Τα δάκρυα της Ίλσα - Μέρος Α'

"Painting isn't an aesthetic operation; it's a form of magic designed as mediator between this strange hostile world and us." - Πάμπλο Πικάσο

Στην οθόνη παράσιτα.

Πάτησε το κουμπί και η βιντεοκάμερα άρχισε να γράφει. Ποτέ δεν τον είχα δει τόσο σκεπτικό και ταραγμένο. Κρατάει ένα ποτήρι με ποτό στο χέρι. Από καιρό εθισμένος στο αλκοόλ αν και ποτέ δεν το παραδέχτηκε μπροστά στους άλλους. Ισχύει αυτό που λένε ότι αν δεν εθιστείς σε κάτι, η ζωή σου καταλήγει μια μίζερη συντροφιά. Σίγουρα εκείνο το βράδυ θα ήπιε το μισό μπουκάλι βότκα που του είχε φέρει η πρώην του στα γενέθλιά του˙ ο πόθος του γι’ αυτή ήταν τέτοιος που ούτε την ταινία ασφαλείας δεν πρόλαβε να ανοίξει. Κάθετε αμέσως σε μια μωβ πολυθρόνα στο κέντρο του δωματίου, μπροστά από την ανοιχτή βιντεοκάμερα.

Ο Δαυίδ ήταν ένας από τους καλύτερους μου φίλους. Παλιότερα βρισκόμασταν συχνά στα μπαρ, στα καφέ, στις συναυλίες και μοιραζόμασταν τις όποιες χαρές και λύπες είχε κατά καιρούς ο καθένας στη ζωή του, μέχρι πριν ένα χρόνο που οι δουλειές και οι ανάγκες του καθενός μας ανάγκασαν να σπάσουμε τον δεσμό και ο καθένας να τραβήξει την ζωή του όπως αυτός νόμιζε καλύτερα.

Την προηγούμενη εβδομάδα μια κοινή μας φίλη με πήρε τηλέφωνο μια απογευματινή ώρα και ενώ επέστρεφα σπίτι κάτω από μια ψυχρήλατη νεροποντή.

‘ Έμαθες τι έγινε;’

‘Όχι, δεν ξέρω τίποτα.’

‘Ο Δαυίδ είχε ένα τροχαίο ατύχημα και είναι πολύ σοβαρά τραυματισμένος στο νοσοκομείο.’

Όταν έφτασα στο νοσοκομείο ήταν πλέον αργά. Οι στάλες τις βροχής έπλυναν τα δάκρυα.


Πάτησα το stop στο dvd player, ένιωθα οτι δεν ήμουν έτοιμος ακόμα να δω το "μήνυμα" που μου είχε αφήσει - μαγνητοσκοπημένο - για να μου πει... Αλήθεια τι ακριβώς ήθελε να μου πει; Πήρα το μπουκάλι με το τζιν στα χέρια μου και μισογέμισα το άδειο μου ποτήρι. Κοίταξα σχολαστικά τις διάφανες γραμμές του και μέσα από το πικρό περιεχόμενό του σκέφτηκα όλα όσα είχαν προηγηθεί και πως κατέληξε το dvd, που φέρει ένα μυστικό της ζωής, στα χέρια μου. Άραγε υπάρχουν και πικρά μυστικά; Πότε δοκίμασες τελευταία φορά κάτι πικρό;

Το πρωί είχε έρθει η αδερφή του στο σπίτι μου και με παρακάλεσε να πάρω ένα μεγάλο κουτί με πράγματα που όπως μου είπε τα προόριζε ο Δαυίδ για μένα επειδή έξω απο το κουτί είχε γράψει το όνομά μου. Κάποια κοινά ενθύμια ήταν όπως μου είπε η αδερφή του, και καλό θα ήταν να τα κρατήσω εγώ ή να αποφασίσω εγώ για την τύχη τους. Τα άφησε στην είσοδο του σπιτιού μου και έφυγε βιαστικά λέγοντας μου ένα γεια στα πεταχτά. Σίγουρα δεν είχε και την καλύτερη γνώμη για μένα επειδή κάποτε στο παρελθόν είχα προσπαθήσει ανεπιτυχώς να της την πέσω. Ξέρεις κάτι; Είσαι ένα καθίκι αγόρι μου!

