Ο κόσμος μοιάζει πολύ με αντανάκλαση των σκέψεών μας. Παντού συναντάμε το είδωλο του εαυτού μας ή γνωστές φυσιογνωμίες που έχουμε στο μυαλό μας. Απέναντι από έναν καθρέφτη μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να γοητευόμαστε από τις αδυναμίες του, καμιά φορά όλο αυτό μας φοβίζει όμως.
Αν βάλεις μια σκέψη ή μια ιδέα να κάτσει μπροστά από έναν καθρέφτη τι χρώμα άραγε θα αποτυπωθούν εντός του; Τι εικόνες θα ξεπηδήσουν; Και να προχωρήσω πιο πέρα, αν βάλεις κάποιο συναίσθημα ή κάποιο άλλο από αυτά τα παιχνιδιάρικα αστέρια που πέφτουν από τον ουρανό της ψυχής στις καρδιές των ανθρώπων, πώς θα μοιάζουν;
Έχω λοιπόν την εξής θεωρία: ο κόσμος είναι ο μεγάλος καθρέφτης και εμείς με την υλική μας ύπαρξη βρισκόμαστε απέναντί του και θαυμαζόμαστε ή απογοητευόμαστε, ενώ απ’ την άλλη πλευρά, εκεί δηλαδή που δεν μπορούμε να δούμε, βρίσκεται το βασίλειο των ψυχών μας το οποίο έχει τους δικούς του νόμους.
Οι απέναντι καμιά φορά παίζουν με μας που είμαστε από δω και μας δοκιμάζουν με τα τερτίπια που μας κάνουν. Είναι ποτέ δυνατόν να ζωντανέψουν οι σκέψεις μας και να παρουσιαστούν μπροστά μας με σάρκα και οστά; Και όμως είναι! Σκέφτεσαι κάποιον που έχεις να τον δεις καιρό και τσούπ να σου τος μπροστά σου ή κάποιος που του μοιάζει έστω. Περπατάς αμέριμνος στο δρόμο έχοντας στο μυαλό το κορίτσι με τα γλυκά ματάκια και δεν προλαβαίνεις να στρίψεις στο επόμενο στενό και να! Το είδωλο της περπατάει με τα χρυσά φτερωτά σανδάλια της.
Αντικατοπτρισμοί.. αντικατοπτρισμοί.. αντικατοπτρισμοί…
Πολύ θα ‘θελα να έβλεπα στην άλλη πλευρά του καθρέφτη. Αυτά που βλέπω δεν μου αρκούν. Θα ‘θελα να ήξερα τα μυστικά της ζωής, αλλά για να δω από την άλλη πλευρά θα έπρεπε να κάνω τον καθρέφτη γυαλί διάφανο. Θα μάθαινα πάρα πολλά,αλλα δε θα μπορούσα πια να δω τον εαυτό μου. Γιατί το γυαλί δε θα ήταν πια καθρέφτης.
2 σχόλια:
Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέπτη
που με εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω σαλαλααα
Έπιασες το νόημα βλέπω :)
Καλή σου μέρα
Δημοσίευση σχολίου