι:
Μ: Μόλις γύρισα από κατασκήνωση το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανοίξω τον υπολογιστή μου να δω τα mail σου.
Μ: Χάρηκα όταν είδα όλα αυτά που μου έγραφες.
Θ: Ενδιαφέρομαι για σένα. Σου αρέσει που σου δείχνω ενδιαφέρον;
Μ: Πάρα πολύ :)

Πέρυσι τον Νοέμβρη:
Θ: Θέλω να έρθω σπίτι σου να σου κάνω καντάδα :)
Μ: :D Είσαι τόσο γλυκός!
(Αργότερα στο τηλέφωνο):
Μ: Είμαι έξω από την σχολή και είδα κάποιους με ακορντεόν και κιθάρες να τραγουδούν. Θυμήθηκα όλα αυτά που μου είπες πριν.
Μ: Θα είναι η καντάδα που ήθελες να μου κάνεις.

Φέτος τον Μάη:
Λ: Η Μ. κατάλαβε πόσο ηλίθιος είσαι. Δεν θέλει να σου ξαναμιλήσει.

Έτσι με έκρινε η Μ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Όσο για σένα άσε τα ''δεν πρέπει'', πες ότι είμαι ηλίθιος.. πες αυτό που πιστεύεις.. εξάλλου το έχουμε ξαναδεί το έργο.. αρκετές φορές…

Καλημέρα :)

Κάθε που η αυγή ξεδιπλώνει τα χρώματα σε τούτη γη
εγώ ανοίγω τα φτερά μου και πετώ στον ουρανό
σαν άλλο ουράνιο ον...



και ομιλώ στο ένα και μοναδικό δικό σου άστρο
που με φωτίζει
μέχρι της νύχτας την αγκαλιά να κουρνιάσει
και εγώ στο όνειρό του
την αλήθεια μου να πω
και ως την άλλη αυγή,
άλλη ευχή να πάρω
να σαλπάρω…

Ένα χαμόγελο το δώρο μου :D

Σήμερα είναι 25 Νοεμβρίου, Κυριακή, της Αγίας Αικατερίνης και δεν θα μπορούσα να μην αφιερώσω μια δημοσίευση στις δυο καλές μου φίλες, τις δυο Κατερίνες, την κατά κόσμο terry(accipiter nisus) και την Κάτια.

Κατ’ αρχήν να πούμε δυό λόγια για την Αγία Αικατερίνη :
Η Αγία Αικατερίνη ή Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας, γνωστή και ως Μεγαλομάρτυς Αγία Αικατερίνη και κατά τους υμνολόγους της Ορθόδοξης Εκκλησίας Αικατερίνα, πιστεύεται ότι υπήρξε σημαντική στοχάστρια κατά τον πρώιμο 4ο αιώνα.
Πιστεύεται επίσης ότι έζησε επί εποχής Μαξιμίνου, απόλυτου άρχοντα της Αιγύπτου, ιδιαίτερου χριστιανομάχου και ότι ήταν βασιλικού γένους, όντας κόρη του αριστοκράτη τότε Κώνστα. Έτυχε μεγάλης μόρφωσης και ήταν κάτοχος των λατινικής γλώσσας και της ελληνικής φιλολογίας. Σπούδασε φιλοσοφία και ρητορική και πολλές ξένες γλώσσες της εποχής της. Από νεαρή ηλικία προσελκύσθηκε από την χριστιανική διδασκαλία την οποία μελέτησε και αφού ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό, εργάσθηκε με έντονη δράση και ενθουσιασμό για την διάδοσή του επιτυγχάνοντας πολλά χάριν της ρητορικής της δεινότητας και των πολλών γνώσεών της. Την Αικατερίνη όμως εκτός της σοφίας και των αρετών της, την διέκρινε και το σπάνιο κάλλος της μορφής της. Λέγεται ότι στην ηλικία των 18 ετών επισκέφτηκε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν πιθανόν ο Μαξιμίνος Β ή ο Μαξέντιος, και προσπάθησε να τον πείσει για το ότι ήταν εσφαλμένοι οι διωγμοί που διεξήγε κατά των Χριστιανών (ενώ πέτυχε να μεταστρέψει στον Χριστιανισμό την γυναίκα του αυτοκράτορα). Τούτο προήλθε από μία σύγχυση με μια ωραιότατη ατιστοκράτιδα της Αλεξάνδρειας που είχε αποκρούσει τις ακόλαστες προτάσεις του Μαξιμίνου και εξ αυτού τιμωρήθηκε με δήμευση όλης της περιουσίας της υπ΄ αυτόν, της οποίας την ιστορία είχε γράψει ο εκκλησιαστικός συγγραφέας του 4ου αιώνα Ευσέβιος.Η σύγχυση όμως αυτή διαλύθηκε πρώτα από την διαπίστωση ότι ουδεμία τέτοια λεπτομέρεια του βίου της Αγίας δεν αναφέρεται στη βιογραφία εκείνης και ούτε του μαρτυρικού της θανάτου, αλλά και από στοιχεία (σχόλια) από άλλο συγγραφέα βεβαιώνεται ότι η περί ής ο λόγος Αλεξανδρινή αριστοκράτιδα λεγόταν Δωροθέα. Πάντως η Αγία Αικατερίνη από νεαρότατη ηλικία είχε δείξει ασυνήθη ευσέβεια και προσήλωση στα Θεία όπου και ο θρύλος ότι δέχθηκε το "δακτυλίδι πνευματικής μνηστείας" από μέρους του Χριστού που της προσκόμισε η αειπάρθενος Μητέρα Του ή κατ΄ άλλους από τον Ίδιον. (πηγή Βικιπαιδεια, η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια)

