Το χαμένο link

Είναι σωστό αυτό που λένε ότι όταν χάσεις κάτι τότε μαθαίνεις να το εκτιμάς.
Έχασα τα κλειδιά μου

Φεύγω το πρωί για την σχολή.. όχι πολύ κρύο αλλά αρκετή συννεφιά. Λέω θα βρέξει; Δε θα βρέξει; Αν χιόνιζε καλύτερα θα ήτανε αλλά που.. όταν φεύγω για διακοπές χιονίζει εδώ όπως φέτος τα Χριστούγεννα ας πούμε. Παίρνω το αστικό, κόσμος, βλέπεις πρωινή ώρα όλοι τρέχανε στη δουλειά τους.. λαχανιασμένοι. Μετά από αρκετές στάσεις και την φωνή που ανακοινώνει τις στάσεις να μου έχει σπάσει τα νεύρα φτάνω κέντρο.. 45 λεπτά νωρίτερα.

Δεν το ήθελα απλά έτυχε.. τι να κάνω ας πάω μια βόλτα να χαζέψω δεξιά αριστερά. Έριξα αρκετό περπάτημα.. γύρισα την Αριστοτέλους, την παραλία, τον λευκό πύργο, την Ναβαρίνου, την καμάρα και έφτασα στη σχολή μου.

Έκανα ότι έκανα και είπα να γυρίσω πίσω αλλά κάπου μου έπεσαν τα κλειδιά μου.. ε ναι μη γελάτε είμαι χαζοβιόλης :P γύρισα όμως και με τον κλειδαρά άνοιξα.. τώρα θα μου πεις εκτίμησες τα κλειδιά σου; Όχι, έχασα μια καρδιά και ξέχασα να περνάω καλά. Και σήμερα με την βόλτα που έκανα και κοιτώντας ψηλά θυμήθηκα κάτι.. βάλε στόχο το φεγγάρι. Ακόμα και αν αποτύχεις θα βρεθείς ανάμεσα στα αστέρια.
Ας χαθούμε ανάμεσα στα αστέρια λοιπόν. :)