Ξαναδιάβασα σε ένα βιβλίο σήμερα το παρακάτω. Είναι, για μένα, ένα είδος απάντησης στην προηγούμενη δημοσίευσή μου, και θα ‘θελα να το μοιραστώ με αυτό το blog:
“Φέρουμε και φερόμαστε από μια ψυχή που δεν γνωρίζουμε. Όταν το αίνιγμα σηκώνεται στα δύο του πόδια χωρίς να λυθεί, είναι η σειρά μας. Όταν τα όνειρά μας τσιμπιούνται στο μπράτσο και δεν ξυπνούν, είμαστε ο εαυτός μας. Γιατί εμείς είμαστε το άλυτο αίνιγμα, εμείς είμαστε το παραμύθι που είναι φυλακισμένο στην ίδια του την εικόνα. Ερχόμαστε και φεύγουμε χωρίς να αποσαφηνίζουμε τίποτα.”
Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει.
1 σχόλιο:
είναι καταπληκτικό...
και ειδικά στο σημείο που λέει οτι εμείς είμαστε το παραμύθι που είναι φυλακισμένο στην ίδια του την εικόνα. ΤΕΛΕΙΟ!!
Δημοσίευση σχολίου