Την Κατερίνα την γνώρισα στις αρχές του έτους και σε μία πολύ άσχημη περίοδο στη ζωή μου. Στάθηκε δίπλα μου και κοντά μου και αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Είναι ένα σοβαρό και υπεύθυνο άτομο με μυαλό πολύ πιο ώριμο απ’ ότι κανείς θα περίμενε για την ηλικία της και έξυπνη πολύ έξυπνη, ξεφτέρι όπως θα έλεγε κανείς. Της εύχομαι λοιπόν χρόνια πολλά και ευτυχισμένα και καλή επιτυχία στις προκλήσεις που αναλαμβάνει και να γίνει μια λαμπρή επιστήμονας.

Την Κάτια την γνώρισα και αυτή στις αρχές του έτους έχουμε συναντηθεί και από κοντά πολλές φορές και έχουμε περάσει υπέροχα σε συναυλίες. Είναι ένας καλοσυνάτος άνθρωπος με αγάπη για τους άλλους και κατανόηση. Θα νοιώσεις υπέροχα κοιτώντας τη στα μάτια γιατι είναι πολύ εντυπωσιακά και όμορφα. Της εύχομαι λοιπόν χρόνια πολλά και ευτυχισμένα και να μοιράζει χαμόγελα και να εισπράττει χτυποκάρδια.



Το απολυτίκιο της Αγίας Αικατερίνης:

Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν,
Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά,
την βοήθειαν ημών και αντίληψιν ότι
εφήμωσε λαμπρώς τους κομψούς
των ασεβών του Πνεύματος τη μαχαίρα,
και νυν ως μάρτυς στεφθείσα,
αιτείται πάσι το μέγα έλεος.

Όταν ωριμάζεις

Η σχέση μου με το χρόνο έχει περάσει διάφορα στάδια και οι αντιλήψεις μου και τα πιστεύω μου γι’ αυτόν έχουν αλλάξει ουκ ολίγες φορές. Όταν ήμουν μικρός έτρεμα στην ιδέα της φθοράς που σου αφήνει ο χρόνος. Δεν ήταν λίγα τα βράδια που σκεφτόμουν έντονα υπαρξιακά ζητήματα και ερωτήματα του τύπου ''μετά το θάνατο τι;'' Και πώς θα καταλήξουν μετά από πολλά χρόνια τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Βέβαια αυτά τα ερωτήματα και οι σκέψεις είναι πολύ συνηθισμένες για παιδιά αυτής της ηλικίας.

Στη συνέχεια όπως ήταν φυσικό, κατάλαβα ότι ο χρόνος δεν είναι ένα ταξίδι προς τον θάνατο. Δεν είναι σαν τα 107 βήματα που πρέπει να διανύσουν οι μελλοθάνατοι λίγο πριν την εκτέλεσή τους, αλλά ένα ταξίδι που σε καλεί να το απολαύσεις και μια πρόκληση που πρέπει να κατανοήσεις και να την αντιμετωπίσεις για να γευτείς στο τέλος μια γλυκιά νίκη ή μια εσωτερική αποτυχία που δεν είναι απαραίτητα μία αιώνια καταδίκη χωρίς αύριο. Θα επεκταθώ σε αυτά τα θέματα στο μέλλον όμως, γιατί είναι ένα μεγάλο θέμα που δεν αναπτύσσεται ούτε εύκολα ούτε σε μία μικρή δημοσίευση όπως αυτή.

Και έρχομαι στο σήμερααααα. Ξυπνώντας προχτές το πρωί και κοιτώντας τον αγουροξυπνισμένο εαυτό μου στον καθρέφτη πρόσεξα μια μικρή λεπτομέρεια που με έκανε να χαρώ είναι αλήθεια και να σκεφτώ λίγο παραπάνω. Βρήκα στα μαλλιά μου μια άσπρη τρίχα να προεξέχει περιφανή και περήφανη εκεί στα πλάγια. Είναι η τρίτη που βρίσκω και χαίρομαι πολύ γι’ αυτή μου την ανακάλυψη. Σαν κάποιος να μου λέει ότι ωριμάζω ένιωσα. Βέβαια αυτό για μια κοπέλα φαντάζομαι είναι μια μικρή τραγωδία, αλλά μια απόλαυση για μένα. Ήτανε και τα γενέθλιά μου πριν κάτι μέρες και έτσι η ιδέα των χρόνων που περνούν μου είναι πιο έντονη.

Είθε κάθε μέρα που περνάει να μας βρίσκει πιο ώριμους εσωτερικά

Σάν κύματα

Υπάρχουν ταξίδια που γίνονται για μας, χωρίς εμάς
Οι ταξιδιώτες αυτοί κάνουν μοναχικό ταξίδι και το γνωρίζουν
Τα πλανεμένα μάτια τους ζητούν να δουν να αγαπήσουν ή να αγαπηθούν
Χιλιάδες γύρω μας είναι έτοιμοι να μπαρκάρουν.
Τυχοδιώκτες.

