Η μέρα του θανάτου μου

Εύγε, και οι λέξεις γελούν
και το νόημά τους ευφορία δηλώνει
και τα σύννεφα του ουρανού συντελούν
τις τύψεις της φύσης η γη να αθωώνει.

Στη δική μου την αυλή ένα μόνο
μόνο ένα μικρό δεντράκι στα κλαδιά αγκαλιά
μου πρόσφερε τη ζωή του κι όσο
τον κόσμο λογίζω, άλλο τόσο τ' άφηνα να μ' αγαπά

και μόνο αυτό
αυτό μόνο
βουρκώνει σαν με κρατά
άψυχο σώμα

Η μέρα του θανάτου μου γλυκιά
σαν τον καρπό της νιότης
ηλιοστάλαχτη πλουμιστή φορεσιά
που ομορφαίνει την υφή της αγάπης

η βουή της χαράς τραγούδι στα χείλη
ανακούφιση η φυγή μου στις πλάσης τον ώμο
το φέρετρό μου ανέκφραστη να σηκώνει
σιωπηλά να ηρεμήσει της ησυχίας τον πόνο

και τ' άνθη κάπου κοντά
χαμηλά καχεκτικά προς την σήψη κοιτάνε
βουρκωμένα τα πέταλά τους τα μαβιά
να προσμένουν την ατάραχη γενναία τους πτώση