Αδαμαντία

( Αρχικά και ενώ ήμουν στο χωριό μου μου μπήκε μια ιδέα στο μυαλό και είπα να την αναπτύξω εδώ σε τρεις δημοσιεύσεις μέσα από μια μικρή ιστορία. Όμως η μια έφερε την άλλη και μου βγήκε λίγο μεγάλο. Διάβασα και ξαναδιάβασα κάποια βιβλία και επηρεάστηκα. Έτσι λοιπόν δημοσιεύω την αρχή όπως την είχα γράψει όσο ήμουν διακοπές και επιφυλάσσομαι για τα υπόλοιπα..

Είναι γεγονότα που θυμάται ο ήρωας από την ζωή του σε συνάρτηση με μια κοπέλα που γνώρισε στο παρελθόν και έχει μείνει στο υποσυνείδητο του σαν γλυκιά ανάμνηση. Η σκέψη του ήρωα χάνεται κάποια στιγμή και μπερδεύει πραγματικά με φανταστικά γεγονότα μέχρι να απαντήθει το ερώτημα που χωρίς να ξέρει τον έχει στιγματίσει και τον βασανίζει εκπορευόμενο και αυτό από το υποσυνείδητο του.)



Από όλους τους μήνες του έτους ο πιο αγαπητός σε μένα είναι ο Μάης. Η δημιουργία ξεχειλίζει σε όλο της το μεγαλείο και μαζί της ομορφαίνει η άνοιξη λες και η εποχή αυτή είναι ένας μικρός κρίνος που φυτρώνει και μεγαλώνει τον Μάρτη και τον Απρίλη και τον Μάη ανθίζει.

Ήμουν στον κήπο μου λίγο πριν και απολάμβανα τα χρώματα. Η δημιουργία είναι κάτι που η φύση το προκαλεί αυθόρμητα και αρκεί μόνο να το αποζητήσει κανείς. Η εσωτερική ανάγκη για δημιουργία είναι αυτό που προκαλεί το συναίσθημα της αγάπης και η εξωτερική παλέτα των χρωμάτων ένας καλός τρόπος έκφρασής της.

Να, αυτή την έκφραση καθόμουν και συλλογιζόμουν λίγο πριν χαλαρώνοντας σε μια όχι και τόσο άνετη στάση στο γραφείο μου, που βασάνιζε το κορμί μου ακριβώς όπως οι σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου. Μα όπως η ομίχλη φεύγει από τον γόνιμο κάμπο και αφήνει την θέση της στη διαύγεια της μέρας έτσι και οι άσχημες σκέψεις και οι προβληματισμοί προσπέρασαν σαν σε καρέ ταινίας μικρού μήκους, όπως θα έλεγε και ο Χιούμ, και στη θέση τους το θυμικό μου πρόσφερε μια στιγμή από την ζωή του John για να μου θυμίσει πόσο αυθόρμητη είναι η έκφραση της αγάπης.

Αυτή η σύντομη ιστορία αρχίζει τον Μάη του 1991 και τελειώνει το καλοκαίρι του 2005 συμπυκνωμένη όπως ακριβώς η παιδική λαχτάρα και η εφηβική παρόρμηση προστάζει. Εξάλλου ποιος είναι αυτός που χάνει την παιδική του αθωότητα και την λαχτάρα να γνωρίσει όσα η ρουτίνα ή η συνήθεια θεωρεί απαγορευμένα;


O John είναι ένα πρόσωπο, θα ‘λεγα φανταστικό, που ίσως ζει σήμερα σε κάποια ιδεατή γειτονιά αυτού του κόσμου ή σε έναν παράλληλο κόσμο και αναπολεί για κάποιο λόγο γεγονότα που του συνέβησαν στη ζωή του. Σήμερα είναι 23 χρόνων.

Αμυδρά θυμάται τα πρώτα χρόνια τής ζωής του και αν του ζητούσε κάποιος να φέρει στην μνήμη του μια απο τις πρώτες εκείνες στιγμές σίγουρα θα αναφερόταν και σ’ αυτή που θα διηγηθώ πιο κάτω. Όλα αυτά στοχεύουν στην απάντηση ενός ερωτήματος το κλειδί της οποίας το φέρει κάθε φορά και ένα διαφορετικό πρόσωπο. Δε θα πω πια είναι η ερώτηση. Θα την θέσω στο τέλος αυτής της ιστορίας μαζί με την απάντηση. Το μυστικό και η ουσία όλων αυτών είναι το ταξίδι, δηλαδή το πέρασμα από την άνοιξη στο καλοκαίρι που σαν ιδέα θα μπορούσε να ζει χιλιάδες χρόνια πριν και να εμπνέει μέσα στους χρόνους ανάλογες ιστορίες.

Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι του 1991 και ο John έκανε βόλτες στην αυλή του σπιτιού του γύρω από τα τριαντάφυλλα με τα άσπρα, τα κόκκινα και τα ροζ άνθη, τις μαργαρίτες, τα γεράνια, τα μικρά κυπαρισσάκια, τις φτέρες, τα ζουμπούλια, τις βιολέτες και τα άλλα πολύχρωμα μπουκέτα που αναδύονταν από την πράσινη γη.

Πιο πέρα ο Βέρθερος λιαζότανε κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Ο Βέρθερος ήταν ένας αξιολάτρευτος σκύλος υπάκουος και πολύ παιχνιδιάρης και αν η ηχώ του ονόματός του παραπέμπει σε ένα ογκώδη πλάσμα, αντιθέτως ήταν ένα μικρόσωμο πεκινουά, οιωνός ίσως για την μετέπειτα αγάπη του John για τα έργα του Γκαίτε.

Εκείνη την μέρα λοιπόν έμελε να επισκεφτεί και αυτόν για πρώτη φορά αυτό το συναίσθημα που το ονομάζουν έρωτα, στην πιο αθώα του μορφή. Ήταν μόλις 6 χρόνων.

αι κυριολεκτικά τον επισκέφτηκε.

Σιγά σιγά ο χρόνος επιβράδυνε και όλα άρχισαν να κινούνται πιο αργά λες και είχε καταπιεί κάποιο μαγικό φίλτρο που κάνει τον χρόνο να καθυστερεί σαν μια σταγόνα μέλι στο γυάλινο δοχείο της.

Και αυτός έτοιμος να την γευτεί!

συνεχίζεται...