Ισχνοί κυματισμοί εμφανίζονται περιοδικά στην επιφάνεια του νερού. Ίσα που φαίνονται και χάνονται αμέσως στα γυάλινα τοιχώματα του ενυδρείου, πάνω από το οποίο, στον τοίχο, ένας μεταλλικός δίσκος κινείται ακούραστα δεξιά αριστερά, παράγοντας παλλόμενες ηχητικές δονήσεις σαν τους χτύπους του ρολογιού ή μπορεί κάλλιστα κανείς να πει σαν τους χτύπους της καρδιάς όταν απο έρωτα χτυπά μανιασμένα στο νεανικό στήθος της ήβης.
Οι τοίχοι των δωματίων πολλές φορές απεικονίζουν τον εσωτερικό κόσμο των κατόχων τους, έτσι ένα δωμάτιο χωρίς πίνακες, εικόνες και διάφορα καλούδια στους τοίχους μπορεί να προδώσει την θλίψη και την εσωστρέφεια του κατόχου του, αντιθέτως ένα πλούσια διακοσμημένο δωμάτιο αποκαλύπτει έναν εξωστρεφή χαρακτήρα, δεν είναι και απόλυτο όμως αυτό. Το εκκρεμές στον τοίχο πάντα μου έδινε την ψευδαίσθηση μιας καρδιάς που χτυπάει για μένα και ενός ατόμου που μπορεί να μου δώσει συμπαράσταση και κουράγιο όποτε το χρειαστώ, πιθανόν το ίδιο να αισθάνεται και ο κάτοχος αυτού του δωματίου.
-Φτάνει.. δεν πιστεύω να έχεις σκοπό να με μεθύσεις, Αίγισθε
-Οίνος ευφραίνει καρδίαν, Ανδρονίκη.
Πέφτει και η τελευταία σταγόνα από το άδειο πια μπουκάλι και ο Αίγισθος προσφέρει ευγενικά το ποτήρι με το αλκοόλ στην Ανδρονίκη η οποία δεν έχει πάρει τα μάτια της ούτε λεπτό από πάνω του. Επιμένει να κοιτάει με ζωηρό ενδιαφέρον τα δυο πράσινα μάτια του και τα λακκάκια στα μάγουλά του όταν μειδιά ελαφρώς, ενώ όποτε της δίνεται ευκαιρία δεν διστάζει να ανακατεύει με το χέρι της τα μακριά μαλλιά του και να τα χαϊδεύει.
Μετά από μία αμοιβαία φιλοφρόνηση απολαμβάνουν μια γουλιά από το ποτό τους και αφήνουν τα ποτήρια τους στο χαμηλό τραπεζάκι μπροστά τους. Την προσοχή της Ανδρονίκης αποσπά για λίγο το ενυδρείο δίπλα τους, το οποίο κοιτά με μεγάλο ενδιαφέρον και αρκετή έκπληξη.
Η αλήθεια είναι ότι σε ένα ενυδρείο θα μπορούσε να βρει κανείς διαφόρων ειδών ψάρια, αστερίες, αχινούς ακόμα ακόμα και κεφαλόποδα ή εν πάση περιπτώσει σίγουρα θα περίμενε να υπάρχει μια μορφή ζωής που να φιλοξενείται εντός του. Αντιθέτως αυτό το ενυδρείο είναι κενό από ζωή. Μία ηρεμία διαχέεται κάτω από την επιφάνεια και στον βυθό σκόρπια και ωραία τοποθετημένες πέτρες από την θάλασσα και βραχάκια μικρά, όμορφα σμιλευμένα πάνω στην ψιλή κίτρινη άμμο. Από πριν, όμως, και εδώ και αρκετά λεπτά το βλέμμα της Ανδρονίκης έχει επικεντρωθεί σε ένα άψυχο όστρακο, το μόνο ενδιαφέρον αντικείμενο που κανείς μπορεί να βρει σε αυτό το ενυδρείο. Δεσπόζει ανοιχτό στο κέντρο και στο εσωτερικό του υπάρχει ένα μεγάλο πανέμορφο μαργαριτάρι, που η απαλή λάμψη του μοιάζει με αυτή της υφής ενός μεταξιού.
Το κενό από ζωή ενυδρείο ανακαλεί στην μνήμη της κάτι που είδε όταν ήταν αρκετά μικρή, και σ’ ένα ταξίδι που είχε πάει με τον πατέρα της σε μια χώρα μακρινή και ίσως ξεχασμένη πια. ″Οι άδειες θάλασσες καθοδηγούν τα βήματά τους″ έγραφε η επιγραφή στη βάση και πάνω της ορθωνόταν ένα τεράστιο άγαλμα ενός νέου που κοιτούσε τον ορίζοντα πάνω από την θάλασσα με βλέμμα γεμάτο ελπίδα και αρκετά μελαγχολικό συνάμα. Η μνήμη της δεν την βοηθά, αλλα σίγουρα ήταν το άγαλμα ενός ναυτικού.
Κοιτώντας πάλι τον Αίγισθο, θυμήθηκε πάλι εκείνη την πρώτη μέρα που τον γνώρισε, όταν τον βρήκε λιπόθυμο στην άκρη της θάλασσας, πάνω στην παραλία, που είχε πάει για βόλτα εκείνο τον Αύγουστο. Περάσανε κιόλας 2 χρόνια. Είχε και αυτός το ίδιο βλέμμα όταν άνοιξε για πρώτη φορά τα μάτια του. Και αυτή ήταν εκεί!
Η Ανδρονίκη ακουμπά ελαφρά τον καρπό του δεξιού της χεριού στον πάγκο που βρίσκεται πίσω τους, προδίδοντας στον Αίγισθο την κούρασή της από την ορθοστασία των τόσων λεπτών.
-Ας κάτσουμε να συνεχίσουμε την συζήτηση που είχαμε, τι λες; , ρωτά ο Αίγισθος.
-Ναι, βέβαια , αποκρίνεται εκείνη.
Λίγα βήματα πιο πέρα και οι δύο έχουν πάρει την θέση τους στον διπλό καναπέ.
-Τώρα πες μου Αίγισθε.. Tί συνέβη μετά; Τι συμβαίνει μέσα σ’ εκείνο το δωμάτιο; Γιατί μου το κρατούσες μυστικό τόσο καιρό;

