(συγγνώμη για τα ιδια και τα ίδια αλλά ετσι μου επιβάλλονται τωρα τελευταία...)
Μου μοιάζει κουρασμένο το φως που όλο γυρνά
γύρω μου τρομοκρατημένο φανάρι που γελα
ουρλιάζει στο φτερό μου το κυμα που περνάς
αγγίζει το κούτελό μου με στελνει στο καλό μου
μαθαίνει πως να με κρατά
δωμάτιο χωρις τοίχους η ψυχή της
φευγει μερικά βήματα και ξαναγυρνά
κρεμασμένη στο ταβάνι της
τυλιγμένη στις χορδές
σπάει μορφές ιδανικες αγαπημένες στοργικές
μια διεξοδο χιλια δαχτυλα μου δείχνουν
χτυπάνε με τρόπο τις αίολες χορδες
με συνθλίβει το δωματιο, ψυχή
οι χορδές με πνίγουν
6 σχόλια:
Χμμ... ψυχαναγκασμός, ε?? κάτι μου λέει αυτό.
Φιλιά αγαπητή, φιλιά..
δε σκαμπάζω πολλά από μουσική και στίχους...
πέρασα για ένα γεια μόνο!
Καλό σ/κ Θανάση!!
Οχ, σε τρόμαξα με αυτα που γράφω... καλο και χαμογελαστό σ/κ και σε σένα μικρή :)
χα χα δεν τρομάζω τόσο εύκολα! που να δεις κι εγω τι γραφω όταν έχω τις μαύρες μου ή τελοσπαντων έντονα συναισθήματα! μόνο εγω τα καταλαβαίνω! θα στα δώσω να τα μελοποιήσεις, :)))
Καλή βδομάδα thanasis!!
Όλοι μας λίγο πολυ είμαστε ακατάστατοι συναισθηματικά... όσο για τη μελοποίηση.. είμαι ακόμα παιδί, δηλαδή αρχάριος :)
Δημοσίευση σχολίου