Είναι μια από τις τελευταίες μου νύχτες εδώ και νιώθω πολύ μόνος… Δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά.
Άδεια η ψυχή μου...
Έχω ένα σώμα κενό παρατημένο κάτω από τον ήλιο δίπλα στη θάλασσα, χλομό και ετοιμοθάνατο...
Δεν υπάρχουν άλλες λέξεις, ούτε άλλες φωνές…
Νιώθω κουλουριασμένος σε ένα μπουκάλι...
Χλομό χαρτί δίχως ζωές γραμμένες πάνω του...
Πολύ λάθος η ζωή μας πια…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
πού βρισκεσαι;
εχω μια συμβουλη, γυρνα πισω στα πατρια εδαφη σου και θα νιωσεις καλυτερα...(ειμαι στην Αθηνα 2 μερες και εχω νοσταλγησει ήδη την Θεσσαλονικη μου)
δεν ειναι λαθος η ζωη μας, αλλα κι αν συμβαινει αυτο, μπορουμε να διωρθωσουμε αυτο το λαθος..στο χερι μας ειναι.
φιλια!
Που και που ειμαι λίγο υπερβολικός. Με πιανει μια βαθιά μελαγχολία...
Αυριο φευγω για ενα μήνα αλλα δεν ειναι μονο αυτο που με κάνει να αισθάνομαι ετσι...
Όταν έρθω να βρεθούμε. Καλό απόγευμα!
Δημοσίευση σχολίου