Συνεχίζεται...

Φυσαλίδες

Περιμένουν άνεμοι να γεννηθούν από την πνοή σου
Και χρώματα ζωηρά.. διάφανα.. να τυλίξουν τον κόσμο
να μας αγκαλιάσουν και να μας δώσουν φτερά..
τον πολύχρωμο κόσμο να δούμε από ψηλά..

οι ανάσες είναι πολύτιμες. Είναι αυτές που μας κρατάνε στη ζωή. Κι όμως μόνο μία χρειάζεται για να μας την αλλάξει.. δεν θα πνιγώ.. δε θα το πνίξω.. θα τολμήσω.. φουουουουουουουουου enjoy :)

ένα δάκρυ...

κι όλο γυρνάει

στα μάτια σου γλιστράει

και πέφτει

και αυτό

και σαν άλλο

δεν γυρνά στο πουθενά

ως πότε

το τότε

θα ριζώνει στο μετά

υφάντρα αράχνη

θα στοιχειώνει

στην γωνιά μας

ένα δάκρυ..

για μένα

της σκιάς ρηχό βλέμμα

θα σου ρίχνω

κι όλο θα γυρνάει

στα μάτια μου θα γλιστράει

και θα πέφτει...

Κι όλο βρέχει...

Είναι κάποια πράγματα που με πνίγουν.. Γιατί αποστρέφονται από μένα; Τι τους έχω κάνει; Γιατί είναι απόμακρη και τόσο κρύα με 'μένα ενώ με τους άλλους όχι; Μου λείπει ένα βλέμμα που δεν μου το έδωσε ποτέ και ένα όνειρο που μου υποσχέθηκε στον ύπνο μου ότι θα το εκπληρώσει.. πριν με πληγώσει…

Μοίρα, στα φανάρια μη με σταματάς
Το βλέμμα να μου κρατάς
Μη πέσω

Να ‘μαι όρθιος
Ζωντανός
Ν’ αντέξω

Ν' αντέξω,
Κράτα μου το χέρι…

Παιχνίδια της μνήμης

Η μνήμη είναι ένα παράξενο πράγμα..
Αυτός που την έχει απολαμβάνει την δυστυχία των σκέψεων στις οποίες βυθίζεται καθημερινά..
Αυτός που δεν την έχει προκαλεί δυστυχία και πόνο, άθελα του φυσικά, έτσι για να βρίσκουν εφαρμογή και οι νόμοι της φύσεως.. παντού όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις…


Όλα είναι μαύρα..

Το πρώτο που νοιώθει είναι ένα ελαφρύ ρίγος από το κρύο γύρω του. Οι αισθήσεις του επανέρχονται σαν ένα πέπλο σκοτεινό να έφυγε από το πρόσωπό του παίρνοντάς του το, ένα από αυτά τα όρνια που κράζουν τις νύχτες στην ύπαιθρο. Αρχίζει να νοιώθει σιγά σιγά κάθε πτυχή πάνω στο σώμα του, αλλα ακόμα σκοτάδι στα μάτια και στο μυαλό. Ένα άψυχο αντικείμενο τον ακουμπά στο αριστερό του χέρι με ρυθμό που όλο και μειώνεται.

