Λευκό δέρμα της μελαγχολίας
ρυθμικά γελάς επί μιας νύχτας
δύσκολης, επιμερισμένης στις νότες
που με εμπνέει ο αδυσώπητος ετούτος κόσμος
και όταν αυτό συμβαίνει
ο βροχερός χρόνος επιμένει
στη φλογίτσα μιας νεκρής μικρής
να με κρατά αγαστά δεμένο
Η αυλαία δεν κρύβει τίποτα πια
τα όμορφα χάιδεψαν τα βελόυδινά
της κρόσσια και αφανίστηκαν
στην απελπισία της μιας πρόβας
και στις πρώτες θέσεις μόνο εξαθλίωση,
μόνο εξαθλίωση και μίσος για την εξίσωση
απ' τον μονόλογο του υπουργού
που χιλιάδες αμπαλάρει φέρετρα για μας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου