Καλό Πάσχα

Χρόνια πολλά και καλή Ανάσταση σε όλους εσάς που μπαίνετε στον κόπο να διαβάσετε αυτή την δημοσίευση. Είναι δώρο για πολλούς να μπορούν να κάνουν Πάσχα με την οικογένειά τους και να ανταλλάσουν ευχές για την ωρίμανση της ψυχής τους που θεωρητικά έρχεται μαζί με την Ανάσταση του Κυρίου, αλλά μεγαλύτερο δώρο λαμβάνουν αυτοί που όλη την Σαρακοστή μπήκαν στην διαδικασία να κάνουν μια εσωτερική συζήτηση με τον εαυτό τους, όχι μόνο για να επισημάνουν τα λάθη της ζωής τους, αλλα για να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους σε σχέση με τον συνάνθρωπο, την φύση και τον πειρασμό της υλιστικής φύσης τους.

Σε αυτή την αρχέτυπη κοινωνική δομή που ζούμε δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι περισσότερο απο ανθρώπους που βιώνουν την κάθε στιγμή της ζωής τους με μια στείρα προληπτικότητα, την οποία κληρονόμησαν απο τις προηγούμενες γενιές. Μπορώ να ελπίζω σε μια πιο ώριμη δική μου γενιά; Όχι! Όλοι αυτοί που ΔΕΝ ζούνε, χρησιμοποιούνε ακόμα και την πίστη για να οικοδομήσουν τις βρόμικες ιδέες τους, οι οποίες βρίθουν απο ρατσιστικά συνθήματα και σκηνές προπατορικών αμαρτημάτων. Επομένως πως όλοι αυτοί να δούνε τον Νέο Αδάμ να Ανασταίνεται; Πιθανώς θα θεωρήσουν και αυτό το γεγονός μια ακόμα κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα αμαρτήματά τους.

Είναι Πάσχα, και βλέπεις ακόμα το βλέμμα του μίσους σε όσους συναντάς στο δρόμο και το μόνο που ενδιαφέρει όλους αυτούς είναι πως θα φυλάξουν την περιουσία τους απο μια ενδεχόμενη εθνική χρεοκοπία που οι ίδιοι δημιούργησαν σπαταλώντας τα χρήματα των απογόνων τους. Βλέπεις στο δρόμο εξαθλιωμένους ανθρώπους και με λύπη διαπιστώνεις πως δεν μπορείς να τους βοηθήσεις και όλα αυτά για τον παραλογισμό του υλισμού.
Ντρέπομαι για την κοινωνία που ζω.
Ο Χριστός αναστήθηκε μια φόρα, αλλα καμία στη ψυχή των σημερινών ανθρώπων.

Φως της νύχτας

Σαν αεράκι ραπίζει την καρδιά μου.
Εχει δροσιά μα με πονά
μελτέμια φθινοπωρινά
αγάπη λάγνη σιμά μου σιωπηλά
με νανουρίζει ήσυχα.
Τι ωραία να νιώθεις ηρεμία,
γαλήνη έρωτα και πόθο
και φιλί γλυκό σαν άγουρο καρπό
και χέρια βελούδινα να παιχνιδίζουν την καρδιά σου
με μάτια που φως, σαν μέρα, αγαπάνε...
Πόση ελπίδα κρύβει το φως
και πόση απόγνωση το τέλος μιας νύχτας...

Γένεση

Έχεις έξη μέρες για να δημιουργήσεις

και άλλη μια για να ξεκουραστείς

και μόλις απομακρυνθείς

η απουσία χαρίζει την αγάπη

σε κάποιον άλλο...

Υπεραστικό...

Ξανά την Πέμπτη...

Πρωινό Γενάρη

(Κάποιο πρωινό κάποιου Γενάρη...)

Η διαύγεια αυτού του πρωινού
χλωμή ομίχλη
Με συναντά στη γωνιά του κρεβατιού
με πορφυρή τη σκέψη

Στο προσκέφαλο σε νοιάζομαι
στην αγκαλιά η κιθάρα
να παίζει κάτι τολμηρό τα βράδια
όταν την μοιράζομαι
με τα δικά σου λησμονημένα χείλη

σε φιλώ...