Που βρίσκομαι;

Ακόμα θολά τα πράγματα γύρω του αλλα προσπαθεί να συγκεντρωθεί σε κάτι μέσα του. Ψάχνει στο μυαλό κάτι που ακούει σιγά σιγά να έρχεται. Ακούγεται όλο και πιο δυνατά και παίρνει χρώματα μέσα του. Ένας καθρέφτης εμφανίζεται στον φανταστικό του κόσμο. Επικεντρώνει το βλέμμα του μέσα να δει κάποιο είδωλο και ξάφνου ένα τριαντάφυλλο εμφανίζεται και από πάνω μια γυναικεία φιγούρα που φαίνεται σαν κάτι να λέει. Φαίνεται να είναι νεαρή και γνωστή.

Περίμενέ με.. περίμενέ με.. περίμενέ με…

Θα περιμένω, αποκρίνεται και την αμέσως επόμενη στιγμή ο καθρέφτης σπάει αφήνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο σαν να κατέρρευσε τοίχος από μάρμαρο και όλα εξαφανίζονται με τεράστια ταχύτητα από την φαντασία του.

Ανοίγει τα μάτια και όλα φωτίζονται λευκά γύρω του. Ένα δυνατό φως τον θαμπώνει κοιτώντας ψηλά και ιδρώτας αρχίζει να κυλά από τις γωνίες γύρω από τα μάτια του. Αποστρέφει το βλέμμα από την λάμπα και κλείνει για λίγο τα μάτια που τσούζουν από το δυνατό φως στο οποίο εκτέθηκαν λίγο πριν. Κάνει κίνηση να φέρει και τα χέρια του αλλα κάτι τα εμποδίζει και τα κρατάει στη θέση τους στα χερούλια τις καρέκλας στην οποία κάθεται.

Πού βρίσκομαι Θεέ μου; Αναρωτιέται.

Συνεχίζεται…

Μελωδική δύση

Χειρότερα δεν πας ή πας έρποντας προς δυσμάς;
και αν πας έρποντας είσαι φίδι;
και αν είσαι φίδι γιατι αυτός που σε διαβάζει παρεξηγεί την λέξη φίδι αφού στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει κρατήσει την αρνητική της σημασία;
είναι και τα φίδια πλάσματα του Θεού;
και αν είναι εσύ γιατί όταν ήσουν μικρός σκότωσες ένα από αυτά επειδή το άτυχο έτυχε να βρεθεί στο δρόμο σου;
και που πήγαινες; θυμάσαι;
προς ανατολάς.
Τώρα γιατί θες να πας προς δυσμάς;
α σε κατάλαβα
ακόμα έχεις την επιθυμία να κάτσεις πάνω σε εκείνο τον βράχο στην παραλία με τα πόδια σταυρωτά και να αγναντεύσεις την δύση έ
ε φίλε μου σε γελάγανε. Το φθινόπωρο τα μάτια του ήλιου είναι κλειστά.
Και που ξέρεις οτι θέλω να τον κοιτάξω στα μάτια;
και που ξέρεις οτι πάω να αγναντέψω το ηλιοβασίλεμα;
χμμ χα χα χα χα χα
γιατί γελάς;
δεν είναι εκεί φίλε μου..
την διώξανε (διώξαμε)..
έφυγε λένε σε δυο παστρικά νερά να βυθιστεί...

Εν Αρχή...

Εξεπλάγην όταν είδα πόσο καιρό είχα να γράψω στο μπλοκ μου αλλά ποτέ δεν είναι αργά.. χαράματα της πρώτης μέρας του Νοέμβρη και μια διάθεση για δημιουργία με πλημμυρίζει.. λατρεύω αυτές τις ώρες πάρα πολύ γιατί κυριαρχεί η φαντασία μου που άλλοτε με τροφοδοτεί με ευχάριστα και άλλοτε με δυσάρεστα πράγματα.. χμμ αυτή τι στιγμή σκέφτομαι θετικά αλλά με το μυαλό που κουβαλάω ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει το επόμενο λεπτό.
Η πρωινή ηλιαχτίδα που θα χαϊδέψει όλα τα μαγουλάκια που κοιμούνται αυτή την στιγμή ας πάρει το χάρισμα ενός μαγικού ραβδιού και ας προσφέρει άλλη μια χαρούμενη και ευτυχισμένη μέρα σε όλα τα πρόσωπα που αγαπώ και έχω μες στην καρδιά μου :)
Σας αγαπώ.. Αγαπημένο μου νυχτοπούλι με αγαπάνε;…

