(μικροί αυθύπαρκτοι)

Μαύρο πέπλο η νύχτα αυτή
απηυδισμένη ντροπή δίχως θάρρος
στα αναλόγια μπροστά ξεφυλλίζει άριες
κάτι να πει να το ερωτευτεί η σιωπή

έχει φως που κάτωχρο διαχέεται
στα ζεστά κορμιά που αχνίζουν ακόμα αγαλήνευτα
που η αυγή φθορά τους φυλάει
σαν κάποτε τα υποδεχτεί

και τα κορμιά αυτά είναι παιδιά
που όλο τα χέρια στο πρόσωπο σηκώνουν
και κρύβουν τα νιάτα και την ομορφιά
που στα ατημέλητα μαλλιά τους εκθηλύνουν

Τα παιδιά, όλα, κρατούν στη χούφτα τους φτερά
γελώ και θυμάμαι μνήμες νωπές
με σένα και μένα στιγμές
που πέρασαν...
όχι, δεν θα γυρίσουν πια, μικρή..
εγώ, εσύ κι νύχτα.. αυθύπαρκτοι...