Και τώρα να που κατέληξε στην είσοδο του σπιτιού μου αυτό το μεγάλο κουτί έτοιμο να πάρει την θέση του στο πατάρι δίπλα σε όσα ο χρόνος τα θεώρησε μη αναγκαία για την βιωσιμότητα μου, όχι τόσο την σωματική, αλλά την πνευματική και την ψυχολογική. Ίσως το πατάρι να είναι και ένας χώρος που σε προφυλάσσει από αυτές τις αναμνήσεις που θεωρείς καταστροφικές για την ψυχολογική σου υγεία. Στο δικό μου πατάρι τουλάχιστον υπάρχουν τέτοιες. Αν έψαχνα σίγουρα θα έβρισκα πολλά πράγματα για να ανησυχήσω την σκέψη μου, από παλιά σχολικά βιβλία μέχρι εκείνες τις αλήστου μνήμης πολαρόϊντ φωτογραφίες τραβηγμένες στο Παρίσι, στην Αθήνα , την Θεσσαλονίκη, και όπου αλλού χαμόσερνα την λαθραία εφηβεία μου και δίπλα θα αραχνιάζει σίγουρα η χαλασμένη φωτογραφική.

Το όνομά μου με μεγάλα κεφαλαία γράμματα γραμμένα στο πλάι με κάποιο κόκκινο στυλό σίγουρα Ένα χρώμα που με κάνει να θυμώνω, όπως και τον συγχωρεμένο, πλέον, φίλο μου. Πλησιάζω το κουτί και σκύβω δίπλα του και δίπλα από την πτυσσόμενη σκάλα που οδηγεί στο πατάρι, που πριν λίγο είχα κατεβάσει, και το ανοίγω για να δω το περιεχόμενό του για τελευταία φορά πριν το ανεβάσω στην "άβυσσο του χρόνου". Όταν το άνοιξα την πρώτη φορά βρήκα πάνω πάνω το dvd σε μια λευκή χάρτινη πολύ απλή θήκη χωρίς κάποια ένδειξη γραμμένη επάνω του για το τι περιέχει, πράγμα που μου κίνησε την περιέργεια να το δω αμέσως. Από κάτω λοιπόν σκονισμένα κουτιά με συλλογές από διάφορα μικροπράγματα. Και.. για δες, συλλογή με εισιτήρια από συναυλίες! Και πιο κάτω αφίσες που προσκαλούν σε συναυλίες. Περιοδικά και βιβλία, βιβλία που του είχα κάνει δώρο. Και στο πλάι μια μπάλα σκισμένη σε μια της ραφή πεπιεσμένη, θυμάμαι παίζαμε με αυτή τα μικρά μας χρόνια στο προαύλιο του σχολείου. Μνήμες. Πιο κάτω Τρύπες.. Σιδηρόπουλος..

Το έκλεισα ξανά βιαστικά. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι εκεί μέσα φυλακισμένος, πεταμένος στο πάτωμα και να περιμένεις να θαφτείς σε ένα πατάρι. Είναι σαν να σε αγγίζουν δεκάδες χέρια σε όλη την επιφάνεια του σώματος σου και εσύ να μην ξέρεις σε πιο να του δοθείς. Κρύα χέρια.

Έκανα μερικά βήματα πίσω και κάθισα σε μια καρέκλα. Παρατηρούσα για λίγα λεπτά το κουτί και τότε σε μια μου παραίσθηση είδα να προεξέχει από αυτό ένα χέρι στη μια του πλευρά, στη πλευρά που ήταν γραμμένο το όνομά μου, με τα δάχτυλα αφημένα προς τα κάτω. Και αμέσως μετά ένα δεύτερο χέρι από την άλλη πλευρά με τα δάχτυλα αφημένα προς τα πάνω να αιωρούνται. Χέρια ωχρά, μαρμάρινα, όμορφα. Και μπροστά μια μορφή, ένα πρόσωπο που η εμφάνισή του σιγά σιγά έσκιζε το χαρτί για να φανερωθεί όλη η ομορφιά του προσώπου με το ένα μάτι κρυφό ακόμα και το άλλο κλαμένο, υγρό, συνεσταλμένο. Πρόσωπο θηλυκό.

Το ένα της μάτι που μπορούσα να δω με κοίταξε και μου ψιθύρισε με τα έντονα σαρκώδη χείλη της "νιώθω μόνη" και αμέσως μετά "δεν αξίζω.. δεν αξίζω.. δεν.." και ένιωσα ότι αυτό το πρόσωπο το έχω ξαναδεί και το έχω ερωτευτεί στιγμιαία κάποια φορά στη ζωή μου. Και την στιγμή εκείνη όλα μπορούσαν να κυλίσουν ακόμα και τα δάκρυα στα μάτια μου, και όλα μπορούσα να τα φανταστώ ή να πω πιο σωστά να τα δω εγώ ο ίδιος όπως συνέβησαν. Τα είδα μέσα από το υγρό μάτι της μορφής που όλο και περισσότερο μου θύμιζε την Ingrid Bergman στην ταινία Casablanca γι’ αυτό και εγώ την ονόμασα Ίλσα.


Συνεχίζεται...