αρχή φθινοπόρου

Τέλος για ακόμα ένα καλοκαίρι.. που άφησε και χαρές και λύπες σε ψυχή και σώμα.. ο Μενέλαος ακόμα ψάχνει την ωραία Ελένη σε εκστρατίες και πολέμους στο μυαλό μου.. και γύρω μου ο πόνος των άλλων δεν μ' άκουμπα.. το κόλλημά μου εγώ.. εκει.. στο όνειρο και στο παράλογο του μυαλού μου... καλό μας φθινόπορο.

Free hugs.....

Σήμερα μοιράζω εγώ αγκαλιές.. είναι η σειρά μου.. πονάω οταν βλέπω αγαπημένα μου πρόσωπα να στενοχωριούνται επειδή τους έτυχε μια απογοήτευση στη ζωή τους ή απλά νιώθουν να ασφικτιούν απο την μοναξιά τους.. αυτη την στιγμή θέλω να ουρλιάξω.. θελω να φωνάξω να ακουστώ μέχρι το άλλο άκρο της γής.. αρχίζω να βουρκώνω και ξέρω οτι τα μάτια μου δεν θα αντέξουν άλλο το φώς του υπολογιστή που αρχίζει να γίνετε όλο και πιο θολός.. σαν πίνακας του Πικάσο.. και μεσα εκεί αρχίζει να καθρευτίζεται σιγά σιγά η ψυχή μου... Τελικά πόσα δάκρυα κοστίζει ένα χαμόγελο?

Το άγριο μονοπάτι

''
Περπατώ σε ένα μονοπάτι άγριο ματια μου..
Καταζητώ μια δροσοσταλιά αγάπης πνιγμένος..
Κρατώ την ανάσα μου φως μου..
Μια βουτιά στα βάθη τις λίμνης σου που τόσο ποθώ.

Στην άκρη του βουνού αντίκρισα..
μια εικόνα με δέος μαγική..
Την προσπέρασα και την έχασα..
στου μυαλού μου την άπειρη γιορτή.

Άρωμα μύρου οι νότες τις μελωδίας μου..
και εσύ εικόνα που προσκυνώ..
Ταξίδι στο θεό τα ματια σου..
μια γλυκιά μελωδία τραγουδώ

Η άκρη του γκρεμού χαράδρα λουλουδιού..
μικρή αμυχή στο κορμί σαν χάδι απαλή..
Πληγή που πονά η σιγανή αυτή φωτιά..
μιλα στην καρδια μου γελά στα όνειρα μου…..
''



Μερικές φορές νοιώθω οτι τα ξεχωριστά συναισθήματά που έχω για εκείνη μου γεμίζουν με αρμονία την ψυχή μου αν και με πνίγουν απο την άλλη. Αυτό το είχα γράψει πρίν πολύ καιρό - στα μέσα Γενάρη θαρρώ - και αν και έχουν περάσει τόσοι μήνες απο τότε μπορώ να πώ οτι ακόμα ''γελά στα όνειρά μου'', όπως πρίν τέσσερις μέρες και χτές, οπου μαζί με αυτή είδα και άλλα αγαπημένα μου πρόσωπα. Όποτε βλέπω κάποιο όνειρο στο οποίο εμφανίζεται και αυτή νιώθω κάπως παράξενα. Θυμάμαι ένα σωρό όνειρα με αυτή αλλα όχι και όλα. Μετά απο λίγα λεπτά αφότου έχω ξυπνήσει δεν μπορώ να συγκρατήσω κάποιες λεπτομέριες που θα ήθελα πολύ να θυμάμαι γι' αυτό παλιότερα είχα αποφασίσει να γράφω αυτά που βλέπω σε ένα χαρτί, το οποίο άφηνα κάθε μέρα δίπλα στο κομμοδίνο μου μαζί με ένα στυλό βέβαια. Αυτό ποτέ δεν δούλεψε, γιατί άντε πάνω στην ταραχή σου και στον ενθουσισμό σου να κάθεσαι να γράφεις. Βέβαια το χαρτί και το στυλό μου χρησίμευε αργότερα όταν ηρεμούσα λίγο. Σε αυτά θα αναφερθώ άλλη φορά.
Νοέμβρης.. Δεκέμβρης.. Γενάρης.. Φλεβάρης ... ... πόσα δάκρυα άραγε έχουν διασχίσει κάθετα το πρόσωπό μου πηγάζοντας απο τα πονεμένα μάτια μου όλο αυτό το δάστημα; όπου και αν σταθώ ανακαλύπτω αγκάθια και η άγρια βλάστηση μου κρύβει τον δρόμο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται κάτω, στο πάτωμα σε μια γωνία του δωματίου, μόνος και να κλαίει, να θέλει να πεί πράγματα και να τα εκφράσει εκεί που δεν βρίσκει ανταπόκριση...
Τώρα που ξαναβλέπω αυτά που είχα γράψει τότε και κάθε φορά που τα βλέπω ζωντανεύουν οι εικόνες των στίχων στο μυαλό μου.. '' Άρωμα μύρου οι νότες τις μελωδίας μου.. '' η μελωδία των λυγμών μου και το άρωμα μύρου των δακρίων που τις ανήκουν.. και έχουν άρωμα μύρου γιατι Αυτή δεν ανήκει στον κόσμο των θνητών.. είναι μία αγία.
Να έιναι καλά όπου και να 'ναι.

Καλησπέρα

Ήταν Ιούνιος του 2006, και θα 'λεγε κανείς οτι ήμουν πιο ήρεμος και απο την πίο ήρεμη λίμνη εκείνη την εποχή, μια ατάραχη λίμνη που δεν την είχε επισκευτεί ούτε το δροσερό αεράκι ούτε το ανοιξιάτικο πρωτοβρόχι εκείνης της χρονιάς. Όλα άρχισαν έτσι σιωπηλά.. με ένα κλίκ εσωτερικά μου που ούτε εγώ πίστευα ποτέ οτι μπορούσε να μου συμβεί κάτι τέτοιο τόσο δυνατά. Περίπου ένα χρόνο αργότερα τώρα, όλα μέσα μου έχουν δοκιμαστεί στον χρόνο.. ο οποίος δεν ειναι γιατρός όπως αποδεικνύεται.. αλλα ή ο χρόνος δεν είναι γιατρός ή εγώ είμαι πολύ ερωτευμένος για να ξεχάσω μια τόσο μεγάλη αγάπη.
Ψαχούλευα χτές το παρελθόν μου.. διάφορα γραπτά, mail, μηνύματα.. και ένιωσα ένα μικρό νυχτολούλουδο να θέλει να ανοίξει τα πέταλά του εκεί που εγώ του έχω απαγορέυσει τον τελευταίο μήνα να το κάνει.. στο σκοτάδι και τα πιο παράξενα πράγματα παίρνουν ζωή όπως έχω φανταστεί πολλές φορές, και αυτό το λέω επειδή είμαι σίγουρος οτι το άκουσα για μερικά λεπτά να μου παραπονιέται.. παραπονιάρικό μου.. δεν θα πώ τι μου λέει, ούτε πως το παρηγορω είναι εύκολο για τον καθένα να το αντιλειφθεί σε αυτά που γράφω κατα καιρούς.. δεν γράφω για το φαίνεσθε και δεν είμαι υπερόπτης, γράφω μόνο και μόνο για να παρηγορήσω το λουλουδάκι μου όσο μπορώ και αν μπορώ βέβαια.
Μέχρι στιγμής αμφιβάλω αν έχεις κατανοήσει αυτά που θέλω να σου διηγηθώ και την ιστορία που περνά σιγά σιγά απο το μυαλό σου, αλλα ελπίζω στο τέλος αυτού του δρόμου και οι δυό μας να έχουμε μάθει κάτι περισσότερο απο όλο αυτό αν βέβαια αξίζει όλος ο κόπος.
Σ' ευχαριστώ, Θανάσης.