Πόνο μισεμένο νοιώθει και βγαίνει έξω
στα αγάλματα εσκόνταψε χτες βράδυ
εν μέσω μιας μελωδίας τα ‘χε πάρει
με την πλανεύτρα την αγία τη σκιά του
Νιφάδες χιόνι κοσκινά ο άνεμος
στα μαλλιά, στο στήθος, παντού
προδόθηκαν τα άυλα του νου
φυλλαράκι του πληγωμένου ουρανού
Σε Διάβαση τυφλών
φίλε μου πάνω της βαδίζεις
με τα βήματα τα δέντρα τρίζεις
και τα σκίζεις
Σε Διάβαση τυφλών
φίλε μου πες τι γυρεύεις
αφού όλα τα βλέπεις
και τα ξέρεις;
@)}---^-----
Έμαθα και εγώ και πώς να δω
εκείνα τα σαθρά τα ξερώ όλα
σε γύρεψα στα φανερά μικρή μου Δόνια
και έχασα τον οπτικό προορισμό μου
Τα πόδια βυθίστηκαν στο παραμύθι
τα πλακάκια ανεμόμυλους θυμίζουν
στα μάτια, στα χείλη περιστρέφουν
τις λέξεις που ψέματα ουρλιάζουν θυμωμένες
Σε διάβαση τυφλών
και εγώ πια σε γυρεύω
με τα βήματα τα δέντρα τρίζω
και τα σκίζω
Σε διάβαση τυφλών
και εγώ πια προχωρώ δακρύζω
κάθε που την μορφή σου χτίζω
σε φόντο γκρίζο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Το ότι είμαι λίγο ξενέρωτη, μάλλον το έχουμε λύσει ήδη, οπότε συνεχίζω ακάθεκτα:
Μιας και ανέφερες τις διαβάσεις τυφλών, βασικά στην Ελλάδα δεν έχω παρατηρήσει πουθενά να υπάρχουν.
Αντίθετα στην Ισπανία στις πιο πολλές διαβάσεις (φανάρια ή πεζοδιαβάσεις), το πεζοδρόμιο έχει διαφορετική κατασκευή για να το αναγνωρίζουν οι τυφλοί με το μπαστούνι τους και να καταλαβαίνουν ότι βγαίνουν σε δρόμο.
Ok, sorry για το άσχετο :)
Ναι, υπάρχουν και στην Ελλάδα.. αλλα οι περισσότερες είναι κατειλημμένες απο παρκαρισμένα δίκυκλα, αυτοκίνητα ή τραπεζάκια διπλανών μαγαζιών.. πανω σε μια τέτοια περπατούσα προχτές όντας συναισθηματικά τυφλός και εγώ...
Δημοσίευση σχολίου