Η δημοσίευση αυτή είναι κατά κάποιο τρόπο συνέχεια της προηγούμενης σαν όνειρο επαναλαμβανόμενο. Όνειρο που ανάγεται στη φράση [κανείς δεν αγαπά και δεν αγαπιέται πια] κλισέ αγκύλη που ανοίγει και κλείνει μέσα της μια μια τις ψυχές και τις τρομάζει.. και τις πονάει, γιατί απ’ την αρχή ως το τέλος υπάρχει μια ημερομηνία λήξης.. άπνοια σε πέλαγος ζεστό.. όνειρο θολό χωρίς πρωταγωνιστές παρά μόνο πρόσωπα μοναχικά που περιφέρονται ο καθένας στο ιδεατό κόσμο που έχει φτιάξει για τον εαυτό του χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει με τους άλλους.
Είναι δύσκολο να γνωρίσεις άτομα που να μπορούν να διαθέσουν τον εαυτό τους για να σε ακούσουν και να σε καταλάβουν και όσα να τους ζητάς να μπορούν να στα προσφέρουν χωρίς αυτό το τελευταίο βέβαια να είναι απαραίτητο ειδικά αν είσαι άπληστος. Ελπίζω να μην γίνομαι και εγώ άπληστος συναισθηματικά.. ποτέ δεν είχα κάτι, ούτε τώρα νιώθω να έχω παρά αισθάνομαι εγκλωβισμένος στην αγκύλη. Χωρίς άλλο είμαι παράσιτο ηχητικό στα αυτιά των άλλων.
Πριν μερικές μέρες ταξίδευα. Τα ταξίδια μου συνήθως διαρκούν πολλές ώρες. Αρκετές ώρες και όμως περνάνε χωρίς να ανταλλάξουμε λέξη με όλους αυτούς που συνταξιδεύω. Άτομα ξένα ως προς εμένα. Είχα αποφασίσει να γράψω εδώ σήμερα ένα γεγονός, μια ανάμνηση που μου άφησε εκείνη η μέρα, αλλά το γεγονός αυτό είναι μια ευχάριστη ανάμνηση που δεν έχει μέρος σε μια τόσο θλιβερή για μένα δημοσίευση και μια θλιβερή για μένα στιγμή που είμαι παγιδευμένος στον ιστό μιας θλιβερής για μένα αγκύλης..
Μέρες περισυλλογής και νιώθω ότι δεν υπάρχει κανείς να μου κρατήσει το χέρι να με καθοδηγήσει. Ο καθένας θα κρυφτεί πίσω από τις δικές του φιλοσοφίες και τον δικό του δεδομένο κόσμο, μέχρι εκεί που τον έχει οικοδομήσει δηλαδή. Πάει καιρός που κάποιος μου κράτησε το χέρι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου