Παιχνίδια της μνήμης

Η μνήμη είναι ένα παράξενο πράγμα..
Αυτός που την έχει απολαμβάνει την δυστυχία των σκέψεων στις οποίες βυθίζεται καθημερινά..
Αυτός που δεν την έχει προκαλεί δυστυχία και πόνο, άθελα του φυσικά, έτσι για να βρίσκουν εφαρμογή και οι νόμοι της φύσεως.. παντού όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις…


Όλα είναι μαύρα..

Το πρώτο που νοιώθει είναι ένα ελαφρύ ρίγος από το κρύο γύρω του. Οι αισθήσεις του επανέρχονται σαν ένα πέπλο σκοτεινό να έφυγε από το πρόσωπό του παίρνοντάς του το, ένα από αυτά τα όρνια που κράζουν τις νύχτες στην ύπαιθρο. Αρχίζει να νοιώθει σιγά σιγά κάθε πτυχή πάνω στο σώμα του, αλλα ακόμα σκοτάδι στα μάτια και στο μυαλό. Ένα άψυχο αντικείμενο τον ακουμπά στο αριστερό του χέρι με ρυθμό που όλο και μειώνεται.

Που βρίσκομαι;

Ακόμα θολά τα πράγματα γύρω του αλλα προσπαθεί να συγκεντρωθεί σε κάτι μέσα του. Ψάχνει στο μυαλό κάτι που ακούει σιγά σιγά να έρχεται. Ακούγεται όλο και πιο δυνατά και παίρνει χρώματα μέσα του. Ένας καθρέφτης εμφανίζεται στον φανταστικό του κόσμο. Επικεντρώνει το βλέμμα του μέσα να δει κάποιο είδωλο και ξάφνου ένα τριαντάφυλλο εμφανίζεται και από πάνω μια γυναικεία φιγούρα που φαίνεται σαν κάτι να λέει. Φαίνεται να είναι νεαρή και γνωστή.

Περίμενέ με.. περίμενέ με.. περίμενέ με…

Θα περιμένω, αποκρίνεται και την αμέσως επόμενη στιγμή ο καθρέφτης σπάει αφήνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο σαν να κατέρρευσε τοίχος από μάρμαρο και όλα εξαφανίζονται με τεράστια ταχύτητα από την φαντασία του.

Ανοίγει τα μάτια και όλα φωτίζονται λευκά γύρω του. Ένα δυνατό φως τον θαμπώνει κοιτώντας ψηλά και ιδρώτας αρχίζει να κυλά από τις γωνίες γύρω από τα μάτια του. Αποστρέφει το βλέμμα από την λάμπα και κλείνει για λίγο τα μάτια που τσούζουν από το δυνατό φως στο οποίο εκτέθηκαν λίγο πριν. Κάνει κίνηση να φέρει και τα χέρια του αλλα κάτι τα εμποδίζει και τα κρατάει στη θέση τους στα χερούλια τις καρέκλας στην οποία κάθεται.

Πού βρίσκομαι Θεέ μου; Αναρωτιέται.

Συνεχίζεται…