Απόγνωση

Πάρε με ένα τηλέφωνο φίλε
την ώρα αυτή που ανάγκη έχω
μια παρηγοριά, έναν έπαινο
των εγωκεντρικών μωρών στιγμών μου.

Στο παραπέτασμα μιας νύχτας
σύντομης είναι αναρτημένες,
απ’ τον λαιμό δεμένες αλυχτούν
μη φύγει η άξια ψυχή τους

και σαν παιχνίδι με αντιπάλους,
αντίβαρό μου η μηδαμινή
μου αυτοαξία με συνθλίβει
μιας και έπομαι κλιτού ζυγού.

Πώς να πιάσεις απ’ το χέρι μου
τον χτύπο του αόρατου κορμιού μου
να πεις σ’ αγάπησα, αφού λείπει
στο πένθος το βλέμμα και τα χείλη;…