Όταν ωριμάζεις

Η σχέση μου με το χρόνο έχει περάσει διάφορα στάδια και οι αντιλήψεις μου και τα πιστεύω μου γι’ αυτόν έχουν αλλάξει ουκ ολίγες φορές. Όταν ήμουν μικρός έτρεμα στην ιδέα της φθοράς που σου αφήνει ο χρόνος. Δεν ήταν λίγα τα βράδια που σκεφτόμουν έντονα υπαρξιακά ζητήματα και ερωτήματα του τύπου ''μετά το θάνατο τι;'' Και πώς θα καταλήξουν μετά από πολλά χρόνια τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Βέβαια αυτά τα ερωτήματα και οι σκέψεις είναι πολύ συνηθισμένες για παιδιά αυτής της ηλικίας.

Στη συνέχεια όπως ήταν φυσικό, κατάλαβα ότι ο χρόνος δεν είναι ένα ταξίδι προς τον θάνατο. Δεν είναι σαν τα 107 βήματα που πρέπει να διανύσουν οι μελλοθάνατοι λίγο πριν την εκτέλεσή τους, αλλά ένα ταξίδι που σε καλεί να το απολαύσεις και μια πρόκληση που πρέπει να κατανοήσεις και να την αντιμετωπίσεις για να γευτείς στο τέλος μια γλυκιά νίκη ή μια εσωτερική αποτυχία που δεν είναι απαραίτητα μία αιώνια καταδίκη χωρίς αύριο. Θα επεκταθώ σε αυτά τα θέματα στο μέλλον όμως, γιατί είναι ένα μεγάλο θέμα που δεν αναπτύσσεται ούτε εύκολα ούτε σε μία μικρή δημοσίευση όπως αυτή.

Και έρχομαι στο σήμερααααα. Ξυπνώντας προχτές το πρωί και κοιτώντας τον αγουροξυπνισμένο εαυτό μου στον καθρέφτη πρόσεξα μια μικρή λεπτομέρεια που με έκανε να χαρώ είναι αλήθεια και να σκεφτώ λίγο παραπάνω. Βρήκα στα μαλλιά μου μια άσπρη τρίχα να προεξέχει περιφανή και περήφανη εκεί στα πλάγια. Είναι η τρίτη που βρίσκω και χαίρομαι πολύ γι’ αυτή μου την ανακάλυψη. Σαν κάποιος να μου λέει ότι ωριμάζω ένιωσα. Βέβαια αυτό για μια κοπέλα φαντάζομαι είναι μια μικρή τραγωδία, αλλά μια απόλαυση για μένα. Ήτανε και τα γενέθλιά μου πριν κάτι μέρες και έτσι η ιδέα των χρόνων που περνούν μου είναι πιο έντονη.

Είθε κάθε μέρα που περνάει να μας βρίσκει πιο ώριμους εσωτερικά