Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Από την μία είναι αυτοί που έχουν έρθει στη ζωή ξέροντας ότι δεν γνωρίζουν τίποτα και διψούν να μάθουν, ζουν στο περιθώριο ή να το πω καλύτερα ζουν σε εκείνη την υπερυψωμένη γωνιά του κόσμου από την οποία μπορούν να δουν οπουδήποτε γύρω τους και από ‘κει προβληματίζονται για την έλλειψη διάρκειας και πνεύματος του κόσμου.
Από την άλλη είναι αυτοί που θέλουν να ζήσουν την ζωή σαν μια διασκέδαση. Θέλουν να τρέξουν πρώτοι, να προλάβουν όλες τις απολαύσεις έτσι παρασύρονται τόσο πολύ ώστε δεν σκέφτονται ότι κάποια μέρα η ζωή τελειώνει, και ίσως δεν τους ενδιαφέρει κιόλας.
Οι μεν πρώτοι είναι οι άνθρωποι που θα ήθελαν να ζουν αιώνια και φοβούνται στην ιδέα του θανάτου ενώ οι δεύτεροι δέχονται πως κάποτε θα αφήσουν την ζωή έστω και αν επιθυμούν αυτό να μην γίνει άμεσα, στην περίπτωση που αυτοί είναι νέοι άνθρωποι.
Ας έρθουμε σε μένα.
Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία ανθρώπων. Τρέμω στην ιδέα ότι μια μέρα θα εξαφανιστώ από το πρόσωπο αυτού του κόσμου. Και ας μην μιλήσω μόνο για τον φόβο του θανάτου, φοβάμαι ότι θα έρθει η μέρα που δεν θα έχω δίπλα μου αγαπημένα πρόσωπα, ότι θα έρθει η μέρα που θα με αφήσει κάποιο πρόσωπο το οποίο συμπαθώ αλλά και ανάποδα ότι εγώ ίσως φερθώ άσχημα σε αυτό το άτομο.
Έχω βρεθεί με κάποιους από σας που ίσως διαβάζετε αυτές τις γραμμές και κάθε φορά σκέφτομαι ότι είναι η τελευταία φορά που σας βλέπω από κοντά και ποτέ δεν θα μπορέσω να σας ανακαλύψω καλύτερα. Μια από αυτές ήταν και προχτές που βρέθηκα με κάποιους φίλους. Άραγε πόσους από σας θα ξαναδώ στο μέλλον; Άραγε ήταν η τελευταία φορά που δώσαμε τα χέρια; Και σε κάποια άλλη περίπτωση, πονάω όταν σκέφτομαι ότι ήταν η τελευταία φορά που το βλέμμα μου συνάντησε το χαμόγελό σου και αυτό δεν θα γίνει ποτέ ξανά.
Για τους πιο πάνω πίνακες
Αυτό απεικονίζουν και οι δύο πίνακες πιστεύω. Απ’ την μια η αποδοχή της ζωής και από την άλλη η ντροπή της γύμνιας της ζωής μπροστά στο σκιάχτρο του θανάτου.
Είναι “η γυμνή Μάγια” και “η ντυμένη Μάγια” του Γκόγια. Πρώτος δημιουργήθηκε ο πίνακας που απεικονίζει την γυμνή Μάγια για τον οποίο χρειάστηκαν δύο μοντέλα, ένα για το σώμα και ένα για το κεφάλι. Τα ήθη της εποχής απαγόρευαν την απεικόνιση γυναικείων γυμνών και έτσι ο Γκόγια αναγκάστηκε να ζωγραφίσει και την ντυμένη Μάγια.
Οι πίνακες νομίζω εκθέτονται στο Πράδο στην Ισπανία. Αν έχει πάει η φιλότεχνη Γεωργία μάλλον θα τους έχει δει. Ή μήπως δεν είσαι φιλότεχνη;
Όλα αυτά είναι σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό ενώ διάβαζα ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Αυτά...
5 σχόλια:
Ο θάνατος πονάει αυτούς που μένουν. όχι αυτούς που φεύγουν... (όσο μπορούμε να ξέρουμε δηλαδή...)Άρα γιατί να ζούμε με τρόμο μήπως πεθάνουμε και δε θα ξαναδούμε όσους θέλουμε, ή δε θα ξανακάνουμε όσα αγαπάμε? Ας κάνουμε όλα όσα θέλουμε, όσο κλισέ κι αν είναι να ζούμε την κάθε στιγμή. Να έχουεμ μια γεμάτη ζώη, τουλάχιστον στο μέρος που περνάει απ το χέρι μας.
(ουφ..τι γράφω πάλι?!...εκτός)
Μπράβο πολύ καλό το σχόλιό σου. Αυτό περίμενα να ακούσω και μάλιστα το είχα στο μυαλό μου λίγο πριν.
Κοίτα, πιστεύω πως ο άνθρωπος βλέπει την ζωή πίσω από ένα φακό σμικρυνσης και γιαυτό την βλέπει τόσο μικρή και στεγανή πίσω από αόρατους τοίχους, όμως δεν ξέρεις πως πίσω του υπάρχει ένα άλλο κάτοπτρο, ένα μεγεθυντικό αυτή την φορά. Έτσι αν απλά γυρίσουμε πλευρό μέσα στα κυάλια του σύμπαντος στα οποία κατοικούμε τότε θα δούμε πως η ζωή δεν τελειώνει με τον θάνατο και ο φόβος στον οποίο αναφέρομαι είναι στην πραγματικότητα η άγνοια του τι υπάρχει πέρα από τον θάνατο και το τι πρέπει να κάνω για να υπάρχω και μετά τον θάνατο μιας και προσδοκώ την αιωνιότητα.
Χαίρομαι να γίνονται συζητήσεις άρα κάθε γνώμη καλοδεχούμενη :)
Να συμπληρώσω για τους πίνακες: η αποδοχή της ζωής στο πρότυπο της αιωνιότητας (για την γυμνή Μάγια).
*Διευκρίνηση:
Το σκιάχτρο του θανάτου της άλλης περίπτωσης είναι αυτό που ωθεί στις στιγμιαίες απολαύσεις(ντυμένη Μάγια)
*γράφω και ακαταλαβίστικα βλέπεις :P
Και δε μου λες και κάτι άλλο...μήπως δεν θα έπρεπε να πονάει ούτε τους ανθρώπους που μένουν στη ζωή?
Ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει την ζωή και τους άλλους εγωκεντρικά. Όταν χάνει κάποιον που συμπαθεί είτε από θάνατο είτε από οτιδήποτε άλλο στενοχωριέται σαν να πήραν από ένα μικρό παιδί το παιχνίδι του. Ο εγωισμός είναι απαραίτητος να υπάρχει άρα το να πονάνε οι άνθρωποι είναι εντελώς φυσικό και θεμιτό και επιλογή τους αν το νιώθουν.
Δημοσίευση σχολίου