Δακρίζω ξανά...

Είναι η καρδιά μου στα μισά χωρισμένη και πως θλιμμένη
θα την βρεις αν την ψάξεις... μαραμένη
τριανταφυλλιά θα βρεις εκεί που έχεις τη δική σου λέξη
φυτεμένη στη χρυσή τομή που άνοιξες ευθύς πριν λίγο.

Χωρίς οίκτο το όνομα μικρο το κάνεις
το σ' αγαπώ πιο πέρα παραμύθι το μοντάρεις,
μάγισσες κακές φριχτές αράχνες κατοικούνε μακριά στις άλλες
φωνές που δεν άκουσες δεν είδες δεν τις πρόλαβες μεγάλες.

Κανείς δεν άκουσε
αυτό που θα ακούσει ο ύπνος,
που θα με βρει δεν ρώτησε
γιατι πάλι εκεί θα την περάσω
την νύχτα αυτή και τις άλλες να ξεχάσω
θα λησμονήσω.

Πως σ' αγαπώ τι το θελα
να σου το μαρτυρήσω
και άλλο πικρό ποτήρι να γευτώ
να πιω και να τολμήσω;

Ωδή στη λυπημένη αρμονία του μυαλού μου
παίζει χωρίς εμένα
κάτι γλυκό και όμορφο
χωρίς ανταπόκριση.
Καμαρώστε ένα χαμένο...