Οι ταξιδιώτες αυτοί κάνουν μοναχικό ταξίδι και το γνωρίζουν
Τα πλανεμένα μάτια τους ζητούν να δουν να αγαπήσουν ή να αγαπηθούν
Χιλιάδες γύρω μας είναι έτοιμοι να μπαρκάρουν.
Τυχοδιώκτες.
Ισχνοί κυματισμοί εμφανίζονται περιοδικά στην επιφάνεια του νερού. Ίσα που φαίνονται και χάνονται αμέσως στα γυάλινα τοιχώματα του ενυδρείου, πάνω από το οποίο, στον τοίχο, ένας μεταλλικός δίσκος κινείται ακούραστα δεξιά αριστερά, παράγοντας παλλόμενες ηχητικές δονήσεις σαν τους χτύπους του ρολογιού ή μπορεί κάλλιστα κανείς να πει σαν τους χτύπους της καρδιάς όταν απο έρωτα χτυπά μανιασμένα στο νεανικό στήθος της ήβης.
Οι τοίχοι των δωματίων πολλές φορές απεικονίζουν τον εσωτερικό κόσμο των κατόχων τους, έτσι ένα δωμάτιο χωρίς πίνακες, εικόνες και διάφορα καλούδια στους τοίχους μπορεί να προδώσει την θλίψη και την εσωστρέφεια του κατόχου του, αντιθέτως ένα πλούσια διακοσμημένο δωμάτιο αποκαλύπτει έναν εξωστρεφή χαρακτήρα, δεν είναι και απόλυτο όμως αυτό. Το εκκρεμές στον τοίχο πάντα μου έδινε την ψευδαίσθηση μιας καρδιάς που χτυπάει για μένα και ενός ατόμου που μπορεί να μου δώσει συμπαράσταση και κουράγιο όποτε το χρειαστώ, πιθανόν το ίδιο να αισθάνεται και ο κάτοχος αυτού του δωματίου.
-Φτάνει.. δεν πιστεύω να έχεις σκοπό να με μεθύσεις, Αίγισθε
-Οίνος ευφραίνει καρδίαν, Ανδρονίκη.
Πέφτει και η τελευταία σταγόνα από το άδειο πια μπουκάλι και ο Αίγισθος προσφέρει ευγενικά το ποτήρι με το αλκοόλ στην Ανδρονίκη η οποία δεν έχει πάρει τα μάτια της ούτε λεπτό από πάνω του. Επιμένει να κοιτάει με ζωηρό ενδιαφέρον τα δυο πράσινα μάτια του και τα λακκάκια στα μάγουλά του όταν μειδιά ελαφρώς, ενώ όποτε της δίνεται ευκαιρία δεν διστάζει να ανακατεύει με το χέρι της τα μακριά μαλλιά του και να τα χαϊδεύει.
Μετά από μία αμοιβαία φιλοφρόνηση απολαμβάνουν μια γουλιά από το ποτό τους και αφήνουν τα ποτήρια τους στο χαμηλό τραπεζάκι μπροστά τους. Την προσοχή της Ανδρονίκης αποσπά για λίγο το ενυδρείο δίπλα τους, το οποίο κοιτά με μεγάλο ενδιαφέρον και αρκετή έκπληξη.
Η αλήθεια είναι ότι σε ένα ενυδρείο θα μπορούσε να βρει κανείς διαφόρων ειδών ψάρια, αστερίες, αχινούς ακόμα ακόμα και κεφαλόποδα ή εν πάση περιπτώσει σίγουρα θα περίμενε να υπάρχει μια μορφή ζωής που να φιλοξενείται εντός του. Αντιθέτως αυτό το ενυδρείο είναι κενό από ζωή. Μία ηρεμία διαχέεται κάτω από την επιφάνεια και στον βυθό σκόρπια και ωραία τοποθετημένες πέτρες από την θάλασσα και βραχάκια μικρά, όμορφα σμιλευμένα πάνω στην ψιλή κίτρινη άμμο. Από πριν, όμως, και εδώ και αρκετά λεπτά το βλέμμα της Ανδρονίκης έχει επικεντρωθεί σε ένα άψυχο όστρακο, το μόνο ενδιαφέρον αντικείμενο που κανείς μπορεί να βρει σε αυτό το ενυδρείο. Δεσπόζει ανοιχτό στο κέντρο και στο εσωτερικό του υπάρχει ένα μεγάλο πανέμορφο μαργαριτάρι, που η απαλή λάμψη του μοιάζει με αυτή της υφής ενός μεταξιού.
Το κενό από ζωή ενυδρείο ανακαλεί στην μνήμη της κάτι που είδε όταν ήταν αρκετά μικρή, και σ’ ένα ταξίδι που είχε πάει με τον πατέρα της σε μια χώρα μακρινή και ίσως ξεχασμένη πια. ″Οι άδειες θάλασσες καθοδηγούν τα βήματά τους″ έγραφε η επιγραφή στη βάση και πάνω της ορθωνόταν ένα τεράστιο άγαλμα ενός νέου που κοιτούσε τον ορίζοντα πάνω από την θάλασσα με βλέμμα γεμάτο ελπίδα και αρκετά μελαγχολικό συνάμα. Η μνήμη της δεν την βοηθά, αλλα σίγουρα ήταν το άγαλμα ενός ναυτικού.
Κοιτώντας πάλι τον Αίγισθο, θυμήθηκε πάλι εκείνη την πρώτη μέρα που τον γνώρισε, όταν τον βρήκε λιπόθυμο στην άκρη της θάλασσας, πάνω στην παραλία, που είχε πάει για βόλτα εκείνο τον Αύγουστο. Περάσανε κιόλας 2 χρόνια. Είχε και αυτός το ίδιο βλέμμα όταν άνοιξε για πρώτη φορά τα μάτια του. Και αυτή ήταν εκεί!
Η Ανδρονίκη ακουμπά ελαφρά τον καρπό του δεξιού της χεριού στον πάγκο που βρίσκεται πίσω τους, προδίδοντας στον Αίγισθο την κούρασή της από την ορθοστασία των τόσων λεπτών.
-Ας κάτσουμε να συνεχίσουμε την συζήτηση που είχαμε, τι λες; , ρωτά ο Αίγισθος.
-Ναι, βέβαια , αποκρίνεται εκείνη.
Λίγα βήματα πιο πέρα και οι δύο έχουν πάρει την θέση τους στον διπλό καναπέ.
-Τώρα πες μου Αίγισθε.. Tί συνέβη μετά; Τι συμβαίνει μέσα σ’ εκείνο το δωμάτιο; Γιατί μου το κρατούσες μυστικό τόσο καιρό;
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου