Καλησπέρα

Ήταν Ιούνιος του 2006, και θα 'λεγε κανείς οτι ήμουν πιο ήρεμος και απο την πίο ήρεμη λίμνη εκείνη την εποχή, μια ατάραχη λίμνη που δεν την είχε επισκευτεί ούτε το δροσερό αεράκι ούτε το ανοιξιάτικο πρωτοβρόχι εκείνης της χρονιάς. Όλα άρχισαν έτσι σιωπηλά.. με ένα κλίκ εσωτερικά μου που ούτε εγώ πίστευα ποτέ οτι μπορούσε να μου συμβεί κάτι τέτοιο τόσο δυνατά. Περίπου ένα χρόνο αργότερα τώρα, όλα μέσα μου έχουν δοκιμαστεί στον χρόνο.. ο οποίος δεν ειναι γιατρός όπως αποδεικνύεται.. αλλα ή ο χρόνος δεν είναι γιατρός ή εγώ είμαι πολύ ερωτευμένος για να ξεχάσω μια τόσο μεγάλη αγάπη.
Ψαχούλευα χτές το παρελθόν μου.. διάφορα γραπτά, mail, μηνύματα.. και ένιωσα ένα μικρό νυχτολούλουδο να θέλει να ανοίξει τα πέταλά του εκεί που εγώ του έχω απαγορέυσει τον τελευταίο μήνα να το κάνει.. στο σκοτάδι και τα πιο παράξενα πράγματα παίρνουν ζωή όπως έχω φανταστεί πολλές φορές, και αυτό το λέω επειδή είμαι σίγουρος οτι το άκουσα για μερικά λεπτά να μου παραπονιέται.. παραπονιάρικό μου.. δεν θα πώ τι μου λέει, ούτε πως το παρηγορω είναι εύκολο για τον καθένα να το αντιλειφθεί σε αυτά που γράφω κατα καιρούς.. δεν γράφω για το φαίνεσθε και δεν είμαι υπερόπτης, γράφω μόνο και μόνο για να παρηγορήσω το λουλουδάκι μου όσο μπορώ και αν μπορώ βέβαια.
Μέχρι στιγμής αμφιβάλω αν έχεις κατανοήσει αυτά που θέλω να σου διηγηθώ και την ιστορία που περνά σιγά σιγά απο το μυαλό σου, αλλα ελπίζω στο τέλος αυτού του δρόμου και οι δυό μας να έχουμε μάθει κάτι περισσότερο απο όλο αυτό αν βέβαια αξίζει όλος ο κόπος.
Σ' ευχαριστώ, Θανάσης.