Θέλω να συνεχίσω αυτό που υποσχέθηκα στις προηγούμενες δημοσιεύσεις μου (σε αυτή και αυτή) και κλασσικά πάλι θα μιλήσω για μένα και για την ζωή μου γι’ αυτό σε προειδοποιώ από τώρα ότι και αυτό το πόστ θα είναι μια βαρετή, δυσκόλως αφηγητή ή μάλλον μπερδεμένη αποκωδικοποίηση της σκέψης μου.
Πολλοί επικαλούνται την κοινή λογική για να δικαιολογήσουν την συμπεριφορά τους. Το μοιραίο γι’ αυτούς είναι ότι εξουδετερώνονται από αυτή την αίσθηση κοινής λογικής που τους ακολουθεί σε όλη τους την ζωή. Η λογική και το συναίσθημα είναι ότι για ένα έμβιο όν το σώμα και η ψυχή. Το ένα ζει μέσα στο άλλο αλλά στο τέλος επιβιώνει μόνο ένα από τα δυο. Όπως λοιπόν επιβιώνει η ψυχή όταν αποχωρίζεται από το σώμα, έτσι και το συναίσθημα επικρατεί της λογικής.
Μέσα στον παραλογισμό των συναισθημάτων γίνομαι ξένος της λογικής και ''αυτού που πρέπει να γίνει''. Γίνομαι γραφικός. Γιατί λοιπόν να επικοινωνήσω με άτομα που δεν ξέρω αφού αυτοί που νιώθω κοντά μου με αποξενώνουν και κρύβονται από μένα; Πρέπει να ξέρεις ότι ο άνθρωπος ολοκληρώνεται όταν έχει προκαλέσει χαρά και πόνο. Κάθε άνθρωπος ολοκληρώνει την ύπαρξή του χιλιάδες φορές μέσα στη μέρα. Η χαρά και ο πόνος είναι δύο από τις υπέρτατες ηδονές.
Πριν αρκετές μέρες ταξίδευα με το κτέλ. Εκεί οι άνθρωποι (μαζί σε αυτούς και εγώ) μου φαίνονται τόσο ψυχροί, αγέλαστοι, νωθροί. Εκείνη την μέρα όμως γνώρισα την μικρή Κατερίνα που ταξίδευε μαζί με τους δικούς της, ευγενικοί άνθρωποι που παρόλο την αδύνατη μνήμη μου θυμάμαι πόσο πολύ αγαπούσαν το κοριτσάκι τους. Σε κάποια στιγμή θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω μια έκφραση θλίψης στο πρόσωπό μου κοιτώντας έξω από το παράθυρο το τοπίο να περνά αργά αργά από μπροστά μου. Γυρνώντας το βλέμμα μου μπροστά είδα ότι αυτό το μικρό κοριτσάκι με κοιτούσε και αισθάνθηκα άσχημα που είχα αυτό το ύφος λίγο πριν και επέτρεψα σε κάποιον άλλο να προσέξει μια δική μου μελαγχολική στιγμή. Μετά έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας της και ξέχασα έτσι την μικρή στιγμή αμηχανίας, για λίγο όμως γιατί λίγα λεπτά μετά ξαναγύρισε και προτείνοντας μου μια κόλα χαρτί μου ζήτησε να παίξουμε το παιχνίδι ''πρόσωπα, ζώα, φυτά, κτλ''! Ναι, το παιχνίδι που προσπαθείς να βρεις λέξεις με το ίδιο αρχικό! Καταλαβαίνεις την έκπληξή μου και την ντροπή μου. Ποτέ δε μου έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο.
Ήταν απίστευτο! Πέρασε η ώρα ευχάριστα , γνώρισα και τους δικούς της, πολύ καλοί άνθρωποι, και η μικρή με αποφόρτισε από τις σκέψεις μου με την ζωντάνια της. Κάτι είχε σβήσει από μέσα μου. Κάποια στιγμή σταμάτησε το παιχνίδι και σε λίγο θα αποβιβαζόταν η οικογένεια καθώς έφτανε στον προορισμό της. Είδα την μικρή Κατερίνα να ζωγραφίζει και να γράφει πάνω σε ένα από τα χαρτιά που παίζαμε αλλά δεν έδωσα σημασία. Ήρθε και η στιγμή που είπαμε και το τελευταίο αντίο και αυτό ήτανε. Χαμογελώντας συμφώνησα με τον εαυτό μου ότι αυτό θα μείνει μια ευχάριστη ανάμνηση και το λεωφορείο ξεκίνησε ξανά. Σε μία ώρα θα έφτανα και εγώ στον δικό μου προορισμό.
Φτάσαμε. Μαζεύω τα πράγματά μου για να κατέβω και τι να δω! Κάτω απο το κάθισμα βρισκόταν ένα από κείνα τα χαρτια που παίζαμε! Το πήρα στα χέρια μου και είδα ότι είχαν προστεθεί κάποιες πολύ όμορφες ζωγραφιές στην επιφάνειά του. Και απ’ όλλες ξεχώρισα αυτή στην φωτογραφία που παραθέτω. Είναι φανταστική! Έγινε από τα χέρια, και αποτυπώθηκε, έτσι όπως τα μάτια μιας πραγματικά αγνής ψυχής φαντάστηκε!
Μετά απο όλα αυτά η πιο πάνω φωτογραφία συμβολίζει για μένα την αρετή, την αγνότητα, την παιδικότητα και την πραγματική αγάπη.
Όλη αυτή την ιστορία την έγραψα γιατι πιστεύω πως είναι η απάντηση στην ερώτηση της τρίτης παραγράφου. Και ο καθένας στη ζωή του θα αντιληφθεί πολλά τρυφερά ψυχογενή συναισθήματα
Τα λέμε :) Κάπου εδώ θα είμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου